Een betoverend mooie dag.

Vanochtend zat ik met twee kleine meisjes bij het feestje ter ere van het 25-jarige bestaan van het kinderdagverblijf. Ik had geen idee wat me te wachten stond, ik wist alleen dat ik er heen moest. Ik was al blij dat ik nog even op de uitnodiging keek en zo te weten kwam dat het over een jubileum ging. Er werd een optreden verzorgd door Tjalling en Kees, twee grappenmakers voor peuters. Best knap wat die twee deden want peuters zijn een erg lastig publiek. Tammar bijvoorbeeld, die normaal toch onverschrokken is, week geen moment van mijn zijde. Ze nam niet plaats op de bankjes vooraan, maar bleef aan mijn been hangen, langs de kant van de zaal, anderhalf uur lang. Na elk liedje vroeg ze: “zijn ze nu klaar?” Ondankbaar publiek, die Tammar. Maar goed, ze kende alle grapjes al want haar bloedeigen vader is dat humorniveau ook nooit ontstegen.

 ’s Middags was er een programma voor de kinderen in de leeftijd van Hans, maar die kon niet. Wij gingen naar Yukiko. Kent u Yukiko, de heks? Ze is wel een heks, maar ze heeft vele lieve kanten. Ze heeft bijvoorbeeld een betoverde trampoline waardoor Tammar haar enkel kneusde, en die haar een zwelling bezorgde waar een ei jaloers op zou zijn. Maar dan komt ze ook met een zelfgemaakt brouwseltje om de zwelling te bestrijden. Het was groene zalf, een typische heksenkleur. Het werkte wel in die zin dat Tammar er weer rustig van werd. Maar een rustige Tammar is niet de oude Tammar, dus zal ze wel betoverd zijn. Ik had ook echt het idee dat Yukiko zich veel sneller door haar bostuin kon bewegen dan menselijkerwijs mogelijk is. Er moet een bezem in het spel zijn geweest. Verder probeerde ze me uit mijn concentratie te halen door het geluid van een bladblazer na te doen, en ik vond dat ze bedwelmende sauzen bij het eten serveerde, maar dat bleek haar hulpje Jenni gedaan te hebben.

Toch voelen wij ons wel op ons gemak bij heks Yukiko. Hans heeft de hele middag met haar dochtertje gespeeld, en ik heb hem niet één keer horen zeuren. Ook betoverd dus. Toen ik naar de wc ging, trok het ding niet door, dat schijnt ze ook op afroep te kunnen. Het gebeurt bijna niemand maar mij wel. Een akelige lach klonk uit de hal. Toen ik haar bestraffend toesprak, en zij zich bedacht dat ze alleen zichzelf maar had met het niet kunnen doortrekken, gaf ze me het juiste toverwoord.

 Toen het donker was en er een kampvuurtje gemaakt werd in de tuin -waar vind je dat nog?- en ik de volle maan zag rijzen terwijl het helemaal geen volle maan was, vond ik het genoeg. Dan miste ik het offerfeest maar, maar wij gingen weer naar veiliger oorden. Ze vond het jammer en toonde ons twee vers gevangen vleerhonden. Maar daarmee waren wij niet over te halen. Ze liet ons uit en leidde ons door de donkere bostuin naar de veilige, verlichte straat. Blij dat we die haalden. Wat harder dan normaal en met een iets verhoogde hartslag reed ik terug naar huis. Ik meende nog twee keer ingehaald te worden door een bezem zonder licht. Maar dat kunnen ook gewoon hallucinaties geweest zijn.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack