Wereld

Die halve ton die ik laatst kocht, zie het logje “Duigen,” die is inmiddels omgedoopt tot vijvertje. Doordat hij nat is, is hij waterdicht geworden. Er liggen steentjes op de bodem, er staan plantjes in, er zit een fonteintje in en ik heb vijf visjes gekocht waarvan ik het bestaan niet kende. Die vissen leven nu geheel zelfstandig in de ton die hun wereld is. Goed, ik voer ze nu nog een beetje bij, want de wereld is net door mij geschapen en bevat nog niet veel voedsel. Maar dat komt vanzelf, als muggen de ton ontdekken.

Vissen zijn voor zover wij weten niet erg intelligent want anders zouden ze zich eens afvragen wie hun ton gemaakt heeft. Er moet een schepper zijn. In den beginne zagen ze mijn verschijning nog wel boven het water zweven, en zouden ze over mij kunnen schrijven, maar stel nu dat ik het zat word en de ton aan zijn lot overlaat, dan zullen de visjes overleven en zich voortplanten. En generatie op generatie zal teruglezen in de vissenbijbel dat er vroeger een schepper gezien was die boven het water zweefde en die zorgde voor hun voedsel. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik een van de vissen opdracht geef om een watertank te bouwen omdat ik niet tevreden was over mijn schepping en een grote droogte veroorzaakte om zo opnieuw te beginnen. Ik zou zelfs mijn zoon kunnen sturen om over het water te lopen.

Natuurlijk, tweeduizend jaar later zou geen vis het nog geloven, dat ik die ton heb ingericht. Zouden er tegen die tijd ook vissen zijn die denken dat het water plat is? Misschien moet ik weer terugkeren naar mijn verlaten ton! Maar het is tweeduizend jaar later, leef ik nog wel?

Ik verafgood mezelf een beetje, maar er is verder ook niemand die dat doet, sorry. Maar zo’n zelf geschapen ton vult mij met trots over deze nieuwe wereld. Ik liet het hard regenen vandaag. De natuur had het nodig en mijn vissen waren toch al nat.