Het wonder van Linda

Zaterdag verstuikte/verzwikte/kneusde Tammar haar enkel waardoor we zondagochtend in het ziekenhuis zaten om de arts er even naar te laten kijken. De arts voelde voorzichtig aan haar enkel en constateerde op basis daarvan dat het niet gebroken was. Het was erg druk op de röntgenafdeling dus hij wilde het Tammar niet aandoen om een foto te maken. Ze kreeg een lekker zacht verbandje van de dokter, waar ze erg blij mee was want met zo’n lekke bandje hoefde ze helemaal niet meer te lopen. De simulatie kon beginnen. De dokter had erbij gezegd dat ze dinsdag of woensdag wel weer moest gaan lopen, anders moest het herbeoordeeld worden. Ofschoon ze zaterdag nog voorzichtig liep, hield ze daar na het lekke bandje mee op. Twee dagen lang, totdat ze dinsdagmiddag bij oma ineens weer op Linda af kwam lopen.

Dinsdag belde Linda mij op, Bob, onze kater, was niet goed. Zakte door zijn achterpoten en schudde met zijn kop. Ze herkende een hersenbloeding. Het was al bijna vijf uur, dus ik ging naar huis. Bob was bij de buren in de struiken gaan liggen en mij schoot te binnen dat katten dat doen als ze voelen dat ze doodgaan. Omdat we hem wilde pakken om naar de dierenarts te gaan, riep Linda hem. Ik zag hem met een heldere blik kijken, zich oprichten en naar Linda toe snellen alsof er nooit wat gebeurd was. Linda bezwoer mij dat het even daarvoor nog niet goed was met hem.

Dat zijn dus twee wonderbaarlijke genezingen in en week hier. Als u nog iemand weet die ervoor in aanmerking komt, breng hem/haar eens hier en laat hem/haar eens in de richting van Linda lopen. Ik wil het gewoon even zeker weten.

Onbekend's avatar

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

10 gedachten over “Het wonder van Linda”

  1. Alle shit! Ik kom daarvoor hevig in aanmerking! Een pelgrimage naar de vrouwe van Vaassen zou mij zomaar twee weken gesticht kunnen schelen! Maar ja, aan de andere kant, ik kan die artsen en verpleegkundigen ook niet brodeloos maken natuurlijk he.

    Kortom, tot over twee weken. No worries, het is een onderhoudsdingetje. Misschien kan ik er clandestien wat reageren. Misschien ook niet; ook dat heeft voordelen. Voor jullie dan.

    Like

  2. Prima. Toevallig vandaag voel ik heel lichtjes in de verte iets, maar dat mag geen naam hebben. En terwijl ik toch elke avond Hans uit zijn hoogslaper til om hem te laten plassen.

    Like

  3. Ik krijg altijd zeer strakke kaakspieren en mijn buikspieren spannen zich spontaan samen als ik Linda zie…. dus er is inderdaad wel iets met haar aan de hand 😉

    Like

Zegt u het maar

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *