Categorie: Vakantie

Lees verder “Een dagje Mont Ventoux”

In huize Mack weten we nu ook wat vakantiestress inhoudt. Wij hebben een paar maanden geleden geboekt, Oostenrijk zou het worden dit jaar en vanochtend zouden we vertrekken. Echter, mevrouw Mack kwam op het lumineuze idee om vrijdag eens wat campingbeoordelingen op internet te raadplegen. Ik zag haar met haar hand voor haar mond achter de computer zitten. Een en al klagende Nederlanders. Waar het op neer kwam is het volgende. De foto's uit de reisgids zijn niet op de camping genomen, de caravans staan op een bouwput, op vlonders geplaatst, scheef alsof je de hele dag dronken bent. Het rioolgemaal op de camping geeft 24 uur per dag stank- en geluidsoverlast. De aanwezige mini-supermarkt bleek niet te bestaan en het meertje waaraan de camping ligt is te vies om in te zwemmen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het enige wat volgens iedereen wel deugde was de mooie omgeving en de midgetgolfbaan die zo oud en verzakt was dat elke baan een hole in one opleverde.

Mevrouw Mack (werd op zevenjarige leeftijd midden in Milaan door haar truckende vader naar het postkantoor gestuurd om een postzegel te kopen) is niet op haar mondje gevallen en ging verhaal halen bij de reisorganisatie. Die verweerden zich met een verontwaardigd: "U bent er nog niet eens geweest!"
"Nee gelukkig niet," zei mevrouw Mack, "want dan was het te laat geweest."
Na veel vijven en zessen werd de reis op het laatste moment geannuleerd en werd ons toegezegd dat wij op 50 euro na de hele reissom zouden terugkrijgen. Pfwoooeeeehhhh. Een hele opluchting.

Maar toen begon de stress pas goed. Met nog twee weken vakantie tegoed moesten we iets zien te vinden op ultrakorte termijn. Geen probleem zo buiten het seizoen hoor ik u denken. Nee, niet als je zelf je tent, caravan of vouwfiets meebrengt maar wel als je tien dagen weg wilt, een stacaravan op een camping wilt huren voor 10 dagen, en er ook nog eens binnen twee dagen in wilt. En binnen een straal van 1200 km en met nog een kansje op een zonnestraal.
Vrijdagavond gezocht, zaterdagochtend met Italië gebeld (bonjorno) Niks, niente, rien, nichts, complet, alles voll!

Uiteindelijk hebben we de laatste caravan die nog vrij was in Europa kunnen boeken, het wordt het oude vertrouwde Zuid-Frankrijk, de Ardèche bij Pont d' Arc waar ik al een keer geweest ben en waar het altijd mooi is. We moesten snel zijn anders zag ik mezelf al een weekje in het Dolfinarium rondlopen.
Snel, vlug, gereserveerd, gebeld, bevestigd.
Maandagmorgen vertrekken we, een dagje later dan gepland.

Hèhè, pak van mijn hart. Zeg vrouw, heb jij eigenlijk van tevoren bij de campingbeoordeling gekeken?

Wij gaan dit jaar laat op vakantie. Laat op vakantie gaan heeft twee voordelen en enorm veel nadelen.
De twee voordelen zijn: als iedereen al is geweest, heb jij je vakantie nog voor de boeg en het is een beetje goedkoper dan in het hoogseizoen.
De enorm veel nadelen zijn: Je staat op een camping met andere losers die het hoogseizoen niet konden betalen, de vlotte, jonge yuppen die er iets toe doen in de maatschappij zijn alweer naar huis dus je moet 's avonds bingo spelen met wat bejaarden, het mooie weer is al op, alle toeristische attracties zijn al dicht want voor die paar mislukkelingen die begin september nog op een camping gaan staan houden we de boel niet open.
De plees worden nog maar eens in de twee dagen schoongemaakt in plaats van twee keer per dag en de douches geven alleen nog maar warm water tussen zes en acht 's avonds.
Maar je houdt wél tweehonderd euro op zak.

Zeeland is 's winters een ongelofelijk lelijke provincie. Koud, nat, kaal en vlak. Het was er zo mistig dat ik niet kon zien of het water waaraan we stonden zout of zoet was. En ik realiseer me nu pas dat ik geen idee heb aan welk water we gestaan hebben. Het park (Roompot Marina) stelt weinig voor. Maar dat zou ook aan mij kunnen liggen. Een tennisbaan, een voetbalkooi, een speelhal waarin geen flipperkast te vinden was en een sloot met drie verdronken konijnen op de bodem. Het zwembad was wel mooi, maar het zwemmen werd zorgvuldig verpest door neef Dan (bijna 2) die het op een krijsen zette. De topattractie was een 1 meter hoge glijbaan voor onze deur, die Hans geheel zelfstandig kon beklimmen en beglijden. Ik hoefde slechts toezicht te houden en af en toe een hap zand uit z'n mond verwijderen.
Van Kerstsfeer was ook al geen sprake, vooral niet toen ik de accu's van de PlayStation Portable van twee meegereisde pubers verstopt had en de terugverdientijd bij elke klap die ik kreeg met een uur verlengde.

