Categorie: Uit het hart

Jaren te laat ben ik drie dagen geleden begonnen met lezen in 'het dagboek van Anne Frank'
Als ze me dat vroeger op school nou hadden verplicht, in plaats van duffe middeleeuwse literatuur als Marieke de Vos en Reinard uit Nijmegen, dan was ik mijn interesse in het lezen waarschijnlijk niet verloren.
Het is jammer dat ik al weet hoe het af gaat lopen, met een laatste brief aan Kitty waarvan ze niet wist dat het haar laatste zou zijn, denk ik.

Diegene die haar verraden heeft, hebben ze die eigenlijk ooit opgehangen?

Toen ik nog niet zo lang op mezelf woonde (1995) hoorde ik midden in de twee minuten stilte een ambulance met sirene voorbij vliegen.
De volgende dag hoorde ik dat er in een buurdorp 4 jonge mensen waren verongelukt doordat hun auto tegen een boom was gebotst. Twee ervan kwamen uit één gezin.
Vlak daarna is er op de plek des onheils een gedenksteen langs de weg gezet, waar áltijd fleurige bloemen liggen. Nooit heb ik gezien dat er geen bloemen lagen en ik kom daar toch minimaal 1 keer in de drie weken.
Op de terugweg van mijn werk moest ik eraan denken, en ik ben anders gereden dan normaal om te kijken. Bij de steen lagen vier bossen bloemen. De jongelui hebben dodenherdenking voor hun ouders een dubbele betekenis gegeven. En ik ben eigenlijk een ramptoerist.

Dit is de laatste die ik als ongetrouwd man schrijf. Morgen is het zover. Ik bind mij aan mevrouw Mack en wij zullen voortaan onder één achternaam door het leven gaan.

Ons huwelijk wordt spectaculair. Ik ga nu opnoemen wat we allemaal niet hebben:

Ceremoniemeester.
Feestzaal.
Trouwzaal.
Ambtenaar van de burgelijke stand mét toga.
Bruidsjurk.
Bruidstaart.
Bruidsboeket.
Band.
Kerkelijke inzegening.
Trouwauto.
Fotograaf.

En dan nu wat we wel hebben:

Ambtenaar van de burgelijke stand zonder toga.
Trouwringen.
Een baby op komst.
Elkaar.

Wel een beetje kaal zo. Om het toch een beetje echt te laten lijken slaap ik vanavond op de logeerkamer.

tot gauw.

In 1993 ging ik met mijn broer en een stel vrienden naar een camping in de franse Alpen. De camping lag aan een prachtig meertje, Lac du Sautet, bij het plaatsje Corps. Aan de overkant van het meertje lag l’Obiou, een berg van 2793 meter hoog.
Het was voor mij de eerste keer alleen naar het buitenland. (Niet met ouders mee, bedoel ik dan.)
De camping was een gemeentecamping, de slaapplaats was een tweepersoonStentje en de voorzieningen op de camping waren praktisch nul. Na een week trokken we door naar de Frejús, Middellandse zee. Het hele gezelschap had het daar veel beter naar zijn zin, behalve één. Ik.

Na één dag was ik het al zat en ben alleen teruggereden naar de Alpen. Ik heb daar mensen ontmoet die twee weken lang mijn beste vrienden werden. Ze namen mij op in de groep en het klikte alsof ze altijd mijn vrienden geweest waren. had. Daarna heb ik ze nooit meer gezien.
Maar dat hoefde ook niet. Ik had ze toen nodig, en het was er. Een ongekend gevoel van vrijheid en blijheid. Ik denk dat die twee weken grote invloed hebben gehad op hoe ik nu ben.
Voor mij was dit een overwinning op mezelf. Na thuiskomst vond ik dat ik de beste twee weken uit mijn leven beleefd had.
Hier gun ik u een blik op de plek die voor mij van zo grote betekenis is geweest. Mooi hè?

Veel van dit soort sentimentele logjes zullen er niet volgen, ik heb tenslotte een imago hoog te houden, maar dit wilde ik vanavond even kwijt.