De tijdrit

Vizille, Samedi le 23 juillet 2011

Vandaag kwam de tijdrit van de Tour door Vizille. We liepen naar het parcours en kwamen terecht bij een afdaling waar we de eerste al naar beneden zagen suizen. Toen we dichterbij kwamen zagen we de snelheid en het spektakel pas goed. Om de twee minuten kwam er zo’n waaghals, zo’n kleine spierbundel met aerodynamische helm en ossenkopstuur met zeventig kilometer per uur naar beneden denderen. De opwinding die ik voelde bij het zien voorbijkomen was vergelijkbaar met de opwinding die ik voelde bij het zien voorbijkomen van een F1. Het ritueel was steeds hetzelfde; het fluitje van de Gendarme, dan een politiemotor met zwaailicht, daarachter de renner en dan nog één of meerdere (afhankelijk van de status van de renner) volgauto’s.

Aan het einde van de afdaling was een smal winkelstraatje waar de renners doorheen moesten. Het smalle straatje liep niet perfect in het verlengde van de afdaling waardoor de renners een klein knikje en een hobbeltje moesten nemen, maar er werd niet voor afgeremd. We liepen verder door het straatje en als er een renner voorbij kwam op niet meer dan een anderhalve meter afstand stonden we even stil. Een volgauto suisde op minder dan een meter langs ons. Het ging die middag allemaal goed.

Aan het eind van het straatje maakte het parcours een scherpe bocht naar links waarna een klim begon. De renners moesten hier afremmen zodat we ze goed konden zien. Hoogtepunt was Johnny Hoogerland die met geheelde wonden door de bocht kwam. Zijn kuiten waren donkerbruin en zijn littekens leken van lang geleden. Hij werd het hardst aangemoedigd van allemaal. Al voor dat hij in zicht was begon het geroep om Johnny. Het was fantastisch om mee te maken. Zo’n groot spektakel, zoveel politie, pers en helikopters en toch leek het een ongeorganiseerd zootje. Tussen de renners door liepen mensen over het parcours totdat het fluitje van de politie weer klonk en er weer een aankwam.

De besten hebben we niet meer gezien. De kinderen hadden het al zolang volgehouden. Terug op de camping keken we de rest van de tijdrit. T. Martin won op zeven seconden afstand, gevolgd door Evans. Andy Sleck werd uit het geel gereden. Morgen afsluitende formaliteiten in Parijs. Ik ben een tourfan geworden.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack