Categorie: Enigszins grappig

Wat mij meer en meer tegenstaat zijn enorm veel van mijn medemensen. Zodra er op social media iets wordt gedeeld over een misdaad, ontwaken ze uit hun hersendode toestand om amechtig op het toetsenbord te rammen en een opmerking te maken die hint in de richting van buitenlanders. En nee, ik ben niet heilig, als je hier microfoons ophangt ga ik ook de gevangenis in wegens discriminatie om geloof, afkomst, geslacht en seksuele voorkeur. Maar godsamme zeg, dat stomme volk dat iedereen over een kam scheert. Timmermans dit en asielzoekers dat. En Geert is de verlosser. Nou, ik zou niets eens willen samenleven met uitsluitend dat soort neo-nazi’s. Dus mocht het ooit zover komen, ik flikker ze er allemaal uit.

Tegelijkertijd weet ik ook dat het er weliswaar veel zijn, maar ze zijn een minderheid. En minderheden zijn er om gediscrimineerd te worden, vind ik. En ik mag dan niet van over één kam scheren houden, maar dat is vooral als anderen dat doen. Ik ben zelf wat genuanceerder, dus als ik het doe is er beter over nagedacht. En ik ben ook wel voor de vrijheid van meningsuiting, maar niet voor de vrijheid van de mening zelf. In principe moet er een algeheel geldende mening zijn, de mijne, en die mag dan overal vrij worden geuit zonder dat je bang hoeft te zijn voor vervolging door de overheid. Of roverheid zoals de eerder genoemde hardwerkende minderheid graag zegt. Want belasting betalen is een zwaar onrecht.

Nou ja, de kiezer heeft altijd gelijk, zeggen ze hier. Een vreemde gedachtengang. In Rusland zeggen ze dan ook heel wat anders. De gekozene heeft daar altijd gelijk. Die waarschuwt zijn opponenten altijd dat ze niet te ver uit het raam moeten leunen. En verdomd, regelmatig valt er een naar beneden. Maar dat krijg je ook als je te eigenwijs bent om te luisteren naar degene die gelijk heeft. Dank u wel.

Mijn schoonvader was vrachtwagenchauffeur, internationaal zelfs, dus die man kent ongeveer alle wegen van hier tot Italië uit zijn hoofd. Ik stond gelijk al 6-0 achter, want ik kan qua kennis van het Europese wegennet nooit tippen aan haar vader, terwijl dit voor mij een van de dingen geweest zou zijn waarmee ik mijn mannelijke energie kon laten stromen. In plaats daarvan heb ik talloze keren gehoord: “rij je nu wéér verkeerd,” en moet ik de jaarlijkse vernedering ondergaan op de terugweg uit Frankrijk wanneer zij contact heeft met haar vader over waar we rijden, en hij dan zegt hoe laat we thuis zijn. Ik ga dan expres 150 rijden om eerder thuis te zijn.

Advies dan ook voor jonge mannen die willen trouwen met de dochter van een vrachtwagenchauffeur: als kaartlezen een ding is waarmee je je mannelijkheid wilt laten gelden, doe het niet!

Gisteren vertrokken wij naar Tilburg, en ondanks dat ik weet waar dat ligt stonden er al voordat ik de straat uit was twee navigatiesystemen aan die mij moesten leiden. Één in mijn auto, en voor de zekerheid ook nog één op Linda’s telefoon, en ik had geen van beide ingesteld. Ik negeer die dingen dan ook volkomen. We zouden er bijna twee uur over doen volgens het vernederingssysteem maar ik zei dat dat onzin was. Tilburg ligt op een uur en 25 minuten van Vaassen en geen minuut langer. Het ding leidde me bij Apeldoorn al de verkeerde kant op, dus ik volgde mijn eigen route. De reistijd nam hierdoor met een kwartier toe, en het systeem probeerde mij terug te leiden naar waar ik er volgens het betweterige advies af had gemoeten, en het probeerde mij elke afslag te laten nemen om terug te keren. En elke keer als ik het advies negeerde en doorreed kwamen er weer een paar minuten reistijd bij.

Dat irriteerde mij en aan de stilte in de auto hoorde ik dat het Linda ook irriteerde. En zeker toen we de file inreden waarvoor het systeem mij waarschijnlijk probeerde te behoeden. Maar ik had nu mijn zinnen gezet op dat we via Utrecht gingen in plaats van over de A50, en dan gaat dat ook gebeuren ondanks dat mijn Navi heftig protesteert en contact maakt met de elektronische verkeerssignalering boven de wegen dat mij met knipperende teksten vertelt terug te gaan. Er steeg zelf een reclamevliegtuig op dat voor ons ging vliegen met het spandoek: Mack, keer terug!

Afijn, na bijna drie uur kwamen we op de plaats van bestemming aan, maar dat was volledige overmacht. Ik wist niet, kon niet weten, en het zou zelfs niet door verkeersdeskundigen voorzien worden dat er in de vakantietijd, op vrijdag, om een uur of twaalf, twee dikke files zouden opdoemen op een route die dertig jaar terug volledig filevrij was. Dat is van een toevalligheid die overeenkomt met het inslaan van de bliksem als je net een hartstilstand hebt en je de defibrillator niet kunt vinden.

In normale omstandigheden -als er geen complot tegen mij is opgezet- zou dit een uitstekende alternatieve route zijn geweest die hooguit vier minuten extra gekost zou hebben. Nu, juist als je je probeert te bewijzen, komt er bijna anderhalf uur bij en ik krijg daar de schuld van! Terwijl dit toch duidelijk de schuld was van het navigatiesysteem dat me de verkeerde kant op stuurde. Het enige dat ik kan hopen is dat het nu eens duidelijk is voor Linda zich niet te bemoeien met de route, want dat was natuurlijk de werkelijke oorzaak van deze vertraging.

Er werd vanavond bij mij een slappe poging tot oplichting gedaan. Iemand deed zich voor als voorzitter van de voetbalclub en vroeg mij cadeaubonnen voor de vrijwilligers te regelen, en naar hem op te sturen. Ik had toevallig toch niks anders te doen, en ik ben nu 38 mails verder. Ik probeerde de oplichter totaal te frustreren, en dat leek een beetje te lukken, alleen vraag ik me toch af of ik niet tegen een chatbot zit te praten. Ik hoop natuurlijk dat het een Rus is, zodat ik mijn bijdrage lever aan de verdediging van Europa. Do ist der Bahnhof!

Hij bleef maar terugkomen en probeerde mij op verschillende manieren over te halen tot het verzenden van de cadeaubonnen. Als bijlage, als screenshot en omdat ik niet weet wat een screenshot is, moet ik nu de codes over typen en doormailen. Morgen, heb ik gezegd, want ik ben moe, ik ben maar vrijwilliger, bovendien stond ik niet op de lijst van begunstigden. Hij lijkt wel steeds wanhopiger te worden, want ik blijf domme vragen stellen.

Maar goed, het is een chatbot. Een mens zou zich nooit zo in de luren laten leggen. Ben ik er toch ingetuind. En die titel? https://youtube.com/watch?v=1XK5-n4rR7Q&si=yfgEzDC_Jzu4DciI

Ik was bij de poh voor een jaarlijkse check, en ik heb eigenlijk geen idee hoe dit begonnen is, maar dit was het derde jaar. Ik laat een stijgende lijn zien, ik ben drie jaar dichter bij de de dood nu. In het begin waren er wat zorgen over mijn licht verhoogde cholesterol en dat in combinatie met mijn zorgelijke overgewicht van 10 kilo was reden om er sterftetafels bij te halen en mij op een verhoogde kans op vroegtijdig overlijden te wijzen. Nou ja.

Nu was ze zeer tevreden en ik eigenlijk ook wel. Alle waarden uitstekend, nierfunctie prima, krachtige rustige hartslag, bloeddruk goed, gewicht omlaag, prostaatwaarden goed, slecht cholesterol dalend, goed cholesterol stijgend, suiker goed, het komt erop neer dat ik lichamelijk van binnen kerngezond ben. Drie jaar terug hadden ze me al bijna opgegeven. Terwijl ik toen verder van de dood verwijderd was dan nu.

Alle gekheid op een stokje, ik ben natuurlijk wel blij met dit positieve resultaat. Ik doe er ook veel aan. Dagelijks vijf kilometer lopen, twee keer per week badmintonnen, ik drink twee glazen wijn of bier per dag, soms wel tegen heug en meug maar je doet wat je kan, en ik hou mijn gewicht in de gaten. Ik doe er verder niks mee, maar ik hou het in de gaten.

Ik weet het niet hoor. Loretta Schrijver, Dieuwertje Blok, Ron Brandsteder, Rob de Nijs, Wim de Bie, Jos Brink, Paul van Vliet, Pierre Kartner, Margriet Eshuijs, Johan Cruijff, Willem Duys, Harmen Siezen, Conny Vandenbos, Nico Haak, Wim Bosboom, Gerrie Knetemann, Dries van Agt, Toon Hermans, Bram Biesterveld, Johan Neeskens, Willibrord Frequin, Henny Vrienten, Rijk de Gooijer, Anton Geesink, Piet Bambergen, Jonnie Boer, enz. enz. Er gaan meer bekende Nederlanders dood dan onbekende. Ik kan tenminste weinig onbekende Nederlanders opnoemen die overleden zijn.

