l’histoire se répète

3.8. Tammar vermaakt zich prima in het zwembad. Het liefst gaat ze met mij van de glijbaan. Ik op mijn rug, en zij op mijn schoot zittend storten we ons naar beneden. Tijdens de vlucht draait ze haar hoofdje even om, om te zien of ik echt wel meegekomen ben. Vlak voor we het water raken kraait ze van plezier en als ik weer boven kom- ik hou haar omhoog, zodat ze niet onder water schiet- roept ze "keer", ten teken dat ze nogmaals wil. Als ik niet meer wil en haar wegsleep bij de glijbaan protesteert ze luidkeels.

Even later wil ze in het diepe (1,20 m) en ik mag haar niet vasthouden. Ze wil zelf drijven met haar armbandjes. Het peuterbadje is ze allang voorbij. Vanmiddag gingen we even naar het riviertje dat langs de camping loopt, de Chassezac, dat op veel plekken ondiep is. De zwemvleugeltjes waren we vergeten, maar ach, het was er ondiep en we bleven maar even. De rivier was lastig begaanbaar door de vele keien op de bodem. In een onoplettende tel probeerde Tammar het drijven zonder zwemvleugeltjes uit. Ik hoorde haar paniek en zag haar pogingen om boven water te blijven. Ik overbrugde de vijf meter die ze bij me vandaan was in twee seconden, wat best een nette tijd is door 80 cm water en over een van keien vergeven bodem. Ze was niet echt in levensgevaar maar ik voelde me wel even stom.

Zelf heb ik ooit eens op de bodem van de Middellandse zee gelegen nadat een jongen de opblaasboot waarin mijn vader en ik zaten, omgooide. Voor mijn gevoel lag ik zeker op twee meter diepte, maar dat kan niet, want dan zou de jongen nooit de boot om hebben kunnen krijgen. Ik herinner me nog dat ik daar op de bodem lag en dat het boven licht was. Maar al snel brachten mijn vaders armen mij redding. Ik huilde nog het meest omdat ik water in mijn ogen had gekregen. Daar moest ik wel even aan denken. Nee, een vader daar kun je eigenlijk niet zonder. Al is het een onoplettende.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack