Het mooie van een goed boek is dat het, meer nog dan een film, je uit de wereld trekt die we allemaal kunnen zien en je meeneemt naar die andere dimensie, namelijk die waar het boek zich in afspeelt. Als je verzonken bent in je boek ben je weg, en niemand behalve jijzelf weet nog waar jouw geest zich bevindt.
Ik kan er zelfs een gevoel van veiligheid van krijgen, even weg stappen uit het aardse bestaan en je mee laten voeren naar de plekken die de schrijver jou wil laten zien.
Vroeger als kind had ik het al, Arendsoog en Witte Veder, Het lied van de zeilschippers, Kruistocht in Spijkerbroek, Reis om de wereld in 80 dagen, allemaal verhalen die mij konden laten wegvluchten van school, later van mijn werk en van andere situaties waar je niet in wilde zitten. Op de middelbare school hebben ze het lezen er bij mij behoorlijk uitgekregen, mede door de verplichte literatuurlijst met 20 titels van ongetwijfeld getalenteerde schrijvers, maar waar ik op dat moment totaal niet in geinteresseerd was. Mijn vluchtroutes werden afgesneden.
Nu ik me niet of nauwelijks meer hoef te verschuilen komt het lezen steeds meer terug. Romans bijna niet meer, maar veelal waargebeurde verhalen over de oorlog (Nacht und Nebel, het dagboek van Anne Frank), korte verhalen (Kees van Kooten, Mart Smeets) of wat me mateloos interesseert, boeken over het onstaan van het heelal. Het laatste boek wat ik hierover las was "Schitterend" van Kris Verburg en ook dat las ik elke avond totdat het boek plotseling uit mijn handen viel omdat ik wegzakte. En als ik het dan weglegde ging ik er met mijn ogen dicht over liggen nadenken en dan was ik in binnen een minuut vertrokken. Dus ook ik loste de vragen die de geleerden nog hebben niet op.
Keerzijde van al dit moois is dat als ik het boek uit heb, ik gelijk somberder ben omdat de wereld waar ik me de afgelopen weken in begaf nu al ontdekt is. Jammer. Maar ik heb van dezelfde schrijver nog een veel dikker boek liggen dus waarschijnlijk komt het wel weer goed. En anders begin ik gewoon opnieuw te lezen over de nietige wezens die wij zijn in ons onvoorstelbaar grote heelal. Want begrijpen doe ik het toch nooit.
Mack 
Het is geweldig als het jammer is dat je een boek uit hebt. Ik vat je 3 alinea’s maar even samen 😉
LikeLike
4 alinea’s. Nog knapper van mij!
LikeLike
@Bjorn: Dank je. En dan te bedenken dat ik door jou ben gaan loggen.
LikeLike
Heb je ‘A Short History of nearly Everything’ van Bill Bryson ook al eens gelezen? Erg goede, leuke schrijver die zo ongeveer de hele natuurwetenschap, van natuurkunde tot geologie en biologie, ‘even’ samengevat heeft.
Heeft verder o.a. hilarische reisboeken geschreven, die ook tegelijkertijd weer interessant zijn.
Ik heb trouwens hetzelfde, realiseer ik me nu jij het zegt: ik lees ook zelden romans meer, wel graag korte verhalen en inderdaad feitelijke boeken.
LikeLike
@Laurent: Ja, heb ik hier ook in de kast staan.
LikeLike
Ja als het boek uit is kijk je om je heen en zie je dat je daar bent waar je was voor je aan het boek begon. Even terug naar de werkelijkheid. Die boeken van Verburg (jong ventje nog!) zal ik ook eens halen.
LikeLike
Ik kon ‘vroeger’ ook helemaal weg zijn met een boek. Nu lees ik haast niet…eigenlijk best jammer.
Mijn meester las altijd zo goed voor. Ik heb twee jaar (combinatieklas) achter elkaar de delen over “Wambo, de jonge Papua” gehoord. Geweldig vond ik dat!!
LikeLike
Het schijnt een feit te zijn, dat het aantal mogelijke neuronenpaden (potentiële gedachten zeg maar) in een stel mensenhersenen groter is dan het totaal aantal atomen in het heelal.
Wij denken als totale mensheid een ons onbekende fractie van wat er universeel te denken valt. Denk ik hier even. Van die fractie van werkelijk door mensen gedachte gedachten is ook weer een onbekende fractie opgeschreven. De literaire wereld als geheel (inclusief wetensch. publicaties, Pixiboekjes en Bouquetreeksen) is een reusachtige wereld, afgezet tegen wat één mens in zijn leven kan bevatten. Zij is vermoedelijk echter onbeduidend, afgezet tegen het geheel van wat kosmos-wijd gedacht zou kunnen worden (wij zijn zeer beperkte organismen, nauwelijks in staat om duidelijk zicht óp onze beperkingen te krijgen, levend in een beperkte omgeving, te weten planeet Aarde).
Boe boe. Bla bla.
Overigens gaat de dolfijn ons denk ik nog veel leren over onze cerebrale nietigheid. Let maar op, als diepzeeduikers binnenkort op de gigantische sonartheken van die vissen stuiten, moeten we onze vorsenden meerdere in Flipper erkennen. Maar dit terzijde.
En het is leuk om je middels een boek te verplaatsen in de neuronenpaden van anderen en zo je eigen adaequatio uit te breiden. Het is verslavend ook nog ja: als het verhaaltje op is weet je je even geen raad.
LikeLike
Als ik op zou schrijven wat ik allemaal dacht tijdens het lezen van de reactie van Frankie P zou de server van web-log mijn reactie niet kunnen verwerken dus ik houd mij maar stil en pak een boek (Terry Goodkind, De Wetten der Magie, inmiddels aan deel 3 toe)
LikeLike
Bryson is voor beginners. Dan nu: Chaos van James Gleick, en Collapse van Jared Diamond. Ik meen het. Die zullen je boeien.
O zucht. Die heeft iemand als mack natuurlijk allang gelezen.
LikeLike
Ik pak meestal een tijdschrift als ik moet poepen.
LikeLike
@Anus: Begrijp ik. In jouw verantwoordelijke baan als beveiliger waar George Cloony het nog niet lukt om ongezien binnen te komen heb jij verder natuurlijk helemaal geen tijd om te lezen.
@Irene: Het staat genoteerd. Ik heb nog boekenbonnen.
LikeLike
@Irene: ja, maar hij vat het wel in één keer mooi en onderhoudend samen.
LikeLike
Lezen is verdiepend en belangrijk, maar niet altijd leuk.
LikeLike
Je hebt mij in ieder geval nieuwsgierig gemaakt naar de boeken van Kris Verburg.
LikeLike
@Anus: Ik heb je reactie even verwijderd want ik verkoop nooit huiden voor de beer geschoten is.
Maar het antwoord is nee. Dat heeft te maken met vermoeidheid en gebrek aan prikkels de hele dag. Maar het klopt dat ik nu ook af en toe iets anders moet doen. Vooral in de beginperiode.
LikeLike
Zijn ze al geland op
Mars?????????
LikeLike