Onze tijd op aarde is beperkt maar tijd is ook relatief. Toen ik kind was dacht ik dat ik onsterfelijk was, en die gedachte heb ik lang volgehouden. Pas na mijn vijfendertigste sloeg het besef in dat het ook voor mij zou ophouden. Debiel natuurlijk, want ik wist het ergens wel maar ik had er nooit serieus over nagedacht. En nu, op mijn vijfenvijftigste denk ik wel eens: waar ben ik in terecht gekomen?

Vandaag nog, ik zit in een teams meeting met Amerikanen over een nieuwe sales tool. Sales is super exited dus ik weet al dat het mij een hoop extra vragen gaat opleveren. Aan het einde van de call zet de presentatrice een feestmuts op en knalt met confetti. Alsof ze twee miljoen gewonnen heeft. Maar nee, ze is super exited over de nieuwe tool. Daar werk ik mee, en ik sta vrij onderaan ik de hiërarchie. Ik kom ook niet verder want ik zou gelijk een einde maken aan die shit. En dat weten ze.

Dus daar zit ik op mijn vijfenvijftigste. En dan noemen ze het Vaticaan poppenkast. Daar gaat het tenminste ergens over. Bij ons gaat het alleen over geld. En over super exited. In theorie kan elke katholieke man tot Paus worden verkozen. Ook ik dus. Maar ja, de kans is klein. Die kardinalen schuiven elkaar de mooiste banen toe. Bovendien weten ze niet van mijn bestaan. Maar God weet dat wel, en door zijn interventie wordt de nieuwe paus gekozen. Paus Mackus Innocentius I zal ik heten, mocht ik gekozen worden. Aan ongezonde ambitie heeft het mij nooit ontbroken.

Ik weet het niet hoor, waar dit verhaaltje heengaat. Het wordt schunnig, maar het houdt me bezig. En waarom, dat weet ik niet. Kennissen van ons doen mee aan een garbage run en zitten in Scandinavië. Ze sturen ons steeds filmpjes van hun avonturen die vooral Linda interesseren. Zij zijn een stel, maar twee jongemannen zijn ook mee. Ik ken de jongemannen een beetje, beiden zijn automonteur.

De kennis stuurde mij een filmpje van het huis waar ze overnachtten en hij liep al filmend over de gang. Hij loopt de kamer van de twee monteurs binnen die even gek gaan doen zoals alleen jonge mannen dat kunnen. Dus de een gaat over het bed hangen, en de ander neemt hem van achteren. Zogenaamd dan, de kleren zijn gewoon aan. De gebukte begint te kreunen zoals alleen mafkezen dat kunnen, maar dan zie ik iets in dit grappige tafereeltje dat ik niet meer uit mijn hoofd krijg. Degene die de ander zogenaamd berijdt zwaait ineens heel even een denkbeeldige lasso boven zijn hoofd. En ik denk, verrek, zo deed onze generatie jongens dat vroeger zelf ook, met die denkbeeldige lasso. Wat is dat? Is het om te symboliseren dat je aan het rodeorijden bent of is het een soort uiting van macht? Dat je de controle over de ander hebt en dat op die manier laat zien? Het leek wel een automatische reactie, dat lasso zwaaien. Iedereen die dit grapje ooit maakte zwaaide met de denkbeeldige lasso.

Nu ik er over nadenk klopt het ook helemaal niet met die lasso. Als deze grap gemaakt wordt dan symboliseer je dat je op een wilde stier zit en hou je een arm in de lucht, voor het evenwicht en ten teken dat je de situatie meester bent. Je symboliseert niet dat je op je eigen paard zit en een kalfje vangt. Gaat deze grap nu al decennialang fout?

Goed. Laat maar. Ik ben raar soms.

Ik ben naar een Twentse oudejaarsconference geweest, in Enschede. Voor de pauze was er niks aan, maar daarna werd het serieus goed. Ik verstond ongeveer negentig procent, af en toe vroeg ik me af of dat Nedersaksisch niet te ver wordt doorgevoerd. Ik ben een jaar in “opleiding” geweest om het Nedersaksisch wat hier gesproken wordt te begrijpen. Dat was op mijn negentiende, toen ik in een supermarkt ging werken. Ik kende slechts een paar woorden, zoals tjoo, thuuskomm’n en “op het durp” maar op mijn eerste dag moest ik er af en toe een tolk bij halen. Ze hadden net zo goed Chinees kunnen praten, ik hoorde er geen bekende klank in. Maar langzaam begon ik het te leren en ik kon zelfs zinnen zeggen in het Nedersaksisch, wat trouwens vele varianten kent.