Aan mijn en mijn zwagers lijden kwam pas een einde toen op tweede Kerstdag de hele avond Elvis op tv kwam. Aloha from Hawaii, This is Elvis en Elvis by the Presley's. Een uurtje of vier alleen maar Elvis. Wij hadden twee stoelen naast elkaar op een meter voor de TV gezet. Veronica snapt gelukkig nog hoe ze haar kijkcijfers hoog moet krijgen. Zwager en ik waren het roerend met elkaar eens over maakte niet uit wat. Wij spraken er nog over dat Elvis nu zat op de troon naast God en dat Kerstmis waarschijnlijk naar 8 januari verplaatst zou worden. En Tupelo zou het nieuwe Betlehem worden. En dat wij beiden toch wel erg veel op Elvis leken. De volgende ochtend werden we naast elkaar wakker in hetzelfde bed.

Nooit van gehoord, maar ik ga er een klein weekje heen. Ik weet niet eens op welk schiereiland ik moet zijn, maar dat zie ik morgen wel. De dorpsgek van Vaassen is ooit eens onvoorbereid op vakantie naar Zeeland gegaan, maar toen hij na zes uur nog niet op de plaats van bestemming was gearriveerd, en men hem belde waar hij bleef, bleek hij ergens in Drente rond te rijden.
Dat overkomt mij vast niet, ik orienteer mij voornamelijk op de zon die ik aan mijn linkerzijde moet houden. (En een beetje op de auto van mijn zwager, die voor me rijdt.)

Met mijn autodidactische studie Duits gaat het trouwens goed. Ik hoef van de denkbeeldige juffrouw niet op naamvallen te letten omdat een Duitser je prima zal begrijpen ook al gebruik je een verkeerde naamval. En woorden die je niet kent kun je prima omschrijven met ruim 300 woorden die je wel van buiten moet leren. Ja, dat vertelde onze tot leraar omgeschoolde Oost-Duitse grensbewaker er nooit bij!

Ich wünsche euch allen frohe Weihnachten, und es ist Schon spät, komm – wir müssen weg hier,
raus aus dem Wald, verstehst du nicht?
Bis nächsten Woche!

Sommigen van u kunnen zich misschien nog herinneren dat ik gelogd heb over onze vakantie in de Ardennen, en dat zwager Willy en ik gekleed in commandotruien een overlevingstocht door de Ardennen hebben gemaakt. Niemand op de camping vond ons voor lul lopen. Op de foto ziet u commando Jan en Commando Piet, gekleed in commandotrui, hun beider zonen de grondbeginselen van het commando zijn bijbrengen.

Op de camping in België hadden we een buurman die nogal gek was van zijn auto. Een getunede VW-bus die er inderdaad erg strak uit zag. Meer dan eens kwam er iemand een foto maken van de bus en buurman Jan glom dan van trots.
Jan stotterde een beetje.
"Het ma-maakt m-mij hele-m-maal n-niet uit waar we na-naar toe gaan op va-vakantie, als ik m-m'n bus maar bij de te-tent kan zetten."
Hij had dus drie keer gebeld naar de camping of ze wel zeker wisten dat de auto bij de tent kon staan, anders ging het feest niet door. Als Hans al naar de auto keek raakte hij al in paniek. Elke dag met een emmer sop zijn setje 22-inch velgen van 5000 euro wassen.
"Jan, waarom koop je toch in hemelsnaam zulke dure velgen?" vroeg ik hem.
"N-nou, het is een h-hobbie v-van me. Anderen g-geven het m-misschien uit aan uitgaan ofzo, ik h-hieraan." "Ik h-heb er zelf voor gew-werkt, ik heb altijd in de wee-wee…"
"W.W.?" vroeg ik.
"N-nee, de we-wegenbouw." verbeterde hij.
<img

Ik heb nooit begrepen wat een buitenlander bezielt om op vakantie te gaan in Nederland. Wat moet je hier in godsnaam fotograferen en welke stad onderscheidt zich nou in positieve zin van een mooie stad in Italië of Frankrijk? Welk natuurgebied is hier nu zo bijzonder dat je het speciaal komt bekijken? Warm is het hier ook meestal niet en die groene weilanden langs de snelwegen maken het er ook niet vrolijker op. Nederlanders zijn nors en onvriendelijk en wantrouwend als de pest. En als je al een vrolijkerd tegenkomt is het vaak iemand die vooral erg om zichzelf lacht.
Af en toe denk ik dat het maar goed is dat ik hier nog woon, anders kwam er helemaal geen buitenlander meer hier naartoe.

