Het droevige lot van een hondenbezitter

Op een regenachtige dag als deze zal het volgende tafereeltje menig hondenbezitter bekend voor komen. Met paraplu en lange lijn gaan we naar de uitlaatstrook, waar de hond zijn behoefte mag doen en er geen opruimplicht is. Het plenst, dus binnen de kortste keren zijn hond en schoenen van de baas drijfnat. De hond gaat eerst zitten voor een plasje en loopt daarna door richting uitlaatstrook. Daar aangekomen moedig ik haar aan om haar behoefte snel te doen want dan kunnen we terug. “Poepie doen!” Waarom je zo raar praat tegen een hond weet ik ook niet, maar dit soort dingen sluipt erin. Als er een medemens in de buurt is, zeg je dat niet, dan zwijg je gewoon.

De hond snuffelt door het decimeters hoge gras en wordt nog natter. Ze kromt haar rug vast om aan te zetten. Nee, toch niet. Ze loopt verder en begint te draaien. Oh, wacht, wat zie ik daar, een vogel? Da’s interessant, en ze staat weer op. Dan sjouwt ze weer verder en ziet een opening in de struiken waar alleen zij door kan. Ik blijf op straat staan en buk mij om te zien wat ze doet. Ze dreigt met de lange lijn om een struik heen te lopen dus ik moet haar weer terugtrekken. Dan probeert ze het aan de andere kant, maar ook dreigt de lijn vast te lopen dus ik trek haar weer terug. Ze komt weer uit de struik en banjert verder. Ze gaat weer op zoek naar een geschikte plek en begint te draaien. Dat draaien duurt al langer dan normaal en ineens ziet ze iemand die ook zijn hond uitlaat. Ze komt uit haar positie en schiet er op af, ik trek haar terug en zeg dat ze haar gemak moet houden.

De man met de hond loopt door de struiken waar ik langs loop, en mijn hond weet dat. Die is meer gefocust op de hond aan de andere kant en maakt even geen aanstalten meer. Ondertussen plenst het door. Pas als die andere hond weg is gaat ze weer een poging doen, alleen nu weer terug, richting huis. Huis is verlokkelijk in deze regen dus ik merk dat ze iets te hard richting huis gaat. Ik trek haar weer de andere kant op en onder protest gaat ze mee. Dan eindelijk, als alle omstandigheden mee zitten, draait ze weer rond in het hoge gras, maar ik geloof het pas als ik het zie, maar deze keer komt daar een net te dunne smurrie uit, die belandt precies een meter naast de paal waarop staat: “geen opruimplicht tussen de palen.” Ik besluit toch dat dit een poging tussen de palen was en keer om, huiswaarts. Bij de straat waar we in moeten wil ze rechtdoor naar de andere uitlaatstrook. Ik loop even mee en ze begint weer moeilijk te draaien. Het ritueel van zojuist dreigt zich te herhalen. Ik loop al voor paal met die enige paraplu die ik kon vinden en die de tekst “merde, il pleut” bevat en als ze na een minuut alleen nog een plasje heeft gedaan, neem ik haar mee naar huis. Wacht maar tot tussen te middag, voor de volgende.

In de garage droog ik haar af, maar binnen schudt ze zich alsnog uit. Vieze modderpoten achterlatend op de vloer…

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack