Dear Donald,
Ik vond mijn reactie maar vreemd. Hoe verachtelijk ik de man ook vind, ik zat ineens net als Rutte mee te slijmen. Ik voelde iets van trots en ik was blij dat Trump het hier naar zijn zin had. Alles was ook uit de kast gehaald om het hem naar zijn zin te maken, maar als het dan ook lukt, dankzij Rutte, het koninklijk paar en duizenden mensen achter de schermen is toch mooi. I love the Netherlands, hij zei het echt. Ja sorry, er moet iets mis zijn met mij. Trump lachte, was vriendelijk, maakte grapjes, niet normaal hoe hij mij inpakte. Levensgevaarlijk. Ik ben dus gewoon een potentiële NSB’er als ik met een natte vinger te lijmen ben. Totaal geen ruggengraat.
Of ben ik gewoon blij dat Amerika ons niet de rug toekeert, maar dat er weer een stevig signaal is afgegeven richting Poetin. Dat kan ook meespelen. Wat dat betreft is Mark Rutte een gladde, maar hij regelde dit toch maar. Als ik het had moeten doen had ik “fuck you” gezegd en was Trump boos weggelopen en hadden de Russen ons aangevallen. Dan had mijn zojuist getoonde ruggengraat nog honderdduizend jaar nucleaire straling afgegeven.
Nee, politiek en diplomatiek moet je gewoon overlaten aan hen die daarvoor geschikt zijn. Dan maak ik me wel druk over de theorie en hoe het allemaal beter en eerlijker moet. En dat leg ik dan hier uit en dan doen we daar verder niks mee. In ons aller belang.
Mack 
Misschien heb je het gelezen, zo niet het artikel van Ilja Leonard Pfeijffer in de Volkskrant hieronder.
Ik zat er met kromme tenen naar te kijken, dat wij onder elkaar sfeertje met die smeerlap. Maar ben het helemaal eens met wat Pfeijffer erover schrijft:
Rutte’s meesterzet: Trump waande zich koning in Den Haag
Mark Rutte regisseerde met diplomatieke sluwheid en koninklijk theater een meesterlijke NAVO-top in Den Haag, waarbij hij zelfs de grillige Trump wist te paaien en alle bondgenoten tot hogere defensie-uitgaven verleidde, schrijft Ilja Leonard Pfeijffer.
Mark Rutte heeft in het verleden veel kunstjes geflikt, maar de NAVO-top in Den Haag was zijn meesterwerk tot nu toe.
In de aanloop naar de bijeenkomst wist hij overeenstemming te bereiken over verhoging van de defensie-uitgaven. De leden van de club moesten meer contributie gaan betalen. Niet alle leden waren daarvan gediend. Dus wat deed de voorzitter? Hij zei dat alle uitgaven die de leden deden en die ook maar iets met hun functioneren in de club te maken hadden, zoals de aanschaf van de sigaren die op de club werden gerookt of de prijs van de korenwijn aan de clubbar, van de contributie konden worden afgetrokken. Alle bondgenoten van de NAVO zullen nu vijf procent van hun Bruto Nationaal Product spenderen aan defensie, maar als ze dat geoormerkte geld gebruiken om wegen aan te leggen of bruggen te bouwen, waarover misschien ooit op een dag in de toekomst tanks zullen rijden op weg naar het front, dan telt dat ook.
Ruttes moeilijkste opgave was Trump. Hij zou hem de eer gunnen van de overeengekomen verhoging van het defensiebudget van de bondgenoten, dat was het probleem niet, maar die man is zo onberekenbaar als een kind. Bovendien was hij in een pesthumeur omdat Israël en Iran de door hem uitgeroepen wapenstilstand weigerden te respecteren, waarmee zijn Nobelprijs voor de Vrede op de tocht kwam te staan. ‘Fuck’ had hij zelfs gezegd, op televisie, waarmee hij de eerste Amerikaanse president in de geschiedenis werd die dat woord in het openbaar uitsprak.
Een tijdje geleden dineerde ik in Genua met Roberta Pinotti, die van februari 2014 tot juni 2018 de Italiaanse minister van Defensie was in de regeringen van Renzi en Gentiloni. Tijdens dat diner vertelde zij dat zij Trump had ontmoet tijdens zijn eerste NAVO-top van zijn eerste termijn als president van de Verenigde Staten. Zij was nog steeds geschokt over de manier waarop hij, wars van iedere vorm van protocol of basale beleefdheid, de bondgenoten begon uit te schelden. Ook toen ging het al over hun defensie-uitgaven. En toen was hij nog niet eens in een pesthumeur.
Dus Trump moest worden gepacificeerd, gepaaid, gevleid, ingepalmd, gecoiffeerd, geprezen, vertroeteld, gestreeld en opgekamd. En daar kwamen de zeldzame talenten van Rutte van pas. Hij schreef een whatsappbericht dat zo’n meesterwerk was van stroopsmeren, pluimstrijken, kontkruipen, gatlikken, slijmen en inpalmen dat Trump het vol trots met de wereld deelde op zijn Truth-Social-account. En in Den Haag speelde Rutte een thuiswedstrijd. Hij had de ultieme troefkaart klaargelegd. Want wat hebben we in Den Haag? Wat is het enige waarvoor Trump ontzag heeft omdat hij het zelf graag zou willen zijn? Een koning. Hij werd door Rutte geïnstrueerd en ingezet. Omdat Trump graag zelf een koning zou willen zijn, transformeert hij de Oval Office van het Witte Huis in hoog tempo in de troonzaal van een koninklijk paleis. Op elke nieuwe foto of nieuwe video vanuit zijn werkkamer zijn er nog meer gouden ornamenten toegevoegd. Om Trump definitief te paaien regelde Rutte een overnachting voor hem in een echt paleis. Hij mocht bij de koning logeren op Huis Ten Bosch.
Het werkte. ‘The day begins in the beautiful Netherlands,’ schreef Trump op Truth Social op de ochtend van de cruciale woensdag. ‘The King and Queen are beautiful and spectacular people. Our breakfast meeting was great! Now it’s off to the very important NATO Meetings. The USA will be very well represented!’ En de hele dag had Rutte geen kind meer aan hem.
Na afloop van een volledig succesvolle NAVO-top reed Rutte glimlachend op zijn gepantserde, kogelwerende fiets over de afgesloten Johan de Wittlaan en de Stadhouderslaan in de richting van het centrum. Hij haalde een appel uit de zak van zijn jasje, die hij speciaal had bewaard voor een bijzondere gelegenheid, en nam een triomfantelijke hap.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik heb het gelezen. Trump is zijn kleutertijd nooit ontstegen volgens Maarten van Rossem.
Ik heb trouwens met de zuster van Maarten in de klas gezeten. Nadat ik van het gym af moest en dat jaar bleef zitten, kwam ik bij Cis in de klas. Ze heette Mary. En was toendertijd een heel mooi, intelligent meisje. Evenals haar oudste broer. Ze woonden in Wageningen.
Een deel van mijn achternaam is ook van Rossem. Wij waren dus de twee van Rossems in de klas. En vonden elkaar door onze problematische thuis situatie. Na het eindexamen ging we ieder een andere kant op en ik heb haar nooit meer gezien. En nu is ze dood. Gevallen in haar huis.
Maarten van Rossem heeft een boekje geschreven over zijn jeugd. Echtgenoot kocht het voor mij. Veel was herkenning.
LikeGeliked door 1 persoon
Test
LikeLike