In de Julianatoren is een grot waar je goed kunt schuilen tegen de regen. In de grot woont het Veluwse echtpaar Teunis en Geurtje Heetmeijer. Als je op een knopje drukt vertelt een stem over het leven van de Heetmeijertjes. Ze zitten aan tafel en het warme eten is opgediend. Het zijn duidelijk gekookte aardappels met worstjes. De groente kan ik niet helemaal thuisbrengen. De hond ligt bij het echtpaar af te wachten of de baas hem ook een worstje toegooit. In de hoek ligt een kaas te rijpen en de muizen vieren feest. Op de achtergrond een Friese staartklok en op tafel ligt de statenbijbel.
Teunis heeft de hele dag op het land gewerkt en Geurtje heeft de huishoudelijke taken voor haar rekening genomen. Boter karnen, hout sprokkelen, vegen, eten koken, u kent het wel. En zo meteen stappen ze de bedstee in. Om de volgende ochtend het hele ritueel weer van voor af aan te herhalen. Dag in, dag uit. Ze zien er best tevreden uit. Ach, ze wisten niet beter. De wereld was niet groter dan een paar dorpen en vrienden bestonden nog niet. In die tijd was iemand al een vriend als hij geen vijand was. Ha, die vriendschappen van toen stelden niet veel voor. Nee, dan tegenwoordig! Ik heb vrienden die ik nog nooit in het echt heb gezien. Dat is toch wel even andere koek, Teunis en Geurtje!
Ik sta met Tammar wat in hun kleine huisje te kijken en ik vraag mij af hoe het kon dat die mensen met zo weinig tevreden waren. Geen internet, geen vakantie, geen auto, geen paprikachips en geen tv. Alhoewel dat laatste nog steeds veel voorkomt op de Veluwe zakt me bij de gedachte alleen al de moed in de schoenen. En ik heb dan nog meerdere paren, maar als Teunis dat gebeurde, stond-ie toch mooi te kijken. Maar Teunis en Geurtje zakte de moed niet in zijn schoenen. Hun leven was zoveel overzichtelijker.
Ja, het was een klein cirkeltje waarin men ronddraaide. Maar dat was zo bij iedereen in dat millieu. Ik hoorde van ‘Arie’ dat z’n moeder tot haar trouwen, ze was achttien ze trouwde, nog nooit van het eiland van Dordt was geweest. Ze was van 1929.
En je slaat het bedstee gedeelte wel even over, maar daar werden de vele kinderen gemaakt, moeders was zowat ieder jaar zwanger. Wat een leven!
LikeLike
Ik zie toch duidelijk nog iemand aan tafel zitten, misschien was dat wel een vriend(in).
LikeLike
Ja, op deze foto is de hond ook veranderd in een kat. Maar in de J-toren zitten ze met zijn tweeën.
LikeLike
Geen paprikachips !!!??? Dan zou ik ook tijdens de maaltijd mijn klompen aanhouden.
LikeLike
Ach, over een jaar of honderd denkt ze waarschijnlijk net zo over ons als wij nu over Teunis en Geurtje: ‘Ach, de stakkers, kijk nou, toen aten ze nog paprikachips voor een t.v. en reden ze nog in Alfa’s……’.
LikeLike
Nou, dat lijkt mij sterk dat ze over 100 jaar constateren dat we massaal in Alfa’s reden. Dan zouden de wereld er toch stukken beter voor staan nu.
LikeLike
Dat zijn precies gedachten die ik ook heb/zou hebben bij zo’n foto. Maar je moet het wel in perspectief zien: zij dachten waarschijnlijk hetzelfde als jij in vergelijking met de generaties voor hun. Zij waren waarschijnlijk allang blij dat zij een bedstede met dekens hadden om in te slapen in plaats van een varkenskot.
Zo zag ik laatst op tv dat het vroeger (ook zo rond die tijd) heel normaal was dat het kroost in de schuur tussen het hooi sliep! Zie je het voor je met die van ons? Zonder te douchen! Zonder verhaaltje! Zonder Carspyama! En denk maar niet dat ze duizend keer naar beneden mochten komen hoor!
En de baby sliep (weet je het nog) onder de bedstede in een la! Moet je nu mee aankomen met die wiegjes van over de duizend euro!
Wat een foto al niet voor gedachten kan opwekken hè? Daarom was geschiedenis ook mijn lievelingsvak :-).
(ps: ik was niet graag met Teunis getrouwd geweest… brrrr… lang leve de persoonlijke hygiëne)
LikeLike