Vroeger, toen Frankrijk nog ver was, gingen wij vaak op visite bij opa en oma. Zo één keer in de twee weken, eerst naar de ene opa en oma, en daarna naar de andere, waar meestal nog wel een oom en tante zaten. Dan reden we ‘s avonds in het donker terug, en mijn broertje, mijn zusje en ik sliepen dan achterin. Ik sliep tussen de achterbank en de voorstoelen in, op de ruwe mat, maar dat hinderde mij niet. Maar soms sliep ik niet en zag ik de maan. De maan bewoog met ons mee, soms stak hij zelfs de weg over want ik zag hem ineens aan de linkerkant, en hij baande zich een weg door de wolken. Mijn oma had mij een versje geleerd. “De maan is rond, de maan is rond, hij heeft twee ogen een neus en een mond.” En als je goed keek zag je z’n gezicht ook. Later ging ik ook de donkere kant van de maan zien. Tenminste, dat verbeelde ik me waarschijnlijk, maar ik zag de zwarte achterkant die niet verlicht werd.
Afgelopen dinsdag had ik een “Christmas event” op mijn werk, wat nog minder met kerst te maken had dan Carnaval met Staphorst. Na afloop reed ik naar huis en ik zag de maan. Hij vergezelde me tijdens de rit, ik zag hem zich ijverig een weg banen door de wolken en soms stak hij de snelweg over. Hij had nog steeds datzelfde gezicht. Ik dacht aan vroeger en aan vandaag, want de maan is niet veranderd en gaat dat ook niet doen. Hij is altijd met dezelfde kant naar ons gericht zodat we altijd z’n bekende gezicht zien. De maan is een mooie hangende bol in de lucht waar ik graag naar kijk. Hij staat hier maar één lichtseconde vandaan. Iedereen kan hem zien, gratis en voor niks. En als wij er niet meer zijn is de maan er nog steeds. Hij raakt wel lichtjes uit z’n koers en hij verwijdert zich van ons vandaan. Drie centimeter per jaar of zo, dus we kunnen voorlopig nog vooruit.
Mack 
Het liggen op de vloer achter de bank geeft me weer dat speciale gevoel dat ik kreeg in mijn lijf wanneer de auto afremde en een bocht door ging en van het steeds wisselende geluid van de motor dat af en weer toenam. Ook de maan die afwisselend links en rechts door de ramen naar binnen keek herinner ik mij weer.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herinner me de maan die door de kale takken van de bomen scheen wanneer we met onze ouders door het bos naar huis liepen na een schoolvoorstelling. Was een heel aparte sfeer. Verstild ook, na het rumoer op school.
LikeGeliked door 1 persoon
🌜⭐ 💛
LikeGeliked door 1 persoon