In elk geval, ik kende de drie heren niet, al kwam de naam André Manuel me wel bekend voor. Ik vond hem ook serieus goed, vooral zijn liedjes. Hij was de minst vrolijke van de drie, maar wel de muzikaalste. Thuis gekomen besloot ik hem te googelen, en ik las dat hij ooit zijn piemel had laten zien aan toen nog prins Willem Alexander en Máxima. Dit om de discussie over de republiek levendig te houden volgens hemzelf. Dat vond ik jammer, want ik vind een republiek helemaal nergens op slaan. Gekozen staatshoofden, alsjeblieft zeg, dat gaat vaker fout dan goed. En om als republikein elke keer je lul te moeten laten zien aan de koning om je eisen duidelijk te maken, vind ik ook omslachtig. Ik heb die potloodventers kennelijk altijd verkeerd begrepen. Het zijn gewoon republikeinen! Hoe doen ze dat trouwens in Duitsland, waar de Duitsers dolgraag een koning en een koningin zouden willen hebben in plaats van een kanselier? Middelvinger? Tong uitsteken? Soms volg ik de politiek gewoon niet. Ook de Surinaamse politiek niet. Bouterse schijnt overleden te zijn aan leverfalen als gevolg van chronisch alcoholmisbruik. 79 jaar! Dat noemden we vroeger gewoon doodgaan aan ouderdom. Leve de dictator! *blote reet toont*

Ik las laatst in de krant, dus dan is het zo, dat Nederland vol zit bij twintig miljoen mensen. Nu heb ik alleen de kop gelezen want ik weet dat dat complete onzin is. Sterker, de complete wereldbevolking past in de provincies Friesland en Groningen en dan is de rest zo leeg als een fles op de emballageafdeling. Dus je moet niet alles geloven wat je leest. Maar ook niet wat je ziet. Of wat je hoort.

In de Tweede Wereldoorlog waren we met tien miljoen mensen al het dichtstbevolkte land ter wereld. Toen zaten we al stampvol. Tot overmaat van ramp vond er massa-imigratie uit Duitsland plaats. En die vroegen echt niet netjes asiel aan, zoals het hoort. Welnee, die pikten gewoon de beste huizen voor zichzelf in, bezetten de mooiste stukken land om er hun kamp op te slaan, om nog maar te zwijgen over het strand. Als je in die tijd naar het strand wilde, waren alle strandstoelen al gereserveerd met een Duitse handdoek. En overal kuilen. Je wilde er als Nederlander niet eens meer zijn.

Nu werd er in die tijd wel genoeg gedaan om de overbevolking tegen te gaan. Bombardementen, transporten, uithongering, het was uiterst effectief. Niemand klaagde over de overbevolking. Tenminste, men had het niet goed in de gaten. Er was namelijk genoeg te eten in de hongerwinter, alleen waren er teveel mensen voor het beschikbare voedsel. En dus werd er gezegd dat er een tekort aan voedsel was in plaats van het echte probleem, de overbevolking, te benoemen.

En nu zijn we met 18 miljoen, en absoluut en relatief zijn er veel minder Duitsers, maar is er een enorm voedseloverschot. Pas bij 20 miljoen mensen gooien we niks meer weg. Eigenlijk komen we dus inwoners tekort. En in plaats dat we dat gewoon toegeven, zeggen we dat we een voedseloverschot is. Dus in plaats van het werkelijke probleem te benoemen, kijken we net als in de oorlog, eenzijdig naar de hoeveelheid voedsel. Hebben we dan niks geleerd?

Naar aanleiding van mijn recente klacht op dit weblog over het bevolkingsonderzoek darmkanker (strontcontrole) waarvan ik vond dat het hopeloos te laat kwam, hoorde ik vanochtend op de radio dat ze de minimumleeftijd hiervoor met vijf jaar willen verlagen. Mensen vanaf vijftig zouden voortaan uitgenodigd worden om hun poep op te sturen.

Ik vind het fijn dat ik niet voor niks schrijf en dat er ook echt iets met mijn adviezen wordt gedaan. Mijn vroegere ambitie om dictator van dit land te worden is een beetje verdwenen, maar men houdt nog steeds rekening met wat ik vind. Wel zo prettig.

Dat mijn ambitie om iets aan dit land te doen weg is komt voornamelijk doordat mijn ambities sowieso weg zijn. Het is wat laat voor ambities. Bovendien, dan moet ik gaan nadenken over oplossingen en daar heb ik helemaal geen zin meer in, vooral niet omdat ik in de praktijk best moeite heb om mensen teleur te stellen. En deze eigenschap zie je eigenlijk zelden bij dictators. Bovendien, een echte dictator stelt niet teleur, die boezemt regelrechte doodsangst in terwijl iedereen hem toejuicht. Het is jammer dat ik vroeger niet heb doorgezet, want zo’n zwarte Mercedes 600 Pullman en bijbehorend lichtblauw dictatoruniform zijn wel mijn smaak.

In elk geval, ik zal een beetje gerichte adviezen gaan geven hier, misschien kan ik hier en daar toch een beetje bijsturen.