Het kleine mannetje is zielig.


Gekweld door verlatingsangst klamp je je vast aan papa en mama. Dokters probeer je weg te jagen door hard te huilen, zusters negeer je door je gezichtje in onze schouders te drukken. Je vingertjes -normaal een sabbeltroost- zijn verborgen door de dokter dus zelfs die kunnen je geen verlichting bieden. Dan begint dat stomme infuusapparaat ook nog te piepen en moeten er weer zusters bij komen om het opnieuw te verbinden zodat het gekrijs weer van voor af aan begint. En wat moet je daar de hele dag doen? De hele dag opgesloten in een traliebed en vast aan een slangetje. Zo kruipen de dagen ook voorbij. Als papa en mama even weggaan omdat je moet slapen raak je in paniek, je draait je op je buik en je krijst ons wanhopig na. Wij begrijpen dat het nu even niet anders kan maar jij snapt helemaal niks van wat je wordt aangedaan.
En dan dreigt de arts ook nog met sondevoeding als je niet begint met eten want je hebt al vier dagen niet gegeten.
Gelukkig zijn de zusters wel lief voor je, al heb je ze liever niet op je kamer, ze hebben je hele kamer versierd en je hebt zelfs een kadootje van ze gekregen. Een pizzahut om mee te spelen. Maar jij hebt liever iets wat rolt. Gelukkig kwam oma met mooie ballen en andere opa en oma met een Ernie en Bert motorfiets met geluid zodat papa daarmee kon spelen. En dat vond je zo interessant dat je vergat je mondje af te wenden als mama je een hapje worteltjes gaf. Papa moest er verplicht mee doorgaan van mama ondanks dat de zusters hem uitlachten maar hé, je hebt wel tien happen gegeten en ben je hopelijk gered van de sondevoeding. En je koorts was vandaag ook weg, dus voor iemand met longontsteking gaat het best goed met je.

Onbekend's avatar

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

21 gedachten over “Het kleine mannetje is zielig.”

  1. Wat een nachtmerrie 😦
    ik heb er geen goeie woorden voor, bij zo’n kindje in het ziekenhuis kun je alleen maar hopen dat ie zo SNEL mogelijk weer naar huis mag!

    Like

    Beantwoorden

  4. Piepende infusen, zusters met nachtlampjes, zusters met thermometers, en onmacht dat je gelaten over je heen laat komen. Dat jullie mannetje maar snel thuis een feestje mag vieren. Sterkte.

    Like

    Beantwoorden

  11. Arme Hans. En hoe gaat het met jullie? Trekken jullie dit wel. Lijkt me zo machteloos om je kind zo te zien.
    Bert en Ernie op de motor zijn tof. “ooh niet nog een wheely” “Pas op voor de duivuh”

    Like

    Beantwoorden

  14. @Von. Dank je. Hij doet het vandaag al wat beter. Koorts is weg, hij heeft twee boterhammen op maar hij moet nog aan het infuus blijven. Voor zijn gezondheid een uitermate goede zaak, voor zijn bewegingsvrijheid heel vervelend.

    Like

    Beantwoorden

  20. (Pauline als kinderloze) Als Hans niks met die Pizzahut doet, mag ik ‘m dan?
    (Pauline als meelevend weblogster en ex-bijna-buurmeisje) Tjeezus, wat een ellende! Het houdt niet op hè? Veel sterkte voor jullie allemaal, en laat die pizzahut maar zitten.

    Like

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op mack Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *