Ik vond het best een moment om bij stil te staan. Ik keek de laatste voorstelling van Youp, die stopt ermee. Met Youp begon het zo’n beetje. Daarvoor lachte ik om André, maar Youp was halverwege de jaren tachtig hard op weg naar zijn hoogtepunt, begin jaren negentig. Daarna ging hij maar door, ben twee keer naar zijn voorstelling geweest, maar daarna kende ik het kunstje wel. Niettemin bleef ik hem bewonderen. En nu is het klaar. Geen Youp meer. Zo’n zekerheid in het leven die ineens geen zekerheid meer bleek. 50 jaar heeft hij voorstellingen gegeven. Einde van een tijdperk.
Het zal hem zwaarder vallen dan mij, want het leven gaat door zonder zijn grappen, maar het moment zelf was een waarschuwing. Dat het einde niet meer oneindig ver weg is en dat het leven ongemerkt voorbij glijdt. En hoezeer ik normaal acteer dat ik kan relativeren, nu lukt het even niet. Want zoals Youp het zelf ooit zei: het leven is niks, het leven is gelul en dan is het over. Daar ben ik het vaak mee eens. Waarschijnlijk omdat mijn jongensdromen niet bereikt zijn. En omdat ik al 54 ben en niks ben opgeschoten. Tenminste, dat vind ik nu. Wanneer ik wel iets zou zijn opgeschoten kan ik ook niet precies aangeven. Ik wilde graag een held worden denk ik. En bewonderd worden door velen. Of nog lang en gelukkig leven. Dat was zo vanzelfsprekend als je het las in een sprookje. Maar dat is het helemaal niet. Voor mij niet. Mijn opa kon dat wel. Ik heb werkelijk geen idee. Of zou er als je ouder wordt nog een mechanisme in werking treden dat mij tevreden kan laten zijn met mooi weer en een bord eten? Of blijf ik tot mijn dood onrustig, en vraag ik me zelfs af hoe ik me in de hemel moet vermaken? Want eeuwig duurt het langst.
Ik mag nog van geluk spreken dat er een aantal mensen is dat hier leest. Anders kon ik mijn verhaal nog niet kwijt ook.
Mack 
Ik denk dat je die sprookjes iets te serieus hebt genomen. En wie zegt dat die helden niet onrustig zijn? Altijd maar de held moeten uithangen. Die onrust gaat wel weg bij het ouder en wijzer worden. En als je geluk hebt komt dat niet terug als het levenseinde nadert. Ik dacht na een doodervaring daar overheen te zijn, maar kennelijk is dat te lang geleden want het plaagt me nu soms.
LikeGeliked door 2 people
Het beroerde is dat de onrust voor het leven afneemt als je oud(er) wordt, maar in de plaats komt een onrust om ziek te worden en af te takelen. Bang om alzheimer te krijgen, bang om een lichamelijke beperking te krijgen, waardoor je niet meer zelfstandig kunt wonen. (Terwijl ik gezond ben, elke dag op de fiets zit. En nog overal een mening over heb.)
En in sprookjes heb ik nooit geloofd. Nadat mijn vader, toen ik 16 jaar was, verdween, en mijn moeder achterliet met drie schoolgaande kinderen, wist ik één ding zeker. Zorg dat je zelfstandig wordt. Dat je, ook als de prins op het witte paard het paard de sporen geeft en naar de horizon galoppeert, jezelf kunt redden.
Youp ook gekeken. Altijd met een vleugje ergernis om zijn typering van de vrouwen. Bewondering om zijn levenslust. En lak hebben aan de conventies.
En nu ga ik even stemmen. Want we hebben stemrecht. En dat is een groot goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Heb ik voor het eerst gedaan nu. Ik zie er het nut nog steeds niet van in, maar kennelijk is die opmars naar rechts genoeg om mijn machtiging aan Linda te geven. Ik stem hetzelfde als zij. Ongeacht wat ze stemt.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn, dat je nog wel blij bent met ons? Offe…? 🙂
Ik weet nog dat Youp begon in zaaltjes. Een collega van mij organiseerde ergens in de zeventiger jaren in het Kasteel van Rhoon ‘avonden met aankomende artiesten op allerlei vlak’. Ze nodigde mij uit om naar Youp te komen kijken en ik ben dus getuige geweest van een van zijn eerste voorstellingen. Ik vind dat hij zich toen geweldig heeft ontwikkeld, maar op den duur werd het net wat jij zegt een kunstje en dus voorspelbaar. Geeft niet, want dat is/was bij andere ‘optreders’ ook zo.
En verder….. niet zo somberen, hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
We doen allemaal maar wat, leven noemen ze dat. We hebben onze eigen karakters, twijfels en zwaktes en de een heeft nu eenmaal wat meer geluk dan de ander, je hebt het maar te nemen zoals het komt.
Ik vond Youp ook leuk, vooral het telefoongesprek met zijn moeder 😀 😀
LikeGeliked door 3 people
Kijk eens hoe de tijd voorbij vliegt. https://mackwebber.blog/2004/06/06/d-day/ 20 jaar geleden vandaag.
LikeLike
En wat een hoop reacties nog! 🙂
LikeLike
Toen was bloggen nog interessant. Daarna kwamen de vloggers, Twitters, en bleven hier een handjevol diehards over.
LikeGeliked door 1 persoon
dat was ik, ook een diehard.
LikeGeliked door 1 persoon
Afscheid nemen is het adagio naarmate je ouder wordt.
LikeLike
Moet nog zien of ie over een jaar nog weer terug komt met iets. Zelf ben ik nooit zo’n fan geweest. Voor mij was ie al jaren geleden over z’n top. Zeker in het begin vond ik dat ie Freek de Jonge na wilde doen, maar dan minder creatief.
Zelf denk ik dat we er vooral voor elkaar zijn. Vind het dus leuk om te helpen of iemand een leuk moment te bezorgen. Jouw leeftijd geleden zat ik op een gereformeerde club en werd de vraag behandeld ‘wat is de zin van het leven?’ Ik vond dat een zinloze vraag. Je bent er nu eenmaal en maak er gewoon het beste van.
LikeGeliked door 1 persoon
Toen Youp op z’n hoogtepunt was vond ik hem wel leuker dan Freek. Freek is wat gelijkmatiger.
LikeLike
Die jeugddromen en verwachtingen van de toekomst kunnen een sterke drijfveer zijn, maar ook een soort bescherming tegen de realiteit van het leven. Als ze niet uitkomen, word je op jezelf terug geworpen. Dit is een momentopname. Misschien komen er meer realistische verwachtingen voor in de plaats. Wie weet wat er dan nog op je pad komt.
LikeGeliked door 1 persoon