Ik heb een nieuwe laptop in gebruik omdat de pc die ik ooit voor mijn verjaardag kreeg meldingen ging geven dat de Windows versie binnenkort niet meer ondersteund zou worden en ik niet kon upgraden naar het volgende raam, omdat de pc daar niet geschikt voor was. De nieuwe laptop is ook helemaal niet zo nieuw, maar net ietsje beter. Het omzetten van alle bestanden duurde een paar dagen, maar vandaag trok ik definitief de stekker uit de oude.
Onderwijl draaide ik oude cassettebandjes, en cassettebandjes zijn wat mij betreft nooit meer overtroffen. Ik heb er wel eens vaker over geschreven, maar een van die bandjes bevat een opname van Jetske van Staa, een radiopresentatrice die op 34-jarige leeftijd overleed. Op de opname die ik heb klinkt ze triest, ik kan het niet duiden. Ik vond op internet een andere opname van haar waar ze vrolijker klinkt. Maar op de mijne klinkt ze melancholisch , maar tegelijk prachtig. Of het nu komt omdat het 28 jaar geleden is en mij dat terugbrengt naar een vorig leven waar ik zelf nog jong was -ik was maar vijf jaar jonger dan zij- of omdat het komt dat ze er niet meer is en mij dat raakt, dat weet ik niet. Ik herkende haar stem niet meer, dus het klonk sowieso onwerkelijk.
Af en toe moet ik nog aan haar denken, aan deze vrouw met de prachtige radiostem die maar zo’n kort leven had. Er zijn twee fragmenten van haar die ik me herinner en van beide weet ik nog waar ik reed toen ik ze hoorde. En ik wist dat haar lievelingsnummer een nummer van the Stones was, maar ik was vergeten welke. Op de opname die ik op internet vond kwam ik erachter dat het “Memory Motel” was. Wat ook een van mijn favorieten van de Stones is. Dat zal haast wel geen toeval zijn, dat zal ik destijds hebben meegekregen maar in de loop der jaren was in mijn gedachten de link met Jetske verdwenen. Maar die is nu weer hersteld.
Oh, ja, ik herinner me Jetske en hoe ik schrok van haar vroege dood. Net als die van Guusje Nederhorst, net als ik toen een paar maanden moeder. Dat gegeven raakte me enorm.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken die namen niet. Wel ben ik vroeg in de morgen extra ontvankelijk voor muziek, en in mijn computerdocentdagen in de late jaren negentig werd ik regelmatig geraakt door een en ander.
Ik herinner me Anouk’s “Nobody’s Wife” in de file op de A2, en dat ik me niet kon voorstellen dat dat een Nederlandse productie betrof, zo krachtig.
Toen reed ik ook eens voor diezelfde baan vroeg in de morgen in Friesland naar een lokatie, en hoorde ik het nummer “She Couldn’t Laugh” van het helaas verdwenen duo Twarres. Prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon