Categorie: Krakkemikkig

Ja, fietsen is gezond. Zelfs speciaal gezond voor rugpatienten. Natuurlijk, maar dan houden ze geen rekening met een stommeling die tijdens de schemer weggaat en onderweg zijn licht probeert aan te doen. Met de hand en met de voet ging het niet. Twee kilometer voor ik weer thuis was forceerde ik mijn rug in een ultieme poging om bij de dynamo te komen. Ik hoorde krakkrak en ik begon in paniek "auw" te roepen en duwde mij weer overeind. Ik moest wel want anders viel ik. De poging om mijn licht aan te krijgen was mislukt en ik voelde nu pas dingen in mijn rug die echt goed mis waren. Ik schakelde een lichtere versnelling in en met veel meer pijn als toen ik begon, fietste ik terug. Toen ik er bijna was belde ik Linda of ze bij de poort wilde gaan staan om mij op te vangen, want dat ik niet meer van mijn fiets kon komen was duidelijk.

Toen ik er was stond Linda bij de poort voor geestelijke ondersteuning. Ik kon alleen vooruit van mijn zadel af, maar ik moest er aan de achterkant vanaf, anders had ik een fiets tussen mijn benen. Natuurlijk blijft je jas dan nog hangen aan je zadel, maar toen ik eenmaal stond trok Linda de fiets onder mij vandaan. Toen moest ik naar binnen strompelen. Halverwege viel ik van pijn op de grond en daar lag ik dan, in de tuin. Ik zei dat ik wel in de tuin bleef slapen, maar dat was meer om Linda aan het lachen te krijgen. Niet dat dat nodig was, want ze bleek allang te lachen, nu kon ze het dan ook met geluid doen.

Ik ben naar binnen gekropen op handen en voeten, wel netjes mijn handen geveegd op de deurmat en heb mij op de bank gehesen. Vannacht kon ik amper slapen van de pijn terwijl ik gisteren nog tegen de dokter zei dat ik met slapen geen last had. Om Linda niet wakker te maken ben ik naar beneden gestrompeld en heb een jammerlijk mislukte poging gedaan om op de bank in slaap te vallen met de televisie aan. Mijn vroegere specialiteit. Op praktisch elke zender probeerden meisjes mij hen te laten bellen voor een spannend gesprek. Maar ik heb het niet gedaan. Zodat niemand kan zeggen dat ik geen ruggegraat heb.

De vervangende huisarts die ik vanochtend had zou ik niet willen inruilen voor onze reguliere huisarts maar toch past hij op één of andere manier wel bij mij.

"Ha, ik zie het al, de klassieke lage rugpijn. Voor medici de meest saaie klacht want we kunnen er niks mee. Ik kan je naar fysiotherapie sturen, naar een chiropractor, naar mensendieck, manuele therapie…het helpt allemaal niks, het moet vanzelf weer overgaan. Ja, de rugpijnklinieken schieten als paddenstoelen uit de grond momenteel. Allemaal marketing. Wat voor pijnstilling gebruik je?"

"Aleeve, meneer."

"Dat helpt zeker niks he?"

"Nee meneer."

Vervolgens schreef hij een pijnstiller voor me uit, en een doorverwijzing naar radiologie voor een rontgenfoto. "Niet dat daar iets uitkomt hoor, maar heel soms is er een onsteking op te zien."

Zijn pijnstiller doet in elk geval wel iets. Vanochtend kon ik nog lopen en ben ik met de auto naar mijn werk gegaan. Nu kan ik niet meer lopen en heeft een collega me thuis gebracht. Ik heb nu pas écht veel pijn. Ik lig in bed, met een laptop, omdat ik zielig ben. Als ik eruit moet, moet ik mij uit het bed laten vallen en naar de wc kruipen. Maar goed, het gaat vanzelf weer over. En als het over is dan gaat deze jongen voortaan eens wat beter op zijn rug letten.

