Ik heb de laatste 7 km van de marathon voor vrouwen gekeken op de Franse televisie. Sifan Hassan liep mee in de kopgroep van vijf. Twee Keniaanse, twee Ethiopische, en een Nederlandse. Dat was al wonderbaarlijk. De Franse commentator roemde de exceptionele prestatie van de Nederlandse hardloopsters, noemde Femke Bol, en wees erop dat wat Hassan hier deed ook uitzonderlijk was.
In de kopgroep bevond zich de wereldrecordhoudster met een tijd van 2 uur en zestien minuten. Dat gingen ze op dit zware parcours niet halen, maar een Olympisch record zat er nog in. Langs de kant fietsten en renden sommigen een stukje mee. Met bijna twintig km/u is dat al een prestatie.
De wereldrecordhoudster was de eerste die eraf moest. Ik voelde een spanning die ik vrijwel nooit meer voel. Vroeger, als Jos Verstappen racete, of als PSV nog één doelpunt nodig heeft, dan voel ik mijn hartslag, maar nu dus ook. Twee kilometer voor de finish moest de volgende afhaken waardoor er drie overbleven, waaronder Sifan in haar oranje outfit en haar lange oranje kousen. Waarom had ze lange kousen aan en de rest niet? Ze zette een aanval in, maar viel weer terug naar de derde plek. Op de laatste kilometer ging ze nummer twee voorbij, en een versnelling werd ingezet. Twee meter voor haar liep de Ethiopische koploopster. Een paar bochten nog, het ging nu voluit en waar ze dat vandaan halen na 42 km is me een raadsel. Sifan probeerde in de bocht voorbij te komen maar de Ethiopische blokte haar. In de volgende bocht deed Sifan een nieuwe aanval en weer probeerde de Ethiopische haar te blokken. Ditmaal raakten ze elkaar, als twee formule 1 wagens in een hevige strijd verwikkeld, maar ze bleven op de been. Sifan was er voorbij en moest nog 100 meter sprinten. Met drie seconden voorsprong won ze en ik dacht dat ze volledig in zou storten. Medische hulp nodig zou hebben. Er lagen wat deelneemsters op de grond maar ik zag Hassan niet. Wat een geweldige prestatie, goud op de marathon. Ik voelde de spanning in mijn lijf.
Even later werd ze voor de Franse televisie geïnterviewd, en ik maakte niet veel van het gesprek. Maar ze was rustig en lag niet naar adem te happen. Wat een superatleet, om hier te winnen van de topfavorieten. Sifan Hassan, een diepe buiging voor jou.
Ja geweldig, wij keken ook, ik krijg nu weer bij het lezen van jouw verslag tranen in mijn ogen, ik weet ook niet waarvan het meest, trots, emotie, respect, bewondering, ook van mij een diepe buiging.
LikeGeliked door 1 persoon
Die sprints na zo’n afstand, ook bij wielrenners na een bergetappe, daar begrijp ik ook helemaal niets van hoe dat kan.
LikeLike
Jouw beschrijving maakt het wel extra spannend. Ja, wat kan die meid lopen hè. Voor die afstand heb ik mijn voiture nodig.
LikeGeliked door 2 people
En dan is het al ver.
LikeGeliked door 1 persoon