Wij keken gisteren “De storm”, een Nederlandse film over de waternoodsramp van 1953. Het verhaal gaat over de zoektocht van een strijdlustige moeder, Julia, naar haar baby, die ze kwijtraakte tijdens de ramp. De moeder was de schande van het Zeeuwse dorp, omdat ze zwanger was geraakt en het de vader te heet onder de voeten werd. Een andere moeder, die onlangs haar baby was kwijtgeraakt, had het jongetje gestolen. Tijdens de nachtelijke opvang in een hotel, hoort Julia haar baby huilen. Niemand gelooft haar en men veracht haar. De volgende morgen hoort ze haar kind nogmaals huilen maar als ze wanhopig op onderzoek uitgaat, blijft de baby door een toevalligheid uit haar zicht.
18 jaar later ontdekt ze door dezelfde toevalligheid die haar kind eerst bij haar weghield, dat de zoon van de andere moeder, haar kind is. De andere moeder kan niet anders dan het verhaal opbiechten en zo valt Julia haar zoon in z’n armen. Triest genoeg verontschuldigt ze zich huilend naar haar kind, kennelijk omdat ze niet goed genoeg gezocht had.
De band van een moeder met haar kind komt in deze film sterk tot uitdrukking. De moeder brengt zichzelf zonder na te denken in levensgevaar om haar kind te redden. Ze herkent het huilen van haar eigen baby uit duizenden. 18 jaar later is de band nog steeds niet verbroken. Het is misschien wel de sterkste band die er bestaat en overal om ons heen aanwezig.
Mack 
Wij keken ook naar die film (nouja, ik keek, E. keek voornamelijk naar zijn iPad, want het kleine aantal kijkers van VPROcinema.nl had de film “maar” drie sterren gegeven, en dan blijft E. een beetje geplakt aan zijn iPad waar hij de film-ratings altijd opzoekt ;-))
En ik vond het een knappe, mooie nederlandse film.
LikeLike
Ja, dat is zeker waar.
En dat je de stem van je eigen kind herkent geloof ik al helemaal. Ik zat net op YouTube naar een live optreden van Steely Dan te luisteren, en ik denk ‘ik hoor Michael McDonald maar ik zie hem nergens’ tot op het laatst van de clip, waar hij inderdaad in beeld verscheen..
Als ik Michael McDonald al op zijn stemgeluid herken, dan een moeder haar kind helemaal.
LikeLike
Aan die band moeder kind twijfel ik echt niet maar dat je een jongeman van 18 herkent als je zoontje dat je voor het laatst gezien hebt toen hij twee maanden oud was vond ik toch wel wat kras. Romantisch is het wel, natuurlijk, dus goed voor een film.
LikeLike
Zo was het ook niet helemaal toch? Ze zag die jongen en er drong nog niets tot haar door. Toen ze haar excuses ging aanbieden aan die moeder kwam het balletje aan het rollen.
LikeLike
Ja, die moeder had een dochter dacht ze en daar vroeg ze naar. Beetje vreemd eind vond ik ook wel maar toch wel goed voor het gevoel, zo’n happy end. Ik zat de eerste minuten al tranen met tuiten te huilen bij de beelden van al die verdrinkende mensen, echt bizar en ik wilde niet verder kijken. Ben naar mijn kamertje gegaan en eenmaal weer rustig toch weer verder gekeken. ’t Zit toch diep blijkbaar. Zoiets zet ik natuurlijk niet op mijn log 😉
LikeLike
Heette het kind ook Storm?
LikeLike
Ja. Storm Vloed.
LikeLike
Niet gezien. Jij komt altijd te laat met je aanbevelingen. En bovendien zaten we met een huis vol kinderen tussen de 25 en 9 jaar en dan kun je niet lekker rustig naar een film kijken. Wel pas Slumdog millionaire voor het eerst gezien. Gaat ook over een jongen die z’n moeder kwijtraakt.
LikeLike
Heb het opgezocht. St. Ignatiusvloed was ook een benaming voor deze watersnoodramp.
LikeLike
@Theet: had ik niet geweten. Die ramp is destijds ook langs me heen gegaan.
LikeLike
Toen waren je ouders zelfs nog guppies!
LikeLike
Toen zij haar baby zocht en de baby van die vrouw(die haar kind had gestolen) uit de handen pakte werd er gezegd dat het een meisje was . Zij zocht haar zoon, dus het kon haar baby niet zijn. Achttien jaar later ziet ze dus die jongen met diezelfde vrouw. Ze zegt iets tegen hem over vroeger en of het goed gaat met ‘haar’ dochter. Dan zegt die jongen dat zijn moeder helemaal geen dochter heeft. Daardoor gaat er een lichtje bij haar branden en vraagt ze om uitleg….
Ik heb de film niet helemaal gezien. Ben weggezapt halverwegen…ik vind Nederlandse films zo slecht. De toon waarop iedereen met elkaar spreekt, belachelijke stiltes, wantrouwen… niet realistisch.
Ik heb een paar afleveringen van DNA-onbekend gezien. Dat is bijzonder… moet je maar eens kijken. De band tussen moeder en kind is sterk, maar vlak die van een vader ook niet uit.
LikeLike