Categorie: Overige zaken

Van alle nog levende columnisten lees ik Ozçan (Eus) het liefst. Ik ben het vrijwel altijd met hem eens, ik ben onder de indruk van zijn woordenschat en van zijn kennis van politiek. Hij heeft onderkoelde humor die lichtjes doorsijpelt in zijn stukjes. Ik moet vaak glimlachen om de feiten die hij fijntjes achterhaalt als iemand loopt te raaskallen.

Vanochtend schreef hij over de PVV staatssecretaris van justitie die gevangenen eerder vrij ging laten wegens gebrek aan cellen. Eus haalde het verkiezingsprogramma van de PVV er nog even bij.

Een strenger gevangenisregime waarbij boeven een streepjespak aanmoeten. Een soberder inrichting, en straffen moeten volledig uitgezeten worden. Geen vervroegde vrijlating meer. Juist ja. Daar hadden de mensen op gestemd. Populisten struikelden wel vaker over feiten als ze in de echte wereld moesten opereren. De partij van de vrijheid, schreef hij uiterst lollig. Ik vond het grappig.

Zondag, op een onmogelijk moment kwam de kat mauwend binnen. Ze had een muis, terwijl ik de koelkastdeur probeerde te repareren. Ik pakte de muis met mijn zakdoek en legde hem in de veranda. Soms houden ze zich dood, of zijn ze even buiten westen, en smeren ze hem later weer. Maar toen ik terug binnen was zag ik aan de bloedvlek in mijn zakdoek dat dat ijdele hoop was.

Maandag ging ik kijken, maar de muis lag er nog. Dood als een pier. Dinsdag, vergeten weg te halen, morsdood nog steeds. Woensdag, muis weg. Mijn medebewoners hadden de muis niet weggehaald, dus waarschijnlijk heeft de kat hem weer gevonden en meegenomen. Of, het was een door God gezonden muis die alle zonden van de muisheid op zich heeft genomen en die moest sterven. En die na drie dagen opstond uit zijn graf. Dat kan natuurlijk ook. Want een kat die een dode muis vangt, daar heb ik nog nooit van gehoord.

Natuurlijk verleent Biden zijn zoon gratie. Hij heeft de verkiezingen verloren dus dit zou ik ook nog even snel doen. En waarom niet? Trump gaat straks gratie verlenen aan een aantal coupplegers, maar die hebben al gezeten en hun stoelgang zal nooit meer hetzelfde zijn. Laatst gaf Biden al toestemming om Rusland aan te vallen met Amerikaanse raketten. Allemaal dingen die hij snel nog even kan doen. Hij heeft nog een maand, die oude Joe. Nog even lekker rebellen. Nog even de republikeinen jennen.

De Verenigde Staten zijn een democratische republiek. Dat houdt in dat iemand die zich verkiesbaar stelt, het presidentschap kan kopen. Moet je wel veel geld hebben, maar dat zit meestal wel goed. Degene met het meeste geld wint. Deze keer was dat Elon Musk, die tegenwoordig een stuk rijker is dan Bill Gates. Maar als het je gelukt is, dan mag je je de machtigste man ter wereld noemen. Tijdelijk dan. En relatief. Qua macht kom je niet in de buurt bij Julius Cesar. Of bij John de Mol. Om over de almachtige nog maar te zwijgen.

Want als ik de machtigste man ter wereld was, dan zou ik ook in m’n eentje dingen willen kunnen beslissen, zoals een goed dictator betaamt. Dan zou ik ook gewoon blijven zitten waar ik zat. Niks machtsoverdracht. Dan zou ik Trump laten opsluiten in Guantanamo Bay. Poetin doet dat wel met z’n politieke tegenstanders. Om nog maar te zwijgen van Kim Yung Un, die heeft niet eens politieke tegenstanders. Dat lijkt er tenminste een beetje op. En uiteindelijk is Kim Yung Un een stuk machtiger dan Joe Biden, aldus een kannibalenstam uit West Afrika. Zij kunnen het weten.

Oktober is zelden een goede maand, hoewel de maand er ook niks aan kan doen. Ik kreeg laatst het advies om de krant van achter naar voor te lezen, dat zou beter zijn voor het gemoed. Vroeger, toen we de Telegraaf nog hadden, las ik altijd de strips en mijn horoscoop. Ik geloofde er uiteraard niet in, tenzij mij iets goeds werd beloofd. En niet dat ik dat echt geloofde, maar het gaf me in elk geval goede moed voor even. Hagar en Garfield waren de strips die ik me herinner, en verder stond niet veel in die Telegraaf. Altijd een advertentie van iemand met een buitenlandse naam die de rechtsmacht vervloekte omdat hij zijn kinderen niet mocht zien. Vroeger dacht je al gauw dat zo iemand gek was, maar tegenwoordig denk ik daar anders over. Als je daar dagelijks een advertentie aan weet, dan zal het een serieuze zaak geweest zijn.

Verder stond de krant vol met advertenties van tweedehands auto’s, z.g.a.n., zien is kopen, alles elektrisch, t.e.a.b. en al wat dies meer zij. De 06-lijnen vond ik ook uiterst interessant, maar ik zocht wel naar een prikkelende advertentie waar iemand zijn best op had gedaan. Dus niet Anja met de boerenknecht op de hooizolder. En uiteraard moest het een bandje zijn, geen echte mevrouw, dat zou veel te eng zijn. Goed, ik was jong.

Tegenwoordig lees ik vooral de columns in de Stentor, de strip van Dirk-Jan, en de overlijdensadvertenties. Dat zijn ongeveer de enige advertenties die nog in de krant staan. Voor tweedehands auto’s ga je naar gaspedaal en sekslijnen zijn er denk ik niet meer. Nee, waarom zou je een olielamp gebruiken als er overal ledverlichting is?

Verder is de krant vooral duur. Bijna 50 euro per maand om ‘s ochtends wat te lezen te hebben bij het ontbijt. Omdat ik het dan zonde vind om zo weinig te lezen, laat ik de krant op het gasfornuis liggen, zodat ik hem ‘s avonds nog even pak. Mijn vrouw verwart dat met het gedrag van een lapzwans, maar dat is het niet, het is het rendement van je investering willen. Helaas ligt de krant ‘s avonds in de krantenbak en komt hij er na een week pas weer uit en gaat hij naar mijn moeder, die het regionale nieuws nog leest. Vijftig euro per maand…

Ik had van mijn kinderen voor mijn verjaardag een shirt gekregen, want dat had ik gevraagd, om in te badmintonnen. Nu hebben ze het bij de PSV fanstore besteld en staat er aan de voorkant het logo van PSV en aan de achterkant staat PSV Eindhoven. Niet al te groot gelukkig. Ik had al sokken en een trainingspak uit de fanstore maar daar staat alleen 1913 Est op. Dat is een merk van PSV voor volwassenen die niet voor joker willen lopen. Als ik een volwassen man zie met een shirt van zijn club denk ik: oh jee.

Nu moest ik het wel dragen. Hans had de maat aan Linda gevraagd en die had L gezegd. Normaal heb ik minimaal XL, maar ik ben voor het eerst in mijn leven afgevallen. Een kilo of zeven. (Depressie) Het shirt paste en ik droeg het vanavond met verve, het is lichtblauw en ik had er een witte broek onder, en ik won alles. Ik denk vanwege de nieuwe outfit. Dat kan zijn uitwerking hebben.

Na afloop in de kantine werd het onderwerp ineens op armpje drukken gebracht door een vrouw die docente is en armpje drukt tegen haar leerlingen. Ze wint vrijwel alles omdat de jeugd zo slap is. Maar eentje had het hele jaar getraind om haar te verslaan. En dat was gelukt. Ik geloof dat ze er een weddenschap over afsluit met haar leerlingen. Ik zette mijn elleboog op tafel en daagde haar uit. Het viel me eerlijk gezegd tegen, ik drukte haar zonder moeite plat. Maar toen wilde een vijfentwintigjarig jongen ook tegen mij. Tenminste, zijn vader zei dat ik hem eens moest proberen.

Het was toen ik nog op school zat dat we onze krachten maten door armpje te drukken. Ik was sterk, ik won bijna altijd. Maar hoe lang is dat geleden? Bijna veertig jaar en ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst deed.

Ik won van de jongen. Weliswaar had ik moeite met de laatste twee centimeter, maar hij ging plat. En het vreemde is, het voelde goed. En dat is levensgevaarlijk, want straks ga ik me weer dingen verbeelden om daarna weer geconfronteerd te worden met mijn almaar toenemende leeftijd. Een valkuil. Dus ga ik het bij voorbaat opgeven en volhouden dat ik oud ben. Daardoor raak ik weer in een depressie, verlies nog meer gewicht en word ik weer beter in badminton. Waardoor ik weer naast mijn schoenen ga lopen. Het is een vicieuze cirkel.

Tesse was een Tervurense herder die leefde in de jaren tachtig en negentig. Ik kwam Tesse vaak tegen als ik onze hond uitliet en ik vond Tesse prachtig, ze deed me denken aan een vos. De baas van Tesse gaf gehoorzaamheidscursussen voor honden en Tesse was wat dat betreft net een robot. Ze speelde graag met onze hond maar als haar baas van afstand “Tesse down” riep, ging Tesse liggen, en bleef liggen. Heel handig als er een auto aan kwam. Ik was krantenjongen, zo heette dat destijds, en bracht ook de krant bij Tesse. Haar baas had haar geleerd de krant uit de bus te halen, maar dat deed Tesse met zoveel enthousiasme dat de ruit van de voordeur sneuvelde op zaterdagochtend. Toen ik op maandagmiddag weer de krant kwam bezorgen, en er net een nieuwe ruit inzat, herhaalde Tesse het kunstje, en weer vloog de ruit eruit. Toen heeft haar baas het haar maar afgeleerd.

Wat ik wil zeggen, ik was jaloers op hoe goed Tesse luisterde. Mijn hond kon ook veel trucjes, maar wel als het haar uitkwam.

Vandaag liepen we met Lori over de boulevard van Kijkduin. Lori liep tussen ons in, niet aangelijnd, braaf volgend, andere honden negerend, eten van mensen op lage tafeltjes negerend en we zagen mensen bewonderend kijken. Iemand probeerde haar te lokken, maar ook daar trapte ze niet in. “Kijk dan,” hoorde we de man zeggen. Nu had ze net gerend op het strand, dus ze vond het ook wel mooi geweest, maar toch. En het ligt niet aan de opvoeding, zoals ik altijd dacht, het ligt aan het soort hond. Een herder doet gewoon z’n best om te luisteren en zijn daarbij ook nog eens erg intelligent.

Van de week liep ik hier in de buurt, Lori liep voor me op straat, er kwam een auto aan en ik riep “aan de kant”, en ze ging aan de kant. Ik riep “wacht” en ze wachtte. Ik riep “zit” en ze ging zitten exact op de plek waar destijds het baasje van Tesse “down” had geroepen omdat er een auto aankwam. De auto passeerde en ik zei dat ze weer verder mocht. Ik heb mijn eigen Tesse. Een reïncarnatie wellicht.

Na de eerste set vanavond was ik al kapot en ik kwam het niet meer te boven. Nog nooit had ik dat. Normaal speel ik twee uur, nu ging ik na veertig minuten al douchen. Dat noemen ze tegenwoordig “laag in je energie zitten.” Ik had wel de douches voor mezelf, ook wel eens fijn. Afgezien van dat de douches vrij dicht naast elkaar zitten en de mannen uitdijen, is er dan ook geen droog stukje vloer meer te vinden. Waardoor je je voeten wel kunt afdrogen voordat je terug naar je plek loopt, maar dat heeft eigenlijk geen zin. Ik ben altijd weer blij als ik mijn sokken weer aan heb.

Over uitdijen gesproken, wij kijken het reality programma van Frans Bauer. Nu vind ik de meeste Nederlandse volkszangers verschrikkelijk en hun muziek maakt het er niet beter op. Maar Frans niet. Frans is zo leuk. Hij heeft echt goeie humor. Ik weet ook zeker dat hij slim is, bij zijn kinderen komt dat er ook uit in de vorm van schoolprestaties maar Frans denkt dat dat van Maris’ kant komt. Nou echt niet, Frans! Alleen zijn songteksten al. Hij laat “Chinees eten” rijmen op vergeten, dat verdient wat mij betreft een eigen straatnaam in de dichtersbuurt in Fijnaart, als die bestaat.

