Op de eerste dag op ons vakantieadres in Largentière- een Engels echtpaar ontving ons en sprak de plaatsnaam op z'n Engels uit. Lààrguntjèèjr. Dat heb ik tot ergernis van Linda elke keer herhaald als ik het bord tegenkwam- ging ik 's avonds al met Hans zwemmen. Hij had er tot huilens toe om gezeurd maar ik had er nog niet zo'n zin in, zo gelijk op de eerste avond. Maar toen ik eindelijk toegaf stak hij zijn handen omhoog en riep huilend: "jeeh" als uiting van zijn vreugde. Dat vond ik erg grappig en aandoenlijk. Hij had een duikbrilletje waar hij heel trots op was en hij had geen angst voor water of om kopje onder te gaan in het diepe. Maar het was geweldig om na de lange reis gelijk al zo met je zoontje een verfrissende duik te kunnen nemen in het zwembad. Geweldig, totdat hij zei: "Ik moet poepen. Oh nee, toch niet. Oh, toch wel, ik ben bijna te laat. Oh nee, hij komt er al uit, hij is er al uit gekomen."
En daar sta je dan, met een kind met een drol in z'n zwembroek die hij ieder moment dreigt te verliezen. Ik probeerde hem snel terug naar de stacaravan te krijgen, ik wist de weg naar de toiletten nog niet, maar al snel verloor hij de drol op het grasveldje waar ik hem even neer had gezet. Ik had gelukkig een papieren zakdoekje bij me en pakte de drol op en liep er mee terug naar de caravan. Hiermee heb ik waarschijnlijk een nieuwe trend aangeboord. In plaats van met de wc-rol in je handen naar de plees te lopen, loop ik met een drol in een wc-papiertje terug naar de caravan. Hans zag onderweg nog allerlei interessante dingen die ik helemaal niet wilde horen.
Het eerste vakantiegevoel in twee dagen kwam 's avonds pas, toen allebei de kinderen op bed lagen en ik mijn schrift pakte om de ervaringen van de eerste twee dagen op te schrijven. Uiteindelijk schrijf ik hier maar een klein gedeelte omdat er nog meer vakantielogjes volgen, en ik u niet te veel wil vermoeien met de details van een vermoeiende reis. In elk geval, toen ik het woord vakantiegevoel schreef, schoot de rugleuning van mijn stoel voor de eerste keer uit de vergrendeling, iets was deze vakantie elke dag nog mimimaal drie keer zou gebeuren.
Mack 
En je had na een paar dagen nog steeds niet door dat je het woord ´vakantiegevoel´ maar beter niet meer kon herhalen in dat schrift? Blijkbaar reageerde die stoel daar nogal heftig op.
LikeLike
Huh? Was je met Ron Brandsteder op vakantie?
Welkom trug jongen.
LikeLike
Waahahaha, jij hebt je gezin wel ge-entertaind dus, deze vakantie?
LikeLike
@Hermanus, Ron Brandsteder 🙂
LikeLike
@Bjorn. Dat is zóóóóó 2001….
LikeLike
Veel gelachen dus 😉
LikeLike
Nou, als jullie dan al drie keer per dag zo uitbundig hebt gelachen als hier te horen viel, dan hebben jullie toch een geweldige vakantie gehad? Overigens, welkom terug in ons midden.
LikeLike
Nu zien ik ’t flimpje pas. Dus die stoel deed dat spontaan!! Wat een kl*testoel en volgens mij is het een grote samenzwering want ik hoor op de achtergrond almaar een geluidje dat klinkt als “sliepuit”.
LikeLike
Het doet mij denken aan een vakantie waarop mijn broer door een stoel, een stretcher en een luchtbed zakte.
LikeLike
@Frankie: Dat komt omdat ik het filmpje er pas bijgezet had nadat jij de eerste keer reageerde. (zodat je niet aan jezelf gaat twijfelen)
LikeLike
Enge stoel….moest trouwens nog harder lachen om Linda. Heel aanstekelijk.
LikeLike
Die camera die ook helemaal op en neer gaat van het lachen…
LikeLike
@ Laurent
Wie zet er dan ook een stoel bovenop een strechter die op een luchtbed staat?! Als het mis gaat met die stoel, dan krijg je subiet een domino-effect. Geen medelijden mee.
LikeLike
Très drôle. 🙂
LikeLike
Ik loop vier dagen achter zie ik… wat een lap inhaal-leeswerk….ik heb ook nog steeds vakantie! Lachen dat filmpje!
LikeLike