Geduld

Vanochtend was ik gelijk als eerste aan de beurt bij de fysiotherapeut. Hij zei al vaker dat ik meer moest gaan lopen, maar ik kon niet lopen, dus dat was gauw klaar. Vanmiddag probeerde ik het weer en ik kwam wel 100 meter ver. En dan moet ik ook nog terug. De 100 meter terug voel ik in mijn bovenbeen en in mijn scheenbeen. Ik heb de neiging om mijn broekspijp omhoog te trekken om te kijken of er geen bloedende wond op mijn scheen zit, want het voelt vochtig. Mijn bovenbeen protesteert al helemaal tegen zo’n behandeling en vindt dat ik het zelf maar uit moet zoeken. Ik ben nu drie weken en 80 meter verder. Ik vind het niet leuk meer, voor zover ik dat al vond. Het overheerst momenteel alles en ik twijfel een beetje of dit wel uit mijn rug komt. Maar volgens de fysiotherapeut was dat wel zo en was het sleutelwoord “geduld”. Geduld en lopen. Nog drie weken heeft de huisarts gezegd. Ik wens mijzelf een spoedig herstel toe in 2013. U wens ik altijd al het beste.

Onbekend's avatar

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

8 gedachten over “Geduld”

  1. En er zit geen sikkepit vooruitgang in? Dan duurt drie weken nog lang. Hoewel, nu duurt het lang maar over drie weken was het toch zo weer voorbij. Sterkte en beterschap gewenst. En alle goede dingen voor het nieuwe jaar!

    Like

  2. Maar lieve help, kun je dan niet hometraineren of zwemmen of fietsen of zo. Beweging is goed maar als het martelen wordt is er toch iets niet helemaal goed ingeschat door de (para) medici?

    Like

  3. Ik zou maar eens andere maatregelen gaan nemen, een scan bijvoorbeeld om uit te sluiten dat het in je been zelf zit. Het kan natuurlijk omgekeerd, pijn in been schiet naar rug, rug, pijn schiet naar been en dat kan wel, zenuw bekneld, ik noem maar wat, het is toch niet psychisch? Zou ook kunnen maar een hypochonder ben je denk ik niet.

    Like

  4. Het lijkt me om horendol van te worden, geduld te moeten hebben terwijl je het gevoel hebt dat er iets goed mis zit, en iedere dag telt om er iets aan te doen!

    Like

Laat een reactie achter op Leez Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *