Ik begin me wat beter te voelen. Het donkerste is weg en komt hopelijk niet snel meer terug. En of het komt door de medicatie, door de huisarts of door de tijd die alle wonden heelt, is mij niet duidelijk. Wat zeker heeft geholpen is Linda’s steun. Ook al zag ik het niet meer zitten, zij gaf vertrouwen op het juiste moment, maakte ruzie op het juiste moment en bleef verstandig op het juiste moment. En ook mijn dochter die me aanvoelde hielp. Ze hielp met kleine dingetjes, keek met mij een film en bleef gekke bekken trekken naar me, zoals ze altijd al deed, zodat ik toch gedwongen werd om een glimlachje te laten zien. Mijn zoon was niet thuis, die is doordeweeks op de kazerne, bleef me appjes sturen over PSV, zoals hij altijd al deed. Routine is belangrijk in zo’n situatie.
Ikzelf ging door met bewegen, met de hond door de regen en badmintonnen omdat je dan geen tijd hebt om na te denken. Dan kon ik daarna wel door somberen. En er waren steunbetuigingen. Al doen ze op het eerste moment niks, je hebt ze toch gehad en kunnen langzaam op je inwerken. Zelfs de hond kwam op de moeilijkste momenten naar me toe en sprong op de bank om me te troosten.
De gedachten die ik had waren niet normaal, en zelfs de simpelste dingen kon ik niet meer overeenstemmen met mijn gevoel. Alles was een probleem en de situatie zou nooit verbeteren. En intussen werken je hersenen gewoon door en voel je je nog schuldig ook over je “welvaartsziekte”. Blijdschap was een vage herinnering en het was uit mij verdwenen. Ik had een crisis nodig, een oorlog, iets wat nog erger was zodat het de depressie zou verdrijven. En slaappillen. Ik heb ze pas twee keer gebruikt, maar wat is het fijn om een nacht door te slapen. Ik doe dat eigenlijk nooit meer. Ik kreeg er ook niet teveel, maar de dokter deed in het geheel niet moeilijk over een herhaalrecept, wat ik afsloeg , waarom weet ik niet, ik dacht omdat ik probeer te letten op mijn lichaam, maar ja, het was de huisarts, geen dealer, dus wat was het probleem? Dat is iets wat ik zelf maar half snap. Ik denk iets met mijn geweten en verantwoordelijkheidsgevoel. Ik laat me zelden gaan. Hoogstzelden. Praktisch nooit.
Mack 
Heel goed dat je de aangeboden hulp hebt aanvaardt. Je kunt dit soort akelige dingen gewoon niet alleen. Anderen moeten je helpen en dat geeft niks, want jij helpt hen ook als dat nodig is. Het hondenmeisje let ook goed op haar baas en dat geeft aan dat jullie een goeie band hebben. Toen het hier tien jaar geleden helemaal in de soep liep was wijlen onze schnauzer Bella niet bij mij weg te slaan. Dieren voelen dat feilloos aan. Ik wens je steeds meer lichtheid toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig. En ja medicatie helpt. Weet ik uit ervaring.
Net zo als het thuisfront, wat je erdoor heen sleept. Ik geloof dat dat het allerbelangrijkste is, (naast de pilletjes).
Ik was 51 jaar, toen het me overkwam.
En het zijn die ervaringen waardoor we nog steeds een hecht huwelijk hebben, nu alweer 55 jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Je krijgt ‘zoiets’ niet zo maar, het heeft wel vaker te maken met iets dat in je levenshouding zit zoals verantwoordelijkheidsgevoel. Maar fijn dat er licht is aan het einde van de tunnel.
Dhyan
LikeLike