U ziet, ik kan er zelf even niet opkomen maar u weet vast wel wat dingen te noemen die hier beter en mooier zijn dan in een hoop buitenlanden.

Op de foto ziet u mij in commandotrui en mijn zwager (geen paniek) zonder. Onze zoontjes Hans en Dan brengen we hier de grondbeginselen van het commando-zijn bij.
Mijn zwager is 40 en ik noem hem commando Piet. Ik ben 36 en hij noemt mij commando Jan. Ik noem de leeftijden er even bij omdat ik wil checken of wij abnormaal gedrag vertonen voor onze leeftijden.
In een eerdere log schreef ik dat wij op een avond -beiden met commandotrui- de Ardennen waren ingetrokken. Onderweg begon het te regenen dus ik begon razendsnel te bewegen. Ik zei tegen commando Piet: "Ik ben de druppels aan het ontwijken."
"Ja, ja, commando Jan, dat zie ik ook wel, dat heb ik ook geleerd tijdens mijn opleiding." Even later wees ik hem op een open plek in het bos.
"Luister, commando Piet, tijdens het Ardennenoffensief zat hier een mitrailleursnest van de Duitsers. Ik heb daar toen in mijn eentje een bom op gegooid, vandaar die open plek."
"Ja, ja, dat weet ik, ik zat daar toen in dat dal daar, wat destijds nog een berg was, maar ik ben iets te hard met de schep in de weer geweest, vandaar dat het nu een dal is."
"Hoe kom jij trouwens aan die schram op je gezicht, commando Jan?"
"Oh, gisteren tijdens mijn nachtelijke expeditie vloog er een straaljager tegen mijn wang, vandaar."
"Stop, commando Jan, voor ons een woeste rivier!" Hij wees mij op een miniscuul stroompje regen dat de heuvel af gleed.
"Hoe gaan wij deze woeste rivier oversteken, commando Piet?"
"Nou, commando Jan," antwoordde ik, "Ik neem gewoon een aanloop en ik slinger me via die liaan die daar hangt naar de overkant."
"Oh, da's goed, dan doe ik dat ook."
"Momentje commando Piet, ik heb al een half uur een rotsblok in mijn schoen, maar dat begint nu wat moeilijk te lopen."
"Blaas jij dat rotsblok even op, commando Jan, dan kan ik mooi die boomstam in mijn oog verwijderen. Dat begint ook wat te prikken."
Tijdens deze trip vielen wij geregeld van het lachen op de grond.
Goed. Na een uurtje of drie keerden wij terug van onze expeditie en u kunt zich misschien een voorstelling maken van welke gevaren wij getrotseerd hebben en hoe wij deze overwonnen hebben. Wij concludeerden dat het maar goed was dat er verder niemand bij was, want dan zou je toch maar mooi de rest van je leven gepest worden. Maar vooruit, sportief als ik ben krijgt u van mij toch een ooggetuigeverslag.

Frankrijk is mijn favoriete vakantieland, ik ben er al vaak geweest en ik kan er vloeiend bier bestellen, en dat drinkt wel zo makkelijk. Je hoort wel eens Nederlanders zeggen dat Frankrijk een mooi land is maar dat er geen Fransen moesten wonen, maar da's natuurlijk klinkklare onzin. Behalve in het verkeer zijn Fransen uitermate beleefd. Beleefd zijn ze naar mijn beleving trouwens in elk buitenland. Onbeleefdheid is vast een Nederlandse uitvinding. Fransen geven elkaar elke dag een hand of, als er een dame in het spel is, twee kussen en vragen dan: "Ça va?" Precies zoals je het vroeger op school al leerde. En da's wel zo handig want het Nederlands wat je vroeger op school leerde is tegenwoordig volstrekt onbruikbaar.
Jongetjes op straat groeten je gewoon met "Bonjour" wat letterlijk goedendag betekent. Heeft iemand het in Nederland ooit wel eens meegemaakt dat een jongetje goedendag tegen u zei? Ik kan het me niet herinneren in elk geval. Als je iemand van onder de twintig groet wordt er stomverbaasd gekeken en doorgelopen. Op een goeie dag hoor je "hoi". Maar goeiedag, nee, dat kan echt niet meer. Dan word je gepest op school.
Le coq est trouwens wel behoorlijk mort. Ik heb zegge en schrijve precies één Française gezien die de moeite waard was om naar te kijken, maar dat kwam meer door haar licht doorschijnende witte t-shirt met daaronder twee enorme knoppen, dan door haar gezicht. Ik kan me haar gezicht trouwens niet eens herinneren.