Categorie: Overige zaken

Het was een zware week. Mijn manager was op vakantie en ik nam haar taken waar. Vandaag hoorde daarbij het bijwonen van een teamscall met een ontevreden klant, hun legal counsel, die van ons, de vice president sales UK en ik. Daar maak ik me de hele week druk over en ik bereidde me goed voor. Ik kende de case ongeveer uit mijn hoofd en had een voorbespreking met de vp en de legal counsel.

Die vp sales had ik nog nooit gezien of gehoord, ik kende hem alleen via de mail. Ik had geen goede indruk van hem. Een volbloedkapitalist pur sang, om maar eens even een stijlfout te gebruiken. Met mijn Engelse collega maak ik wel eens grappen over zijn slechtheid.

De legal counsel, een man waar ik tot voor een jaar geleden doodsbang voor was, hij is de Europese baas, had COVID en zegde af. De VP sales was uiterst relaxed en had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt. Omdat we vorige week het meest urgente probleem van de klant hadden opgelost, was hun legal counsel er ook niet bij en deed onze vp voornamelijk het woord. Hij luisterde eerst naar de klant zonder die te onderbreken, plaatste af en toe een perfect getimede yes, ten teken dat hij het verhaal volgde, en deed vervolgens een jaloersmakend goed verhaal waarvan ik wilde dat ik het kon. Ik sprak alleen over enkele details, hij kende de hoofdlijnen van deze klant en van onze software. Ik was duidelijk onder de indruk van zijn vermogen om een klant gerust te stellen.

Na het gesprek belde hij me, bedankte hij me en zei dat het goed was gegaan. Je zou bijna van mening veranderen nu je een persoon “live” meemaakt in plaats van alleen via de e-mail. Ik zeg bijna, omdat ik natuurlijk ook niet gek ben. Deze man is gewoon erg goed in z’n werk en ik leverde een goede bijdrage. Daarom deed hij aardig. Zou ik in zijn vaarwater zitten, zou hij mij overvaren met zijn enorme jacht. Zonder achterom te kijken. Nou ja, misschien om te zien of z’n roer niet beschadigd raakte.

Mijn auto moest gekeurd en een kleine beurt en dat kon afgelopen vrijdag. Ik sprak dit een paar weken geleden al af, en hoorde toen: vrijdag, 13 oktober. Ik dacht: “wacht even, ik ga het lot niet tarten met deze auto, want laatst brandde er een motorstoringslampje, dat is vragen om problemen.” Ik sprak dus af op donderdag 12 oktober. Dat hielp, want de auto werd goedgekeurd zonder verdere bijzonderheden. Op vrijdag 13 oktober verliep alles zonder noemenswaardige problemen, ik dacht niet eens aan vrijdag de dertiende, maar zaterdag ging dat verrekte lampje weer branden. Dus het lot ontloop je niet, al denk je het te slim af te zijn.

Ik keek op mijn bankrekening, want ja, wat gaat dit weer worden, maar mijn bankapp zei dat ik een nieuwe telefoon had, en dat dat dus niet kon. Terwijl ik allang die app gebruikt had op mijn nieuwe telefoon. Een andere app had hetzelfde euvel, werkte ineens niet meer. En omdat ik laatst al ruim een dag met de IT afdeling aan de gang was geweest, bekroop mij het zelfde gevoel als met mijn 1.6 thp motor. Drama.

Vannacht droomde ik dat ik mijn vijfde nieuwe iPhone kreeg opgestuurd omdat er bij de vorige steeds iets misging, toegegeven, door mijn fout, maar nu met de vijfde wist ik hoe ik het moest doen. Maar dat ik over dergelijke dingen begin te dromen slaat ook nergens op. Dan ben je al een dag bezig met dat ding, verspil je ook nog eens een nacht aan zo’n ding, of hoe lang duurt zo’n droom eigenlijk?

De iPhone is van de zaak, maar de Peugeot niet. Afgezien van het brandende lampje rijdt het ding geweldig, maar ik hou eenmaal niet van lampjes, tenzij ze van Philips zijn. En in vrijdag de dertiende geloof ik al lang niet meer, tenzij je een storingsgevoelige auto hebt. Het is vast een kapotte sensor die vervangen moet worden. U weet wel, van die sensoren die vroeger niet bestonden en je dus ook geen vals alarm kreeg. Wellicht krijgen we straks sensoren die een kapotte sensor verklikken. Eigenlijk was vroeger alles beter. Wat je niet hebt kan ook niet kapot gaan.

Ik kwam er net achter dat op mijn nieuwe iPhone alle video’s uit whatsapp zijn verdwenen. Ik nam weer contact op met IT, die er niks van begrepen en weer een backup terugzetten. Lang verhaal kort, nu ben ik nog meer geschiedenis kwijt. Hij verontschuldigde zich, normaal ging het altijd goed maar hier om een of andere reden niet. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd en besloot mijn humeur er niet door te laten verpesten.

Want ondertussen is het 11 oktober en slaap ik nog steeds zonder pyjama. ‘s Avonds laat laat ik de hond uit in mijn poloshirt en ben ik best blij met het mooie weer. Tussen de middag loop ik een ronde in het bos met mijn kleine hyenahond en laatst bleef een vrouw achter haar tuinhek staan omdat ze dacht de Lori een jonge wolf was. Goed, niet de slimste, dat merkte ik ook in de rest van het gesprek, maar toch was ik blij met haar vergissing. Als Lori loopt heeft ze een lichtvoetige draf die me doet denken aan een vos. Ze is echt prachtig en vrijwel dagelijks krijgen we dat te horen.

De fokker waar ze vandaan komt heet “Dutch hyena’s” en veel mensen maken die vergelijking. Maar “de” wetenschap heeft onlangs bepaald dat hyena’s tot de katachtigen behoren en niet tot de hondachtigen. Ik weet niet hoe ze daarbij komen, want er is niks katachtig aan een hyena. Ze kunnen niet spinnen, niet slaan met hun voorpoten, niet klimmen, geen nagels intrekken en ze jagen voornamelijk op langzame prooien. Echt het tegengestelde van een kat, als je het mij vraagt. Het zou mij niet verbazen als hier sprake is van biologische dwaling.

Als gewone mensen het over katachtig hebben doelen ze vaak op de reflexen. Maar sinds Lori een tik op haar neus heeft gekregen, weet ze dat als ze de kat uitdaagt, ze nog sneller moet reageren. En het lukt haar met gemak om die slaande voorpoot te ontwijken. Het gaat niet lang meer duren of ze klimt een positie op onze huiselijke ladder, waar ik nog altijd fier bovenaan sta. Want iemand moet de dakgoot vegen.

Via mijn werk had ik een nieuwe iPhone aangevraagd. Ik had geloof ik een 8 en die voldeed prima, ware het niet, zoals bij elke iPhone, dat binnen no time de batterij leeg is, tenminste na een tijdje. Toen we op vakantie gingen en ik het ding op de heenweg alleen aan had staan en verder niet gebruikt had, was hij aan het eind van de middag leeg, zo druk heeft zo’n ding het met zichzelf.

Een programma als Strava of google Maps is niet te doen, want voor je je bestemming hebt bereikt, is je batterij al leeg ondanks dat het systeem zelf vindt dat de capaciteit nog 80% is.

Omdat ik vrij lang met mijn spullen doe, was het geen probleem en werd mij nu een 12 opgestuurd. Ik zocht van tevoren op hoe je de gegevens kon overzetten, dat kon heel simpel met de i-Cloud reservekopie. Natuurlijk. De kopie kon alleen niet gemaakt worden doordat er te weinig opslagruimte was, die je dan moest bijkopen. En omdat het een telefoon van mijn werk is, kon ik dat niet zomaar doen. Maar nu heb ik het toch gedaan, de rekening gaat als het goed is naar mijn werk, 99ct per maand extra, ik durfde het aan zonder toestemming.

En nu is mijn oude iPhone een reservekopie aan het maken, nog vijf minuten, nog zes minuten, u kent het wel, nu staat hij al ongeveer een kwartier op “nog 19 minuten.” Snel even aan de lader leggen voordat de batterij weer leeg is. Maar zelfs aan de lader loopt de capaciteit langzaam terug nu, tijdens het maken van de reservekopie. Nog 13 minuten, spannend….

We kregen visite van een van de aardigste stellen uit ons hofje. We konden er niet onderuit. Wij waren daar al eens geweest en dat was geen succes. Een ouder stel, een jaar of tachtig schat ik, hele lieve mensen maar in haar gooi je een kwartje en ze blijft onafgebroken praten. We waren blij dat we ontsnapt waren.

Om die reden nodigden we ze ook niet terug uit, dus nodigden zij zichzelf uit. Toen ze hoorden dat onze hond dood was stonden ze met een bloemetje aan de deur, nee, kwamen binnen op vrijdagmiddag half vijf. Na twintig minuten ongemakkelijk staan wisten we ze de deur uit te werken, want wij moesten nog eten. Wel met de toezegging dat we ze snel zouden uitnodigen. Daar kwamen we niet onderuit, en gisteren kwamen ze op visite.

Toen wij ongeveer uitgepraat waren werd haar kwartje geactiveerd en begon ze. Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar elke gebeurtenis had wel weer bruggetje naar een andere gebeurtenis zodat je een totaal onsamenhangend verhaal zonder pauzes kreeg en je geen idee had over wie het nu ging.

Ik bedacht een tactiek. Elke keer als zij al bij de volgende gebeurtenis was, stelde ik na twintig seconden een vraag over de vorige. Over wie dat nu precies ging. Dat bleek ze helemaal niet erg te vinden en legde uit over wie het ging. Daardoor vergat ze wel welk volgend verhaal ze door mijn vraag had moeten verlaten en moest ze een ander beginnen. En als ik het niet kon of wilde volgen vroeg ik weer wat over het vorige.

Eerlijk gezegd viel het mee. Vorige keer bij hun waren we helemaal suf geluld over mensen die we niet kenden. Nu had ze het vooral over buren die we wel kenden, omdat ik het een beetje stuurde. Niet al te laat gingen ze weer naar huis. Vanmiddag kwam ze nog even langs. Ze had iets laten liggen. En het was gezellig gisteren hè? Zeker, zei ik, en dacht, dat moeten we over een lange tijd nog eens doen.

Drie maanden geleden bestelde ik een boek dat geschreven is door Karin, van weblog “raam open” Zij schreef over het boek op haar weblog en ik wilde wel eens weten waar zij nu de afgelopen paar jaar aan gewerkt had. Het boek gaat over de Liemers in de Tweede Wereldoorlog, een streek die ik een beetje ken omdat mijn schoonfamilie er woont.

Ik vind het sowieso knap als iemand een heel boek kan schrijven. Of het nu een roman is of een naslagwerk waar je veel onderzoek voor moet doen. In dit geval werd veel onderzoek gedaan want er zijn honderden boeiende anekdotes, fragmenten uit dagboeken, ooggetuigenverslagen, en historische feitjes in verwerkt.

Ik deed door omstandigheden wat langer over het boek dan gepland, daarover viel op mijn eigen weblog al wel te lezen. Terwijl ik aan het lezen was, was er in Nederland veel te doen over de slavernij en excuses daarover. Maar pas tachtig jaar geleden was er in Nederland ook een soort van slavernij aan de gang, al werd dat arbeidsinzet genoemd door de Duitsers. Mannen werden bij razzia’s opgepakt en gedwongen om mee te graven aan verdedigingswerken in de Liemers. Een tot nu toe nog niet beschreven geschiedenis. De mannen waren weliswaar geen eigendom van de Duitsers, en ze kregen zelfs nog betaald, maar verder was het dwangarbeid en weigering kon leiden tot standrechtelijke executie.

Een van de beschreven razzia’s was in Utrecht en ik vroeg mij af of mijn opa’s daarbij waren. Één opa scheen in Duitsland te werken maar heeft mij daar nooit over verteld. De andere opa en oma hebben het mij honderd keer verteld. Mijn opa stond zich te scheren toen op dat moment Duitsers aan de deur kwamen om hem te zoeken. Hij verborg zich gauw achter het wiegje, de Duitsers hadden zich toegang verschaft, en liepen naar mijn oma die net was bevallen van mijn vader, en op bed lag. De Duitsers vroegen haar waar mijn opa was, waarop mijn oma antwoordde dat ze het niet precies wist omdat hij in Duitsland aan het werk was. Ondertussen bad ze tot de heilige Maria dat de Duitsers de scheerkwast niet zouden zien, maar dat liep goed af. Mijn oma vertelde dat de soldaten aan haar bed niet zo’n zin in de oorlog hadden en eentje vertelde haar dat zijn vrouw ook in verwachting was. In elk geval moet mijn opa tot de doelgroep van de arbeidsinzet in de Liemers behoord hebben aangezien alle mannen tussen 18 en 50 zich moesten melden.

Verder las ik over bekende plekken, over een SS hoofdkwartier in Zevenaar, over een boerderij in Duiven die er nog steeds is, en over de bijna volledige evacuatie van de Liemers, dat door de Duitsers als Sperrgebiet werd aangemerkt. Het boek bevat vele kaartjes, begeleidende foto’s en documenten uit die tijd, zoals de bevelen van de Duitsers over de arbeitseinsatz.

Karin heeft een makkelijk leesbaar standaardwerk geschreven dat een duidelijk beeld geeft van deze vergeten geschiedenis net na de slag bij Arnhem en ze schijnt aan het volgende deel te werken. Knap werk, Karin!

Graven in de vuurlinie

Ik heb deze week vrij. Het huis moet geschilderd worden. Dat doe ik niet zelf, maar ik help wel. Wassen en schuren voornamelijk. Ik heb er lol in, want ik heb nu zelfs mijn eigen schuurmachine aangeschaft. Die van de schilder is een professionele, met ingebouwde stofzuiger, de mijne heeft een lullig stofreservoir. Maar zo kunnen we blind simultaan schuren.

Het is een dure grap, je huis laten schilderen, maar als het goed is, is hij nu wat korter bezig, mits ik goed schuur. Mijn broer (van 1972, dus niet zo ervaren als ik) woont in eenzelfde huis een straat verder, en heeft onlangs zelf zijn huis geschilderd, samen met zijn buurman. Voor 400 euro waren ze klaar. Onze offerte was meer dan het twintigvoudige daarvan, dus ik vroeg mij af of ik wel wijs was. Maar na een paar dagen met de schilder gewerkt te hebben, begrijp ik beter waar het verschil zit. Dit gaat zorgvuldig: wassen, schuren, gronden, plamuren, nog eens gronden en dan pas aflakken. Bovendien krijgen wij mooie kleuren, in plaats van het stemmige zwart, zoals de huizen werden opgeleverd in 1974 of zo.

Verder hebben wij een veranda met een lek dak. En hier begint mijn logje pas echt. Want dat lekke dak is ons een doorn in het oog. Als er water op ligt, lekt het niet, maar als het hard regent wel. Ook hier hadden we een offerte gevraagd, maar reparatie was niet mogelijk, een nieuw dak moest erop ter waarde van bijna drieduizend euro. De schilder was nieuwsgierig en bekeek de situatie. Hij vertelde me dat hij zijn dak als enige in de buurt niet had laten vervangen omdat hij er geen geld voor had, maar dat hij ook de enige was bij wie het dak niet lekte. Hij repareerde het zelf met een pot met iets, en hij zou die pot meenemen. Tevens zette hij hier een zak tegellijm en een zak met voegsel neer voor een loszittende kozijntegel.

Vandaag werkte hij een dagje ergens anders, en ik ging aan de gang. Ik herstelde het dak, ik maakte tegellijm en voegsel aan en lijmde de tegel en maakte de voegen weer netjes. Ik ging als een speer, ik nam korte pauzes, en om half vier waren de klusjes gefikst. En omdat het pas half vier was, en echte werkmannen als ik de tijd volmaken, pakte ik de schuurmachine en schuurde nog anderhalf uur door. Daarna ruimde ik alles op, ging eten en douchen.

Morgen zet ik de tuinslang erop. Als het niet meer lekt spring ik een gat in het dak! Daarnet klom ik nog even op mijn pantoffels het dak op. Een prachtig dak, schoongeveegd en opgeruimd. Tevreden liep ik over mijn dak, en ik voelde even of de smurrie al hard werd. Uiteraard in het zicht van de buren. Dat ze wel even weten wie hier over de daken regeert.

In 2007 was er het wonder van PSV. De ploeg stond op de laatste speeldag derde maar ging alsnog met de titel aan de haal. Ik herinner me dat ik een dag daarvoor ergens op een verjaardag zat waar een Ajacied mij zat te jennen omdat zij er wel even met de schaal vandoor zouden gaan.

Op Koninginnedag 2007, een dag na het wonder kwam ik de betreffende Ajacied tegen in het dorp en ik zei spottend iets tegen hem over dat hij niet zo voorbarig had moeten zijn. Hij had een gezicht als een oorwurm.

Gisterenavond op een feestje kwam ik zijn zoon tegen. Zijn zoon is voor Utrecht juist omdat zijn vader zo fanatiek voor Ajax is. Ik kom zijn vader haast nooit meer tegen maar tot op de dag van vandaag schijn ik volgens zijn zoon “die vieze PSV’ er te zijn.” Met zijn zoon hebben we wat vaker contact en laatst legde hij aan z’n vader uit wie Linda was, en toen had hij dat gezicht weer getrokken en gezegd: “oh, van die vieze PSV’ er”. Dat is nu een titel die ik met trots draag, 16 jaar na dato, want kennelijk raakt het hem nog steeds. Had hij die avond ervoor normaal gedaan, had ik niet naar hem toe hoeven gaan, die betreffende Koninginnedag in 2007.

We keken naar “onze man bij de Taliban” en verbaasden ons dat Talibanstrijders er net zo uit zien als je verwacht. Zwart haar, zwarte baard, tulband. Ze zijn super makkelijk te herkennen, ook aan hun Kalasjnikov.

Wat mij nog meer verbaasde was dat Thomas Erdbrink gewoon met ze kon praten in hun eigen taal, welke dat ook is. Ik dacht Iraans, maar in Afghanistan verstonden ze hem ook. Maar nog meer dan over de taal verbaasde het me dát hij met ze kon praten.

En dan blijken het hele gewone, weliswaar gehersenspoelde mannen te zijn, die vrouwen niks toestaan en die handelen zoals u en ik ook zouden doen als ons land werd aangevallen. Want dat is de werkelijkheid van de Taliban, er kwamen ineens Amerikaanse drones hun vrouwen en kinderen vermoorden.

Ze noemen zichzelf dan ook liever vrijheidsstrijders dan de aanduiding die ze van Amerikanen krijgen: terroristen met een bomgordel. Zij zagen het als enige manier om in de ongelijke strijd de Amerikanen terug te raken. Als ze hun eigen volk niet zo zouden onderdrukken zou ik ze warempel nog geloven ook.