Categorie: Overige zaken

Het duurde wat langer dan ik dacht, maar de Russen zitten dan toch achter me aan. Ik schreef in februari hier dat ik via e-mail een verzoek had van een moeder om voor haar zoontje Nikita ansichtkaarten uit het westen te versturen. Mijn spinne-alarm ging af maar dacht aan de andere kant, wat kan het voor kwaad? Dus ik stuurde wat kaarten van de Veluwe naar een adres in Rusland.

Onlangs kreeg ik een mailtje met de kerstgroeten van Olga en dat ze bad voor vrede omdat de situatie erg moeilijk was. Ik reageerde er niet op en kreeg een week later een mailtje of ik haar mail ontvangen had omdat ze bang was dat mail uit Rusland geblokkeerd zou worden. Ik stuurde haar de kerstgroeten terug en vandaag kreeg ik een wat langere mail, over dat ze hulp nodig had voor haar en haar achtjarige zoontje omdat de koude Russische winter eraan kwam en ze de verwarming niet meer kon betalen. Dus ik stuurde terug: “Hé Nikita is it cold, in your little corner of the world?“

Stomme Russen. Ze hadden dat ijzeren gordijn nooit moeten weghalen!

Geheel tegen mijn gewoonte, maar niet tegen mijn principe keek ik Pauw & de Wit. Aan tafel zaten Rob Jetten, Fleur Agema, Joop van den Ende en Sylvana Simons. Het onderwerp was het behoud van het publieke bestel. Zoals u wel weet heeft de PVV niks met de publieke omroep, terwijl Joop strijdt voor het behoud ervan. Er werden wat fragmenten vertoond van Wilders c.s over de linkse leugens en de publieke omroep als lobby voor de asielinstroom.

Wat ik vroeger al wist, maar wat ik een beetje vergeten was, is dat discussies niet dienen om je op andere gedachten te brengen. Het is er misschien wel de bedoeling van, maar het gebeurt zelden tot nooit. Zelf heb ik daar wel last van dat ik me kan laten overtuigen door goede argumenten. Joop vond iets waar ik het behoorlijk mee eens was, Fleur zei iets waar ze zelf niet achter leek te staan, Jetten had een houding van: krijg het heen-en-weer, en Sylvana zei iets waar ik het hartgrondig mee eens was. Maar Fleur en Joop hadden een heel klein beetje chemie, dus Fleur gedroeg zich gematigd en was vriendelijk. Ik had zelfs het idee dat Fleur na de uitzending haar standpunt nog even zou heroverwegen.

Maar toen Sylvana zich ermee ging bemoeien, en iets zei waar ik het in elk geval mee eens was, gingen de hakken in het zand en Fleur ging toch niet heroverwegen. Jammer. Het was een duidelijk geval van c’ est le ton qui fait la musique. En Sylvana zingt zo vals dat je voortijdig stopt met luisteren. En Joop zingt in een musical.

Wat ik dan altijd wel weer knap vind is hoe dapper bepaalde mensen zijn. Ik heb dat zelf niet, als mijn beste vriend wordt doodgeschoten zou ik dagen van slag zijn. De Amerikaanse president is echter alweer opgekrabbeld en op de vraag hoe het met hem ging na de moord, leek zijn focus alweer op een verbouwing te liggen. De vrouw van arme Charlie, ook al zo dapper. Amper een dag na de moord op haar man was ze alweer in staat een toespraak op tv te houden. Ongelofelijk hoe die mensen hun emoties in bedwang weten te houden. Ik zou weken niet in het openbaar verschijnen.

En dan Charlie zelf. Als ik toch middenin iets zat wat acht keer erger was dan de holocaust, nou, ik weet het niet hoor, maar ik zou in het bos gaan liggen huilen en liggen wachten op mijn dood. Ik zou geen hap meer door mijn keel kunnen krijgen en misschien ter plekke mijn verstand verliezen. Ik zou niet meer willen leven. Gelukkig was Charlie sterker en kon hij wel gewoon nog lachen.

Wellicht zijn het Amerikanen die anders met dit soort dingen omgaan. Wat dat betreft ligt of lag een man als Gerard Cox mij meer. Eergisteren zocht ik nog zijn liedje over die mooie zomer op en luisterde het via YouTube. Dat liedje roept emoties op die ik beter kan begrijpen. Al gaat het ook over dingen die waarschijnlijk nooit meer terugkomen. Over een zomer die wekenlang duurde, die zowat in mei begon, waar je maandenlang naar uitkeek, waarbij je met een vlot op de rivier voer en waar je de geur van haring en die van zonnebrand tegelijk op snoof.

Nu is het alweer september, en het enige wat nog aan de zomer herinnert is dat het nog groen is buiten, maar dat gaat niet lang meer duren. Gerard maakte dit lied mooier dan het origineel. Nee, met Gerard Cox gaat een echte man heen. Een aardige, niet zeikerige man, die niet zo ingewikkeld deed. Een echte Rotterdammer moet ik misschien wel zeggen, en daar zijn er steeds minder van.

De schade van de overstroming is hersteld. Door mij persoonlijk en de kosten zijn vier dagen stroom van een elektrisch kacheltje. Ik heb het laminaat teruggelegd en het valt me nog niet tegen. Het klikte niet meer echt goed en hier en daar zie je een naad maar het is de bijzolder maar. Ik had wel ruim een uur vertraging doordat ik het niet snapte. Ineens paste het niet meer en ik dreigde gek te worden. Een stuk was ineens te lang maar dat kon natuurlijk helemaal niet. Maar toch was het zo. Dan moest ik verderop tekort komen, maar ik kon niet verder.

Na ruim een uur zoeken naar een ontbrekend plankje en nadenken hoe dit nu kon zag ik het ineens. Ik had ergens op een stuk dat maar één plank nodig had, een beginstuk gebruikt in plaats van een eindstuk. Ik haalde er weer een paar banen uit en verwisselde het stuk. Nu paste het weer zoals het bedoeld was. Ik lijmde de plintjes er weer op met montagekit en voor een zolder was het weer netjes. Ik ruimde alles op en de teringzooi die het afgelopen anderhalve week was, veranderde in een nette ruimte waar je weer kon lopen en waar de was weer gedaan kon worden.

Daarna maaide ik het gras en harkte en veegde zodat ook de tuin weer netjes was. Ik had nog een uur voor mezelf voordat ik mijn dochter op ging halen van haar werk. Het regende, dus fietsendrager erop en heen en weer. Ik was tevreden over wat ik allemaal gedaan had op deze zaterdag. Overdag ben ik een brave huisvader, maar ‘s avonds als de lichten gedoofd zijn…

Laatst kreeg ik woorden met een man. Mijn hond viel die van hem aan. Normaal is het andersom, maar nu viel zijn hond uit tegen een andere en Lori greep haar kans om die van hem mores te leren. Ik was er niet op bedacht en de man riep boos dat ik haar aan de lijn moest houden. Normaal als ik hem tegenkom, hij heeft zijn hond altijd aan de lijn, snuffelen ze aan elkaar, die van hem valt dan ineens uit en de mijne verdedigt zich. Tot nu toe maakte niemand een probleem.

Ik zei dat tegen hem, waarom dat nu ineens een probleem was, waarop hij zei dat dat normaal ook zo was maar dat hij er nooit iets van zei. Ik zei hem dat hij z’n vorige hond ook altijd los had en dat er nu wederom niks aan de hand was, geen gewonden alleen wat geknauw.

De volgende dag kwam ik hem weer tegen en ik zei hem dat ik er niet op bedacht was anders had ik haar wel bij me gehouden. Hij zei dat hij zijn arm in het gips had en dat hij daardoor chagrijnig was. Ik zei hem dat ik Lori in de bebouwde kom voortaan wel aan de lijn hield, en toen was het weer goed.

Gisteren liep ik langs een huis, ik had Lori los, en een Labrador vond dat geen goed idee en kwam blaffend op Lori af stuiven. Lori was niet onder de indruk en bleef staan. De Labrador bedacht zich, veranderde van strategie en snuffelde voorzichtig. Twee staarten kwispelden en het probleem was weer opgelost.

