De route Napoléon

Vizille, Mardi, le 19 juillet 2011

Omdat het weer des pipes-voler regent in Vizille besluiten we de RN85 richting Gap te nemen. De beroemde Route Napoleon. Ooit heeft de kleine keizer deze route afgelegd toen hij oprukte naar Parijs na zijn ballingschap op het eiland Elba. Uiteraard lag de weg er toen nog niet, dus mag je stellen dat het knap was van Napoleon. Ergens bij Laffrey pronkt nog zijn standbeeld. De route voert langs plaatsen als La Mure, Corps en Gap.

Voor mij heeft de route iets magisch, maar dat heeft weinig met Napoleon te maken en alles met een vakantie in 1993 die ik ooit doorbracht in Corps aan het meer Lac du Sautet. Ik was al een paar jaar niet meer op vakantie geweest en het was de eerste keer dat ik zonder ouders ging. Alles daar overweldigde mij. De drie weken daar waren een afsluiting van een donkere periode.

Ik werd verliefd op de serveerster van het plaatselijke Café du Commerce, Sandrine genaamd, maar het was zo onvermijdelijk dat ik verliefd zou worden dat het ook elke andere serveerster had kunnen zijn. Intenser dan op Sandrine werd ik verliefd op Frankrijk en de Franse Alpen. Aan de overkant van het meertje lag l’Obiou, de hoogste top uit de directe omgeving. Vlak ernaast lag een berg die we “hondenkop” noemden, want hij leek veel op een bloedhond uit een tekenfilm. Het meer was altijd schitterend blauw. Het weggetje van het dorp naar de lager gelegen camping kende uitsluitend bochten, die ik uit mijn hoofd leerde, zo graag wilde ik het allemaal onthouden. Na deze vakantie voelde ik mij als nieuw.

Nu boog ik bij Corps de RN85 af en reed richting het meertje. Er stonden schuimkoppen op vanwege de wind, maar het was nog steeds prachtig van kleur. De top van l’ Obiou was niet zichtbaar door het slechte weer, maar de komische hond ernaast lag er nog steeds en had zich niet bewogen. Het bergweggetje er naartoe kende ik nog precies, maar ik moet hem destijds ook een keer of 50 afgelegd hebben. Het dorp zelf leek onveranderd, op één detail na: Cafe du Commerce zat er niet meer. Maar wat geeft dat als je 18 jaar later met je gezin door deze omgeving rijdt. Dat alleen al is iets wat je destijds onmogelijk kon voorzien.

Bij Gap aangekomen ging het lampje weer branden. Ik besloot het te laten voor wat het was. De RN85 werd achter ons afgesloten vanwege de Tour en dus moesten we via Briancon terug. Twee keer zover bijna. Het lampje deerde mij niet meer. Het zou vanzelf weer uitgaan, net als alles in het leven eigenlijk.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack