Categorie: Mack legt uit

Ik heb zelden nachtmerries, meestal droom ik vreemd of leuk, maar vannacht had ik een echte. Er zat een tank achter me aan. Ik vluchtte de trappen op van de flat waar mijn opa en oma woonden, al woonden ze er niet meer. Ze zijn al jaren dood maar de flat is er nog. De tank kon echter ook de trappen op en kwam me achterna. Ik kon me ergens verstoppen waardoor de tank me niet zag en ik dacht dat ik veilig was. De tank was me voorbij gegaan en reed op zeker moment weer naar beneden. Ik was echter overmoedig en liet me zien want ik dacht dat hij niet kon keren in het smalle trappenhuis. Ik had er alleen niet op gerekend dat de tank zijn loop kon draaien en achteruit ineens weer omhoog kon, waardoor hij eigenlijk weer vooruit de trap op reed. Nu kon ik geen kant meer op en de tank zou me spoedig vermorzelen. Dit besloot ik echter niet af te wachten en ik schrok wakker.

Die tank staat ergens voor. Net als mijn overmoed die me fataal werd. Beide aspecten herken ik. De tank staat symbool voor een persoon die niet het beste met je voor heeft en voor wie je bang bent. Het feit dat de tank het op mij gemunt had betekent dat ik niet met alle winden meewaai en dus moeilijkheden ondervind. Dat de overmoed me fataal werd staat voor de onvermijdelijke val van de apenrots mocht ik die proberen te beklimmen.

Als ik wakker schrik uit een nachtmerrie is er gelijk opluchting. Het besef dat het niet echt was, maar dat het al gebeurd is en weer kan gebeuren als ik niet oppas. Bedankt voor de waarschuwing. Ik slaap ook zo weer verder.

Later bedacht ik dat het wel heel handig is als je ineens uit de realiteit kunt stappen. Dat zou in het echt ook moeten kunnen, dat als je in een benarde situatie zit, je ineens ergens anders ontwaakt. Of eigenlijk niet ontwaakt, maar gewoon verdwijnt en ergens anders weer verschijnt. Als een ninja.

Ik was gisteren (de 21e, want je zult zien dat ik pas na twaalven klaar ben met dit logje) bij de CL wedstrijd PSV – Napoli. Ik ben niet vaak in het stadion, maar nu had ik een wedstrijd uitgekozen. Napoli is de regerend landskampioen van Italië en PSV is op zoek naar vorm, dus ik verwachtte een overwinning voor Napoli. De kaarten waren duur maar we zaten op de goedkoopste plaatsen. Helemaal bovenin, op vijftig meter boven de zeespiegel, na eindeloos veel trappen vonden we de plaatsen. Wij hadden onze beweging in elk geval gehad. Het overzicht over het veld was goed, al blokkeerde een steunbalk het zicht op een deel ervan, dus moest je bewegen als je wilde zien wat daar gebeurde.

De wedstrijd begon en Napoli begon sterk, zij waren de enigen in balbezit tot er na een poosje een paar kansjes en een afgekeurd doelpunt voor PSV waren. Maar toch kwam Napoli voor door een kopbal, net op een moment dat PSV wat beter ging spelen. Niet heel lang daarna viel er een eigen goal van Napoli en toen ging het langzaam los.

Een rommelige aanval van Napoli, waarbij er overtredingen gemaakt leken te worden door beide partijen, ik zat al te wachten op een fluitsignaal maar het mocht door. Met vallen en opstaan kwam de bal bij Ismael Saibari die ineens vanaf eigen helft een vrije doortocht naar de keeper had, hij moest alleen nog de andere helft van het veld over. Je zag het gebeuren, hij naderde het vijandelijke goal steeds dichter en iedereen was opgestaan. Verdedigers probeerden hem te achterhalen en toen dat bijna gelukt was schoot hij langs de keeper en scoorde.

Toen ontplofte het stadion. Ik sprong op en juichte, net als 30.000 anderen. Ik voelde een uitzinnige ontlading, want PSV had een achterstand omgedraaid. En vanaf dat moment werd het een galavoorstelling, een voetbalshow waarbij geen speler uit de toon viel en iedereen een hoog niveau haalde. Toen Napoli hun tweede doelpunt maakte, zorgde dat niet eens voor een domper. Sterker nog, een minuut later was het alweer 5-2.

Mooie momenten waren nog dat een speler van Napoli er met rood af moest en iedereen hem toezong: houdoe en bedankt olé olé! Je hoorde het Brabantse accent er doorheen. En verder dat Noa Lang inviel bij Napoli tegen zijn oude club en iedereen voor hem klapte. Noa beantwoordde dat met een applausje voor het publiek, maar PSV publiek weet natuurlijk dat je Noa niet moet uitfluiten, want dan scoort hij. Nu kon hij geen potten breken. Net als heel Napoli niet. Eindstand 6-2 voor PSV en een dijk van een wedstrijd gespeeld.

Ik las een boek over wat zich indertijd aan de oostzijde van het ijzeren gordijn afspeelde. Deze grens tussen oost en west en het leven van de anderen fascineerde mij als kind al. Een keer in de jaren zeventig ben ik in de buurt geweest en zag de hekken. Volgens mijn vader hadden ze ons allang gezien, wat misschien zo was, maar ze zullen ons in tegenstelling tot wat ik toen dacht, allerminst interessant gevonden hebben. Het IJzeren gordijn was er immers om de eigen bevolking op te sluiten, niet om Westerlingen buiten te houden.

En daar wist je natuurlijk al dat er iets goed mis was. Er was in de DDR een strook van vijf kilometer vanaf de grens die verboden gebied was voor burgers. Dan was er een signaalwand van twee meter hoog, waarvan vluchtelingen uit het boeren- en arbeidersparadijs dachten dat het de grens was, maar het hek gaf slechts een signaal door aan de grenswachten die een schietbevel hadden. Via betonplaten konden ze zich razendsnel naar de plek begeven waar het signaal vandaan kwam om de vluchteling te arresteren, mocht deze nog niet omgekomen zijn door het volgende mijnenveld of de muur die automatisch fragmenten ijzer in het rond begon te schieten. En dan was daar pas de drie meter hoge muur waar de bondsrepubliek West Duitsland begon.

De hele DDR was corrupt en bang. Overal zaten mensen die aan de Stasi rapporteerden, dus iedereen hield zijn mening voor zich en ging mee in het systeem. Bij de minste of geringste kritische uiting op de heilstaat kwam er een aantekening in je dossier en kon je een verdere carrière vergeten. Het systeem zelf maakte geen fouten, dus als ze gemaakt werden, verdwenen ze uit het dossier, of er verdween iemand in een psychiatrische inrichting. Er werd psychologisch gemarteld, mensen werden onder druk gezet, bedreigd, en ze werden slaap onthouden of moesten lang in een houding staan waardoor ze vanzelf zwichtten.

In de Sovjet-Unie onder Stalin was het zo mogelijk nog erger. In Belarus werd ongeveer elke intellectueel naar de Goelag gestuurd zodat alleen mensen die geen vragen stelden overbleven. Na zijn dood kaartte het systeem zijn misdaden aan, maar Poetin heeft de geschiedenis weer veranderd en in de geschiedenisboeken op laten nemen hoeveel Stalin voor de Sovjet-Unie heeft betekend. Naar schatting twee miljoen Duitsers zijn na de oorlog door zijn toedoen omgekomen, en natuurlijk had niemand daar medelijden mee. Maar Stalin deed amper onder voor Hitler en wordt tegenwoordig weer als held vereerd. Maar dat geldt ook voor Hitler trouwens.

Het systeem was van binnen al kapot voordat het begon. Het wantrouwen zit nog altijd in de mensen. Mijn Duitse baas heeft het nog altijd over Ossies. Hele generaties hebben niet geleerd voor zichzelf te zorgen en worden ook wel Jammerossies genoemd. De schrijfster van het boek trekt de vergelijking met een leeuw die in gevangenschap is geboren en ook geen prooi weet te vangen. Veel Oosterlingen zouden weer terug naar die tijd willen waar de staat voor je zorgde als je meeliep met de meute. Waar eten en een warm bed was en je geen verantwoordelijkheid hoefde te nemen. Ze zien het niet als een slechte tijd en stemmen daarom vaak op een nationalistische partij in de hoop dat die hun eigen verantwoordelijkheid weer wegneemt. Het is jammer dat zo’n systeem alleen kan bestaan door aanwezigheid van verraders, zijn natuur vernietigt, inwoners onderdrukt, misstanden ontkent, de bevolking voorliegt en waar de top zich verrijkt, anders leek het me wel wat.

Ik las vandaag over de legende van Brigadoon, nadat ik in de auto naar “the whole of the moon” luisterde. Al jaren hoorde ik Mike Scott zingen: “I saw the rain dirty valley, you saw Brigadoon,” zonder te weten wat dat betekende.

De legende gaat over het Schotse dorp Brigadoon, waarop een vloek rust en het dorp maar één keer in de honderd jaar voor een dag verschijnt aan de buitenwereld. Twee mannen zijn aan het jagen in de Schotse hooglanden als het dorp opdoemt uit de mist. De inwoners worden elke honderd jaar slechts een dag ouder, maar geen van de inwoners mag het dorp op die dag verlaten, of het dorp zal voor altijd in de mist verdwijnen. Volgens de legende is het dorp in 1754 voor het laatst verschenen.

Een van de mannen wordt verliefd op Fiona, een jonge schone uit het dorp. Hij vraagt aan een onderwijzer uit het dorp of het voor een buitenstaander mogelijk is om inwoner van Brigadoon te worden. Dat is het, maar alleen als hij verliefd wordt op iemand uit het dorp. Hij moet kiezen, zijn verloofde in New York achterlaten en huis en haard verlaten, of een leven vol liefde in Brigadoon. Doordat zijn vriend problemen veroorzaakt, verlaten hij en z’n vriend Brigadoon, en het dorp verdwijnt weer in de mist. Hij keert terug naar New York, maar blijft denken aan Fiona.

Na vier maanden keert hij terug naar Schotland en gaat op zoek. Tot zijn verbazing verschijnt het dorp opnieuw uit de mist en hij ziet de onderwijzer. Hij vraagt hoe het mogelijk is dat Brigadoon weer verschenen is. De onderwijzer zegt dat als de liefde sterk genoeg is, alles mogelijk is. Daarop rent hij over de brug het dorp in, naar de vrouw van wie hij houdt, en het dorp verdwijnt weer in de mist.

De middeleeuwse brug ‘Brig ‘o doon’ ligt er nog steeds. Legenden geven zin aan het moderne leven, mits ze echt gebeurd zijn. Maar gezien de brug kan daar geen twijfel over bestaan.

Ik ben weer eens geblokkeerd. Ditmaal op Wikipedia wegens het voortdurend foutief verbeteren van informatie. Volgens de beheerders is de blauwe vinvis een roofdier en daarmee uit. Ik bleef dat verbeteren in zoogdier, maar daar ging het hier niet om, het was algemeen bekend dat een walvis een zoogdier is, dus mijn verandering was onnodig. Dan weet u, op de Nederlandse wikipagina is een blauwe vinvis een roofdier, punt. Ooit heb ik eens de echte naam van een zanger verbeterd, want die wist ik omdat de zanger in de verte familie van me is. Maar nee, ook dat werd al gauw door de wikipolitie terugveranderd in de verkeerde naam. Uiteindelijk heb ik ze toen wel kunnen overtuigen en is het toch nog goed gekomen. Hoe het werkt met die moderators weet ik niet, maar ze zijn er razendsnel bij om jouw verbeteringen ongedaan te maken, je te blokkeren en jouw gedrag vandalisme te noemen. Nou ja, verzetsstrijders werden ook terroristen genoemd. Dat ligt er maar aan van welke kant je het bekijkt. Het lijkt mij ook sterk dat Hamas zichzelf een terroristische organisatie noemt. Waarschijnlijk zien zij dat heel anders.

Probleem is wel, vind ik, dat ze mensen veel te snel moderator maken. We weten toch allemaal dat een blauwe vinvis geen roofdier is, ondanks dat hij onder andere kleine visjes eet? Of heb ik ongelijk en moet ik snel naar de wikipagina van de merel om te melden dat dat een roofvogel is? Hij vangt wel eens een levende worm namelijk. En dan heb ik nog niet eens examen gedaan in biologie. De blokkade duurt tot 1 juli. Tot die tijd moet u het even doen met alternatieve feiten.

Ik weet niet hoeveel mensen in Nederland bloedverdunners gebruiken, maar het moeten er tallozen zijn. Ik gebruik ze nu ook, hopelijk morgen voor het laatst, want het zint me helemaal niet. Hoe kan het lichaam accepteren dat het bloed dunner wordt? En hoe kunnen die pilletjes nu zorgen dat al die liters bloed dunner worden? Dat moest haast wel een of ander spinnengif zijn. Ik weet dat de Komodovaraan een gif heeft dat het stollen van het bloed tegengaat, en dat zo’n beest een koe of iets dergelijks een beet geeft, en haar vervolgens een paar dagen lang op afstand volgt. De koe heeft niets in de gaten, ze heeft een klein wondje, maar dat gaat niet meer dicht en het beest bloedt dood. Weer zoiets wonderlijks in de natuur. Niet zozeer dat het bestaat, maar dat de varaan dit weet en geduldig afwacht. Hoe is de varaan daar eigenlijk achtergekomen?

Afijn, ik begreep dus dat bloedverdunners het bloed niet echt dunner maken, maar dat het medicijn de stollingscapaciteit vermindert. Dat lijkt me geen goede zaak, ongeacht of duizenden, misschien wel honderdduizenden het gebruiken. Want het zorgt wellicht voor minder interne problemen, maar wat als ik op het slagveld sta en mijn arm wordt afgehakt door een zwaard? Dan moet je niet hebben dat je bloed niet stolt natuurlijk.

Aan de andere kant, trombose kan zorgen voor longembolie, en dat wil je ook niet. Dus slik ik met tegenzin de bloedverdunners, ga in ontbloot bovenlijf voor de spiegel staan en concludeer dat bloedverdunners uiterlijk in elk geval niks met je doen. Want ze klinken wel of je na het gebruik ervan door je lichaam heen kunt kijken. Morgen wordt het onderzocht en als het geen trombose is kan ik ophouden met dat gif van de komodovaraan vrijwillig tot me te nemen.

Ik leg het nog één keer uit. Morgen zijn er verkiezingen en ongeacht de uitslag gaat er niks veranderen. Dus maak het jezelf niet onnodig moeilijk, overschat je invloed niet en breng gewoon een stem uit. Natuurlijk, degene die wint maakt een dansje op tafel, houdt een mooi verhaal over dat het nu tijd wordt voor verandering, en later op de avond wordt hij of zij dronken. De volgende dag komt het nog uitgebreid op televisie en dan ebt het weg. Dan komt het nog een keer terug als er een formatie is, er komt een mooie foto met de koning en dat was het dan.

Anderhalf jaar later komt de minister van veiligheid en justitie op televisie en denk je: die kende ik helemaal niet? Was die altijd al minister? Ja, die was al die tijd al minister. Een paar maanden later vindt een kamerlid dat er een gebrek aan ambitie is bij het kabinet en dient een motie in, die het niet haalt overigens, en de voorzitter moet ook een keer van zich laten horen en ontneemt iemand zijn spreektijd. Een ander kamerlid maakt zichzelf compleet belachelijk en er wordt hartelijk gelachen door de hele kamer als iemand daar gevat op reageert.

En over vier jaar doen we het nog een keer en doe ik er weer aan mee. Het is een prachtig systeem. Journalisten, peilingen, mooie woorden, gebarsten ego’s, onverwachte uitslagen die niemand had zien aankomen, en weer door. Het EK van 2024 gaat ons meer bezighouden. Daar houden ze geen verkiezingen maar de winnaar, Duitsland, staat al vast. Ook een mooi systeem.

Het valt mij op dat er dingen in een Amerikaanse film niet kloppen. Als je het mij vraagt zit de film vol acteurs. Ik keek bijvoorbeeld net Jack Reacher 2 met Tom Cruise in de hoofdrol. Daarin klopt het één en ander niet. Bijvoorbeeld dat er een achtervolging is tijdens een Halloween optocht. In zo’n optocht kun je je prima verstoppen tussen de gemaskerde, dansende feestvierders. Goed, je bent de enige die niet verkleed is dus je valt hartstikke op, maar daar gaat het even niet om. Het gaat om die dansende, feestvierende massa. Dat klopt gewoon niet. Er is werkelijk niet één boerenlul aanwezig die met z’n domme kop en z’n handen in z’n zakken langs de kant naar de optocht staat te kijken. Zoals ik hier vroeger deed tijdens carnaval. En half Vaassen met mij. Nee, daar zijn het allemaal vlotte en soepele mensen die niks anders doen dan dansen want ze hebben plezier. Godsonmogelijk! Ik ben nog nooit in een massa geweest waar iedereen plezier had. Al was het maar omdat ik er was en ik niet van massa’s hou.

Het is me vaker opgevallen. Stel je voor, Sonny Crocket loopt een nachtclub binnen om een drugsdealer te vangen. Exact hetzelfde. Allemaal vlot geklede, dansende mensen die plezier hebben. Werkelijk niemand die ongemakkelijk met een biertje in z’n hand langs de kant staat te kijken in z’n debiele bandplooibroek. Zoals ik altijd deed. Ook nergens een niet al te mooi meisje dat voorzichtig op de dansvloer een BZN-achtig dansje staat te doen. Dus ook hier verdenk ik de makers ervan dat die plezier hebbende mensen, acteurs zijn die iets acteren wat niet bestaat, namelijk een feest met uitsluitend knappe mensen die uitbundig dansen zonder voor lul te staan. Zoals ik altijd voor lul stond als ik danste.

Kijk, het echte leven speelt zich niet in de film af, maar juist vóór de tv in de huiskamer, waar de gordijnen dicht zijn en de vrouw in haar verzakte stuk bank zit, de hond ligt naast haar, en aan de andere kant ligt de man, hand in zijn broek, te kijken naar een simpele film, en raakt daar zelfs het verhaal kwijt maar dat boeit hem niet want hij houdt in de gaten wat er allemaal misgaat in een film met Tom Cruise.

Het is niet dat ik niet overtuigd ben van AI, het is juist dat ik zeker weet dat AI de mensheid niets dan ellende gaat brengen. Dat weet ik zeker omdat ik al drie toepassingen van AI ken die crimineel of frauduleus zijn, en nog niet één die iets zou toevoegen. Daarbij gebruikt volgens Wikipedia alleen al chatGPT per dag de energie van 5000 huishoudens per jaar, en dat doet zij om aartsluie leerlingen die zelf geen boek willen lezen te ontzien en een boekverslag voor hen te printen.

Verder wordt het gebruikt om Elvis Presley nummers te laten zingen die hij nooit gezongen heeft, of om ouders op te lichten door de stem van hun kind aan de telefoon na te doen. Nee, dit helpt ons vooruit. De vraag is of voorwaarts wel de richting is waarin we moeten. Of zelfs kunnen. Zie het als het proberen te doorbreken van de lichtsnelheid. Het is onmogelijk. Je kunt in theorie heel dicht bij de lichtsnelheid komen, maar om er doorheen te breken heb je een oneindige hoeveelheid energie nodig. Of, als dat te lastig is, als tractor pulling. De tractor kan nog zoveel vermogen hebben, maar door het naar voren schuivende gewicht wordt de aanhanger steeds zwaarder. Hoe verder de tractor komt, hoe zwaarder de volgende decimeter wordt.

Voor de mensheid ging het ook zo, de uitvindingen volgden elkaar in record tempo op, tot er op zeker moment een ideale situatie ontstond. Die ideale situatie ligt achter ons, of we zitten in de laatste fase. De vooruitgang stagneert als in een overvolle trechter. Alles wat er nog bij komt zorgt voor meer stagnatie aan de onderkant en voor overstromingen aan de bovenkant. Terwijl ooit de trechter lekker doorliep, toen hij nog niet overvol zat.

Dus hoe krijgen we de trechter weer leger? Door het laten opdrogen van de overstroming (niet inenten), en door de trechter een tijdje door te laten lopen zodat er weer ruimte komt. (roeien met de riemen die je hebt) Tot zover de theorie.

In de praktijk zal het rigoreuze gevolgen hebben, als mijn theorie in de praktijk gebracht moet worden voordat de lichtsnelheid bereikt is of de tractor is vastgelopen. Dan komen we toch weer bij dictaturen, oorlogen, en genocide uit. Laten we het op z’n beloop komen we bij rampen en pandemieën uit. Uiteindelijk belanden we in the Matrix, waarbij AI heerst over de mens.

Ik hoorde een bekende Nederlander met een Porsche zeggen dat hij er hard voor had gewerkt en dat als je hard werkt dat soort dingen je toekomen. Ik werk ook hard, maar heb geen Porsche. U werkt ook hard maar u heeft niet allemaal een Porsche. Eigenlijk is het vrij debiele uitspraak.

Hard werken deden ze vroeger voor een hongerloon. Dit betrof een artiest met een eigen b.v. waarbij alles wat hij werkt rechtstreeks in zijn eigen portemonnee komt. Bij mij is dat anders. Of ik nu hard of zacht werk, mijn salaris is hetzelfde. Dat weerhoudt me er niet van om het zo goed mogelijk te doen. Ook het gedeelte commissie wat ik krijg verandert niets aan hoe ik mijn werk doe.

In mijn aard zit het helpen van anderen bij hun werk. Dat heeft een paar oorzaken waarvan de belangrijkste is dat kwaliteiten niet je eigen verdiensten zijn. Je wordt ermee geboren of je kreeg de kans ze te ontwikkelen. Het is mijns inziens niet de bedoeling dat je denkt dat succes geheel aan jou te danken was en dat je daarom op arrogante wijze de wereld in mag kijken.

Een andere oorzaak is dat ik vroeger door omstandigheden niet dacht dat ik zou kunnen wat ik nu kan. En daar ben ik de Providentia Dei dankbaar voor. Die voorzienigheid beledigen door te gaan lopen pochen met mijn prestaties zou gelijkstaan aan vragen om op je bek te gaan.