Mijn opa en oma van mijn vaders kant zijn binnenkort 65 jaar getrouwd. Wilhelmus Maria Lodeficus en Maria Helena, ofwel Wim en Rietje. Rietje was in de oorlog op de fiets vanuit Utrecht naar het Oosten vertrokken om eten te halen. Tijdens die tocht werd ze ziek, difterie. Langs de Amersfoortse weg lag ze toen een duitse arts haar vond. Hij gaf haar een briefje waarin stond dat het eerstvolgende passerende duitse voertuig haar mee moest nemen en naar het ziekenhuis moest brengen. Aldus geschiedde en Rietje werd naar het Julianaziekenhuis in Apeldoorn gebracht. Na een week was ze hersteld en mocht ze het ziekenhuis verlaten. Ze had in die week niks van zich kunnen laten horen aan het thuisfront. Opa was in zijn ongerustheid ook op de fiets (met houten banden voegt hij daar altijd steevast aan toe) gaan zoeken in alle ziekenhuizen in Gelderland en Overijssel. En net op het moment dat hij de trap van het Julianaziekenhuis opliep kwam oma eraf. Het was 1945 en mijn vader was een baby die door opa bij een zus was achtergelaten. "Ik heb mijn leven te danken aan een Duitser" zegt mijn oma altijd.
In 2005 werd in datzelfde ziekenhuis een jongetje geboren dat net zo heet als de baby van mijn opa en oma. Ik heb vorig jaar vaak aan dat verhaal moeten denken.
Mack 
Mooi verhaal.
LikeLike
Ja, dat zijn mooie geschiedenissen, die moet je aan Hans vertellen zodra hij kan praten, dan kan hij het later weer aan Mack II vertellen 🙂
LikeLike
Wat een prachtige voortzetting van de familiegeschiedenis zo. 🙂
LikeLike
Bijzonder. De cirkel is rond.
LikeLike