De onvermijdelijke avond van te voren

Morgenochtend vertrekken wij voor bijna twee weken naar de Ardeche. De auto staat ingepakt, morgenochtend de laatste dingen erin en we vertrekken. We rijden in twee dagen en doen het rustig aan, want de heenreis hoort ook bij de vakantie. Ik ga praktisch al mijn hele leven naar Frankrijk op vakantie en ik denk ook niet dat ik het ooit zat wordt. Ik wil best een keertje ergens anders heen maar Frankrijk trekt het meest. Toch vind ik op vakantie gaan een raar verschijnsel. Een poosje van tevoren is het vaak nog flink overwerken om de laatste zaken af te krijgen. Je zit dan zo goed in dat werk, dat een groot gedeelte in je het helemaal niet fijn vindt om nu al weg te gaan. Daar loop ik elk jaar tegenaan, maar dat gevoel is wel verdwenen tegen het einde van de laatste werkdag. Dus dan krijg ik er pas echt zin in.

Maar dan komt die onvermijdelijke avond van te voren, deze avond dus. Dan word ik altijd weemoedig. Ik heb moeite met veranderingen, dat had ik vroeger op school al, maar ik draag ze altijd kranig. Soms moet ik me er gewoon overheen zetten. Nu heb ik dat ook weer. Gelukkig weet ik dat het morgenochtend, als we ongeveer voorbij Arnhem zijn, wel voorbij is. Die weemoedigheid, dat heeft gewoon alles te maken met het feit dat mijn jeugd allang voorbij is. Nu ben ik zelf mijn vader geworden die met zijn gezin naar Zuid-Frankrijk rijdt. Best een hele verantwoording. Oh, ik had zo graag gewild dat mijn vader en moeder morgen met ons meereden naar Frankrijk, net zoals mijn opa en oma altijd met ons meegingen. Maar misschien wil ik nog wel liever dertig jaar terug in de tijd en op zijn achterbank plaatsnemen. Toen had ik die weemoed nog niet.

Gelukkig dat ik inmiddels een hoop ervaring heb met mijn gevoel, en gelukkig dat mijn dierbare gezin meegaat en mij vrolijk stemt, zodat ik geen last van heimwee krijg. Als ik eenmaal onderweg ben voel ik mij al snel als een vis in het water, dus ik blijf niet met dat gevoel zitten. En als ik weer terug ben, dan heb ik weer vaak last van een weemoedig gevoel omdat je ineens weer in je huis zit, terwijl je het net twee weken lang vakantiepret hebt gehad. Ik heb, denk ik een soort koud-watervrees. Ik moet er even doorheen.

Nou, ik heb het even van me afgeschreven, en de weemoed is nu eigenlijk al weg. Bedankt allemaal, tot over twee weken, als u zelf met vakantie gaat, veel plezier en mooi weer, als u al geweest bent of thuis blijft, ook veel plezier en mooi weer. Ik neem geen laptop mee, maar wel een schrift zodat ik daar 's avonds misschien een mooi logje kan schrijven, zoals mijn Mont-Ventoux verhaal van twee jaar terug. Linda heeft al aangegeven pertinent niet naar die @!#$%berg te willen. Maar Hans heeft al tegen mama gezegd dat hij graag naar de Mont-Ventoux wilde. Toen stond ik ergens in achter een deur te luisteren. *Onschuldig deuntje fluit*

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack