Als je iemand al je hele leven kent, maar je zag hem voor het laatst toen hij een jaar of 12 was, kan hij dan nu hij 52 is een man zijn? Zijn ouders zijn nu tegen de tachtig, ik waste vroeger hun auto voor vijf gulden. Als ze op vakantie waren gaf ik hun planten in de tuin water. Ik proef de sfeer nog van hun huis, met gevlochten riet tegen de muur. Later verhuisden ze, net als wij trouwens, maar ze bleven bevriend met mijn ouders, en tot op de dag van vandaag met mijn moeder.
Gisteren overleed plotseling hun zoon, op 52-jarige leeftijd. Ik heb hem in geen veertig jaar gezien maar ik zie hem nog gaan op z’n fietsje en ik bleef horen hoe het met hem ging. Niet al te best sinds een jaar of tien, door een ziekte verloor hij een been, daarna zijn werk en zijn vrouw, maar het ging juist weer beter en hij had net een medische check gehad.
En ineens zakt hij in elkaar en mocht reanimatie niet meer baten. Zo’n raar idee, hij was wat jonger dan ik, speelde met mijn broertje vroeger, maar hij was een vaste waarde in de buurt, zoals we dat allemaal waren vroeger. En we komen langzaam op een leeftijd dat de eersten doodgaan. Ze zijn nog veel te vroeg, maar ze zijn de eersten. De komende jaren zullen er meer gaan, en over een jaar of tien is het met regelmaat dat mijn generatie gaat. Van mijn lagere schoolklas heb ik niet gehoord dat er iemand niet meer leeft, en van mijn middelbareschoolperiode weet ik dat er twee klasgenoten heel jong zijn gestorven.
Maar de dood is nu dichterbij dan de geboorte, en in de tussentijd doe je maar wat. Ik tenminste wel, en ach, het gaat redelijk. En je hebt er allemaal niks over te vertellen en als je gaat, dan ga je. En als je eenmaal aan de andere kant bent maakt het niet uit hoe oud je bent geworden. Maar deze aarde verlaat je het liefst pas als je geen zin meer hebt natuurlijk. Niet als je nog een stijgende lijn laat zien.
Mack 