Frans maakt geen ruzie, moet wel incasseren van vrouw en kinderen, maar schiet dan altijd in de lach. Zijn enige momentje van treurnis was na drie maanden sportschool, toen hij op de weegschaal ging staan. Zijn doel was – 20 kilo, hij verwachtte het niet helemaal gehaald te hebben, en het resultaat was +1 kilo. Ik had met hem te doen. Maar vijf minuten later was hij er al overheen. Hij besloot dat diëtisten en sportscholen zinloos zijn. En zo mag ik het graag zien. “Je moet de schuld daar leggen daar waar-ie hoort.” H.J. Cruijff.

De natuur heeft het hem weer geflikt. Ik had er een hard hoofd in maar alles staat weer groen te zijn. Het geeft een goed gevoel als ik door de straten loop, het doet me denken aan vroeger tijden, die plotseling overhangende struiken overal.

Lori is gesteriliseerd, over twee dagen gaan de hechtingen eruit, voor zover ze dat zelf al niet voor elkaar heeft. Het was geen leuke week voor haar, ze mocht niks terwijl ze gewend is dagelijks achter een bal aan te rennen. Ze slaapt met een romper aan zodat ze niet bij de hechtingen kan, maar die romper heeft ze al gesloopt.

Ik werd vannacht wakker en had het koud ondanks mijn pyjama. Ik had het zo koud dat ik mijn badjas aantrok, onder het dekbed ging liggen en nog lag te klappertanden. En zelfs in die toestand wilde ik mijn vrouw niet wakker maken dus ik hield mijn mond open zodat mijn kiezen niet op elkaar kwamen. Maar mijn kaak maakte ongecontroleerde bewegingen. Het is een knap systeem van diezelfde natuur, want het helpt. Zodra het klappertanden en het rillen begint, begin je op te warmen. Ik lag al uren wakker, maar heb in de ochtend nog even geslapen. Met een duffe kop reed ik naar mijn werk.

Een collega vroeg me of ik bedoeld had om anderen in cc te zetten toen ik haar en mijn baas mailde om een frustratie te uiten over een bepaalde gang van zaken. Nu had ik het ineens stikheet. Nee, dat had ik niet bedoeld. Nu lazen drie vp’s wat ik vond van hun geklungel. Maar mijn baas en mijn collega vonden het wel prima dat ik eens zei hoe ik erover dacht. Ik had alleen het woord belachelijk gebruikt, verder niet persoonlijk geworden. Ik besloot het maar naast me neer te leggen. Deze dag is weer voorbij.

Veel kan ik niet over hem schrijven, want ik weet niet veel van hem. Hij had een kaarsrechte scheiding aan de linkerkant, hij had een zachte G en hield van fietsen. Hij was natuurlijk minister- president anders hadden we hem niet gekend. Maar ik was altijd zeer onder de indruk van deze keurig nette man, die uiterst correct en netjes sprak, met een vleugje humor in z’n zorgvuldig gekozen woorden verstrengeld, die bovendien ook nog behoorlijk Frans sprak. Gewoon een kleurrijke figuur die op niet alledaagse manier samen met z’n Eugenie op 93- jarige leeftijd uit het leven is gestapt, zoals dat heet.

Ik zag deze verkiezingsuitslag helemaal niet aankomen maar ik gun Wilders zijn overwinning zeker, al denk ik er het mijne van. Zo bont als Klaver en Timmermans die doen alsof de democratie in gevaar is door Wilders maak ik het niet. Ik maak mij geen enkele zorgen. Ten eerste heeft het rechtse blok één zetel verloren dus in die zin is er weinig veranderd, maar nog belangrijker dan ten eerste, Wilders trekt nu zijn keutel al in want hij wil graag premier worden. Dat is precies volgens het geldende protocol dat voorschrijft dat er nooit iets verandert door verkiezingen. Wie premier van alle Nederlanders wil zijn zal zijn standpunten moeten matigen. En laten we eerlijk zijn, zo’n beroerde man is Wilders helemaal niet. Zet zich met hart en ziel in voor zijn zaak, en is bereid daar voor te vechten. Tenminste, tot nu dan, want zijn zaak gaat even in de koelkast. Dat is toch een beetje alsof KOZP even een tijdje Zwarte Piet weer gedoogt en vindt dat er voor iedereen een thuis moet zijn in Nederland.

Goed, ik heb net een Marokkaanse vriend geappt dat het leuk was hem gekend te hebben maar dat hij nu echt zijn biezen moet pakken. Wel met een vette smiley erachter. Zal Geert al dronken zijn?