De vergeten groep

Er zijn mensen die zichzelf en anderen niet al te serieus nemen en daardoor wat makkelijker lijken te leven. Er zijn mensen die dat wel doen en daardoor een grotere strijd leveren. Laten we zeggen dat de eerst beschreven mens type één is en de tweede groep, type twee. Ik schuif langzaam op over de denkbeeldige lijn van 2 naar 1 maar ben nog maar net over de helft.

Doordat ik zwaar op de hand was had ik het lastig. Vaak zie ik de egoïstische bedoeling achter dingen en kan daardoor opstandig worden, met als gevolg, eenzame opsluiting. Als vloeistof stroomde ik naar beneden, weg van de hoger gelegen ego’s. Omdat de hoger gelegen ego’s doorgaans wel de maat slaan, werd ik nog wel eens gedwongen te zijn op plekken waar ik niet wilde zijn. Namelijk op de tijdstippen en plekken die de ego’s creëerden om zichzelf te laten aanbidden door mensen als ik, of door mensen die de ambitie hadden om mee te gaan met de door hun aangegeven maat. Doorgaans stoorden zulke gebeurtenissen mij alleen maar in hetgeen waar ik mee bezig was.

Ik hoorde dat er een groep mensen is die ondanks de pandemie gelukkiger is geworden. En dat begreep ik gelijk. Zonder die verstorende factoren is de wereld een stuk overzichtelijker geworden. Je kunt niet meer op reis, dus je wordt ook niet op reis gestuurd. Er zijn geen zakelijke evenementen meer dus je kunt gewoon doorwerken. Er lopen geen malloten meer op kantoor die zich trachten te onderscheiden, dus word je door hen ook niet meer lastiggevallen. Sterker, de ego’s zijn afhankelijker van je dan ooit. Zij hebben het moeilijk. Het is lastiger om anderen van hun werk te houden door het thuiswerken, en hun werk, het managen, leende zich toch al slechter voor het thuiswerken. Ze kunnen geen afspraken meer met elkaar maken, hoewel misschien nog op de golfbaan, maar is dat absoluut noodzakelijk om het regime van thuiswerken te doorbreken? Lastig, lastig. Daarmee krijg je niet gelijk van je vrouw een positief reisadvies.

Het komt er op neer dat er een groep mensen is die gewoon niet meer zoveel te doen heeft nu iedereen thuiswerkt. Er kan geen zaaltje gehuurd worden, uit eten is wat lastig, je moet zelfs je eigen brood smeren tussen de middag. Zelfs de vrijdagmiddagborrel waar ook een hoog woord gevoerd kon worden, is weg. En wat de denken van die mooie leaseauto? Niemand kan hem zien, niemand die je er nog over kunt vertellen. Ik kan me zo voorstellen dat er een groep is die onevenredig zwaar getroffen wordt door de wereldwijde pandemie. Laten we hen wat extra aandacht geven.