Ik was een weekendje in Dinant, een mooi stadje in Wallonië waar ik nog nooit van had gehoord. Sommige jonge mensen daar spraken zelfs een beetje Nederlands. Dat was toch een hardnekkige misvatting vroeger, toen zeiden de Nederlanders allemaal dat de Walen wel Nederlands spraken maar dat ze het gewoon vertikten. Ik geloofde dat vroeger. Ik geloofde wel meer. Bijvoorbeeld dat Vlamingen dom waren. Werd er gewoon met de paplepel ingegoten en alle Belgenmoppen zorgden ervoor dat ik vroeger zelf zo stom was om te denken dat ze achterlijk waren. Dat ging zo ver dat ik me er over verbaasde dat ze daar gewoon huizen konden bouwen. En toen was ik toch al een jaar of zeventien.
Zo zie je maar wat onzin kan doen. Ik heb de raarste dingen gedacht en ik denk ze soms nog steeds. Zo was ik als de dood van Russen vroeger. In mijn ogen waren dat allemaal geharde vechtmachines. Tientallen jaren later pas zag ik dat Russen ook gewone mensen waren, alleen zijn velen hun leven lang geïndoctrineerd en heeft dat geleid tot dezelfde vooroordelen over anderen als ik had als kind. Dus toen Hein Vergeer Nicolai Goeljajev versloeg was dat de eerste breuk in wat voor mij vaststond, namelijk dat je niet kon winnen van een Rus.
Even terug naar Dinant en Wallonië. Ik heb Wallonië altijd al mooier gevonden dan Vlaanderen. Het mag er een rommeltje zijn, maar daar hou ik van en het landschap is er veel mooier. Ik reed over een weg die de Maas volgde, en bedacht hoe lyrisch ik vroeger was over de heuvels daar. En over het circuit van Spa-Francorchamps. Dat is een stuk minder geworden. Ik ben niet meer lyrisch, ik reageer er nu normaal op. Prachtig nog steeds, maar toen ik langs het bord Stavelot (plaats waarnaar een bocht op het circuit is genoemd) kwam hoefde ik er niet per sé naartoe. Tijdens het rijden besefte ik hoe ik vroeger veel meer pieken en dalen beleefde. Op het manische af. Ik kon helemaal opgaan in dingen en ik kon volslagen lusteloos zijn. Dat is anders geworden. Gelijkmatiger. Wat niet per sé beter betekent. Want pieken en dalen zijn veel interessanter. Daarom is Wallonië ook interessanter dan Vlaanderen. Hoewel het leven in Vlaanderen waarschijnlijk makkelijker is.
Mack 
Het zal de leeftijd zijn. Ik wens je weer pieken en dalen toe.
LikeLike
Ik weet van een jongetje dat Dinant heet omdat hij daar verwekt is, de ouders zijn inmiddels gescheiden.
LikeLike
Dat zou ik niet precies weten waar mijn kinderen verwekt zijn.
LikeLike
De Ardennen zijn werkelijk spectaculair mooi, je moet een flink eind rijden in Europa om weer iets vergelijkbaar moois tegen te komen. Ja ok, het Eifelgebergte, maar dat is nog een beetje hetzelfde gebied. Het is omdat het er nog meer regent dan hier dat je in de zomer misschien liever wat verder doorrijdt.
LikeLike
Van die pieken en dalen, ik herken het wel wat zij het niet zo extreem. Zal inderdaad de leeftijd zijn. Je hebt veel al eens gezien en meegemaakt.
LikeLike
Wat dat Nederlands spreken betreft: ergens rond 2005 ging ik twee Amerikaanse vrienden ophalen in het oude, statige 5-sterren (of daaromtrent) Metropole Hotel te Brussel. Ik meldde me aan de receptie en vroeg naar hen, maar daar sprak dus niemand Nederlands. Je bent in de hóófdstad van Europa, in een internationaal vijfsterrenhotel (nu helaas allang ter ziele) en het personeel spreekt een van de talen van hun eigen land niet eens! Ik vond het onbestaanbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Dinant is zeker een fraai stadje. Zelf vond ik de wegen van asfalt in Wallonië veel lekkerder fietsen dan de afgebrokkelde betonstrookjes in Vlaanderen. Kan er ook vreselijk regenen, net als in de Vogezen en de Eifel.
M’n eerste treinrit door België was van Hotton naar Liège (Lüttich). De Waalse conducteur kwam toen bij me zitten om Nederlands te oefenen. Dat was nodig om buiten Wallonië te werken. Van Vlamingen moest ie niets hebben, maar een Nederlander vond ie prima.
Kareldekoning heb ik altijd een vreselijk vieze en deprimerende stad gevonden.
LikeGeliked door 1 persoon