Ik heb een heel afwijkend lichaam en niemand heeft tot nu toe kunnen vaststellen wat er precies afwijkt. Het moeten de verhoudingen zijn, er staan dingen niet goed, onderdelen niet op hun plaats, je kunt er niet precies de hand op leggen.
Als we allemaal naakt zouden rondlopen zou nooit iemand opvallen dat ik die afwijkingen heb, en ik in de laatste plaats. Maar dat doen we niet, dus dan uit het zich. Het uit zich voornamelijk door plotselinge veranderingen in de verhoudingen, dan zijn mijn benen weer te lang, mijn armen te kort, mijn romp te kort of te lang, of mijn buik is te bol of te plat.
Het is dan ook onmogelijk om passende kleren te kopen, dat is me sinds 2000 niet meer gelukt. In de winkel lijkt het te passen maar eenmaal thuis heeft zich zo’n plotselinge lichamelijke verandering voorgedaan en zit de polo ineens te strak, of is de broek weer te groot. Ik ging laatst naar de winkel, heb zeker vijf broeken gepast, totdat verkoopster en ik het erover eens waren welke ik moest hebben. Ik nam er twee en eenmaal thuis was ik alweer vermagerd waardoor ik wederom twee broeken heb waaraan ik de hele tijd loop te hijsen. Is niet erg, dat heb je met een dergelijke handicap.
Linda gelooft het allemaal niet en denkt dat ik niet goed pas, dus kocht zij als kerstcadeau een trui voor mij. XL, te klein. Ze ging terug naar de winkel, kwam terug met een XXL maar ze vond hem nog steeds te klein, terwijl ik dacht dat hij beter zat. Ook Tammar vond hem te klein, dus terug naar de winkel voor een XXXL. Deze was goed, en ik stemde in. Dus het kaartje ging eraf. Ik hield de trui aan en na een kwartier hing hij op mijn knieën. Mijn romp was dus weer gekrompen. Nu heeft ze het eens met eigen ogen kunnen zien. Dit soort dingen ligt niet aan mij. Er ligt trouwens nooit iets aan mij. U snapt ook wel, het is niet mijn lichaam, het zijn die kleren! Die veranderen van maat waar je bij staat! Gewoon Chinese troep waarschijnlijk. Mijn volgende aankoop wordt een harnas. Daar loop ik dan ijzerenheinig de rest van mijn leven mee.
Mack 