Samedi, le 18-7-2009
Het begint mij op te vallen dat elke avond als ik een spelletje dierenmemory met Hans speel, dat ik steeds verlies. En dat zeker de helft van de punten die ik scoor, op aanwijzing van hem zijn gehaald. Ik verbaas me erover dat hij met zijn net vier jaar precies weet welk beest er onder welk kaartje verstopt zit. Ik kan er amper twee onthouden terwijl hij praktisch alles wat één keer is omgedraaid, weet te vinden.
Goed, ik zou nog kunnen winnen door hem niet te vertellen welk beestengeluid er te horen is (hij haalt nog wel eens wat dierengeluiden door elkaar) als hij op het knopje drukt, maar dat zou slechts uitstel van executie zijn. Ik vraag me of of het normaal is dat een vierjarig kind met dit spelletje zijn vader met gemak inmaakt, en of het dan aan het kind ligt of aan de vader.
Mack 
Dat had ik met mijn nichtje ook, toen die nog maar vijf was of zo. Die was belachelijk snel in Memory.
LikeLike
Ik geef Hans nog een jaar, maximaal twee en hij vraagt: “Pa, in Duitsland en Japan worden zoveel goede auto’s gemaakt? Waarom moeten wij nog steeds in een Alfa?”
LikeLike
Omdat Duitse auto’s fantasieloze stugge hokken zijn. Simpel.
LikeLike
Is normaal, en hoe ouder je wordt, des te erger wordt het. Ik zeg het maar vast.
@Casa: 😀 😀
LikeLike
Duitse humor.
LikeLike
Dat is normaal. Kinderen hebben nog een schone, lege harde schijf. Die onthouden zulke dingen. Ik werd ook al in de pan gehakt door driejarigen.
LikeLike
Memory is een aanrader als je een spelletje wil verliezen van je kind.
Genadeloos verzamelen ze de kaartjes, om tenslotte met de grootste stapel op tafel,
heel triomfantelijk te verkondigen “dat het helemaal niet moeilijk is”.
LikeLike
Oeps, ik spreek nog over de oude situatie van kaartjes omkeren en niet over de electronische variant van nu.
excuus.
LikeLike
Bij memory kan je gewoon je best doen. Hoef je niet te doen alsof je verliest.
LikeLike