Als je pijn hebt dan is je denkvermogen meestal niet zo best. Je grijpt elke toegereikte hand aan in de hoop op verlichting. Zo heb ik al in het trappengat gehangen, ben bij de huisarts geweest, bij de fysiotherapeut, de chiropractor, ik heb gefietst, gewandeld, oefeningen gedaan maar de pijn bleef. Alsof er iemand een speld in mijn ruggenwervel steekt dacht ik gisteren. En toen wist ik het ineens!  Dus nu is mijn verzoek, aan degene die ik kwaad heb gedaan, zou je alsjeblieft die naald uit dat voodoo-poppetje willen halen zodat we erover kunnen praten?

Ja lieve lezers en lezeressen, het zijn barre tijden. Maar toch gebeuren er ook mooie dingen. Onder druk van een paar moeders bij de zwemles van Hans, moest ik vandaag nog een afspraak maken met de chiropractor. Niet dat het geholpen heeft, maar het is toch mooi dat er ook buiten mijn gezin mensen met me begaan zijn. De chiropractor wist het ook even niet meer,toen na alle behandelmethodes die zij kende, mijn onderrug nog steeds weigerde om mij in staat te stellen zelf mijn veters te strikken. Dus nu zoek ik het zelf maar even uit.

Toen ik van zwemles thuiskwam, zat de meneer op de foto bij ons aan de koffie. U herkent hem waarschijnlijk niet zonder zwart balkje over zijn ogen, maar het betreft Hermanus de beruchte. En niet alleen hij, ook zijn zoontje, die op zijn beurt weer het slechte voorbeeld gaf aan mijn dochtertje. En Hermanus natuurlijk even mijn zoontje inpakken met een zweefmolenimitatie, precies nu mijn rug niet meer scharniert.

In een poging om van mijn nu al twee maanden durende rugpijn af te komen, stapte ik vanavond op mijn stalen ros en trapte de Kroondomeinen in. Anderhalf uur lang flink doortrappen leverde mij de aanblik op van een aantal hazen, een paar konijntjes, een enorme keiler die op een zwarte beer leek, vijf edelherten en een zwartbruine ree. En tijdens het fietsen voelde ik mijn rugpijn niet. Gelukkig keerde hij bij het afstappen gelijk weer terug want ik miste hem al. Ik vraag me af wanneer dit over gaat. Elke keer komt het weer terug en de pijnlijke plek wisselt ook steeds van plaats. Eerst rechts, toen links, toen laag in het midden en nu ietsjes hoger in het midden. Ik zei gisteren tegen mevrouw Mack dat de pijn waarschijnlijk al mijn wervels gaat uitproberen en dat als hij bovenaan is, hij weer teruggaat naar beneden en zo de rest van mijn miserabele bestaan voort. Ik hou ervan om een positieve levenshouding te hebben.

Vroeger toen ik nog geen rugpijn maar wel een sprongsmash had waarvan iedere tegenstander sidderend van pure angst zijn gezicht afschermde met zijn racket, leerde ik mevrouw Mack kennen. Het was maar goed dat ik toen nog geen rugpijn had want mevrouw Mack, dat was mij er eentje. Goed, we zijn inmiddels tien jaar verder en wijzer en het is wel duidelijk dat het alleen maar verder aftakelt met mij. Gelukkig heb ik me geestelijk altijd al als een oude narrige man gedragen, dus wat dat betreft ben ik zo stabiel als een windracer surfplank uit 1980. Maar ik liep daarnet op uw-buis weer even tegen een nummer aan dat ik vaak op zondagochtend aanzette. Tot grote ergernis van mijn wederhelft. Ondanks dat is ze toch gebleven. En zij moet geestelijk nog wat rijpen, dus het komt vast nog goed.

Ik merk aan alles dat de sterren voor mij even verkeerd staan. Mijn tevreden ik is ondanks een vliegverbod met vakantie, er komen weinig gedachten in mijn hoofd die de moeite van het opschrijven waard zijn, en ik zie weinig leuke moeders. Vooral aan dat laatste kan ik merken hoe ik me voel, want als ik opgewekt ben dan zie ik veel meer leuke moeders. Of ze vallen me gewoon meer op, of ik leg de lat wat lager, dat kan ook.

Ik ben geen chronische vrolijkerd. Integendeel. Ik mag ze eigenlijk niet, chronische vrolijkerds. Maar opgewekt, daar hou ik wel van. Mijn binnenste vuur brandt niet zo hard momenteel, en ik geef de schuld maar aan de sterren. Maar misschien komt het wel door de hectiek van de afgelopen tijd hier. Of door het feit dat ik al weken last heb van mijn rug. En net als het weer weg is komt het terug. En dat mensen dan zeggen dat het stress is. Dat ik daar niet tegen kan. Want daar kan ik absoluut niet tegen, mensen die er niet voor geleerd hebben die medische diagnoses stellen. (Ik heb in de tuin gewerkt, dit weekend.)

Alsof ik zelf niet donders goed weet hoe het in elkaar zit. Ik heb te lang op een piekje gezeten en het leven zet mij gewoon weer eventjes terug in mijn schoenen. Dat is het voordeel van veertig, dat je je van deze probleempjes bewust bent. Vroeger moest er krampachtig naar een oplossing gezocht worden, nu is het gewoon even rustig afwachten tot de planeten weer goed staan. Het duurt nooit lang.

Ik wil niet klagen hoor, maar de dag van vandaag was geen fijne. Als elke dag was als die van vandaag, dan was ik liever nooit geboren. Ik moest vanochtend in mijn eentje twee (!) kinderen aankleden, eten geven en wat er allemaal zoal bijhoort op een doordeweekse morgen. Linda moest opgehaald worden uit het ziekenhuis -heel vroeg- en die taak lag bij mij. Maar ik sliep al slecht vannacht, ik werd koortsig wakker en mijn rug stond zo strak dat ik dacht dat hij het elk moment zou begeven. Ach en wee. Wat een diepe, diepe droefenis. Maar goed, mevrouw Mack is weer thuis.

Maar ach, mijn lijden stelt natuurlijk weinig voor vergeleken bij dat van de zieke. Laat staan bij dat van onze Heiland. Bovendien kon ik nog vijf uur ontspannen op mijn werk. Bestaan er in deze tijd eigenlijk nog moeders (of vaders) die alleenstaand zijn, meerdere kleine kinderen hebben en die in hun eentje verzorgen? Dat zijn dan pas bikkels.  Daarbij vergeleken zijn commando’s weekdiertjes.

Linda werd vandaag geopereerd aan haar galblaas, want die zorgt al een jaar of zeven voor maagproblemen. Die begonnen voor het eerst toen wij terugkwamen van onze huwelijksreis door Ierland, al waren wij toen nog helemaal niet getrouwd. Doktersbezoekjes, een gastroscopie, maagtabletten, het mocht allemaal niet baten. Twee maanden geleden zat ze op de eerste harthulp wegens maagproblemen die door een galsteen werden veroorzaakt. Ja, zo’n galsteen heet niet voor niets galsteen, de doktoren wisten niet waar ze het zoeken moesten. Maar nu is-ie er dan eindelijk uit. Ze mocht hem houden, hij is een centimeter of 3-4 lang en het is een vies ding. Door een spoedgeval tussendoor was Linda pas veel later aan de beurt en moet ze nu een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ze ligt naast een hele gezellige kerel, met een mp3 speler die ook gelijk vroeg of de gordijnen dicht mochten toen Linda binnen werd gereden. Kijk, dat ik dat nu vraag, na vijf jaar huwelijk, daar is nog iets voor te zeggen, maar dit vond ik een beetje onbeleefd. Gelukkig slaapt Linda en mag ik haar morgenochtend weer ophalen. Volgende week mag ze weer terug. Dan staat er een meniscus op het programma die al jarenlang voor hoofpijn zorgde.