Eergisteren, ik liep in het bos, Lori weer los, en een enorm zwijn stond vlak langs de kant. Lori keek het zwijn aan, het zwijn keek Lori aan, Lori keek mij aan en ik zei: Nee! Daarop kwam ze naast me lopen en zo passeerden we het zwijn. Dit is een voorbeeldige hond. Doet bijna alles goed. En de dingen die ze niet goed doet wijt ik aan mezelf.

Ik las de krant, waarin stond dat avondmensen sneller aftakelen dan ochtendmensen. In eerste instantie schrok ik, want ik was altijd een avondmens. Maar na je vijfenveertigste hou je dat niet meer vol, het is tegenwoordig geen uitzondering als we om tien uur in bed liggen. Vooral in het weekend. Ik werk ook gewoon nog veertig uur. Dan ben je aan het eind van de week wel op. Dankzij de hond ben ik een ochtendmens geworden, en takel ik minder snel af. Maar het kwaad is natuurlijk al geschied, je kunt het duidelijk zien dat ik geen achttien meer ben, de leeftijd die mijn bewustzijn heeft gekozen om mij door dit leven te leiden. Klaar ben je ermee, om alles te ervaren via het bewustzijn van een achttienjarige.

Ik kan me nog goed herinneren, ik was zeven ongeveer, dat een vriendje twee oudere broers had. Eén was zestien en de ander achttien. Onvoorstelbaar oud was dat. Onvoorstelbaar ver weg. Het was ouder dan mijn vader, die was weliswaar 31, maar die was vader, geen broer. En toen ik nog iets jonger was, voetbalde er op het veld bij ons voor een jongen die was ook achttien, die was onvoorstelbaar groot. Twee keer zo groot als ik, makkelijk.

Toen ik achttien werd, begon ik met mijn rijbewijs, ik was nog lang niet zo oud als de genoemde achttienjarigen uit mijn kindertijd. Niet lang daarna begon ik met werken, veertig uur en ik heb nooit anders gedaan. Ik lijk wel niet goed wijs. Zijn er nog meer mensen die veertig uur in loondienst werken? Ik ken ze niet. Atv, adv, ouwelullendagen, vierdaagse werkweek, 36-urige werkweek, en ik maar dag in dag uit 8 uur werken. En dan ga ik ook nog maar twee weken per jaar op vakantie, het is zelfkastijding, pure zelfkastijding. Ik gedraag mij alsof ik uit de stille generatie kom.

Zo takel je wel versneld af natuurlijk. Overigens, als u een avondmens bent, geen zorgen want het zit niet in je biologische klok, het zit er puur in dat avondmensen meer roken en drinken dan ochtendmensen. Drukte om niks dus.

Ik moet wel een manier vinden om mijn geestelijke leeftijd in overeenstemming te brengen met mijn lichamelijke leeftijd, want dat schuurt nog steeds. Overigens verschillen Linda en ik erg van mening over die geestelijke leeftijd. Ik denk dus rond de achttien, zij denkt eerder aan tachtig. Ik ben 37 jaar verwijderd van achttien en 25 van tachtig. Ik bedoel maar.

Ik heb wel eens meegemaakt dat PSV tien punten voorsprong verspeelde, het was nog in de tijd dat je nog maar twee punten per gewonnen wedstrijd kreeg. Een supporter op TV zei toen: mijn hart is eruit.

Ik heb 2006/2007 meegemaakt, waar zowel AZ, Ajax als PSV nog kampioen konden worden op de laatste dag. PSV stond er het minst goed voor maar het lukte toch door dat vijfde doelpunt te scoren.

In 2015/2016 werd ik het hele seizoen bestookt met spot en hoon door Ajacieden. Tot het op de allerlaatste dag misging voor hen en PSV er met de titel vandoor ging. Ik zat roerloos in de tuin bij Randi, die vanavond kandidaat was bij “met het mes op tafel”, maar dat terzijde, in een poging het verloop van de wedstrijd De Graafschap-Ajax te bezweren. Toen ik op mijn telefoon het bericht kreeg dat PSV kampioen was (maar dat kon toch helemaal niet) werd ik overmand door blijdschap en omhelsde ik Randi stevig. Of ik gebruikte dat als excuus, dat kan ook.

En wat er nu gebeurt is wederom bizar. Er is nog niks gewonnen maar om met 1 punt voorsprong de laatste wedstrijd in te gaan is meer dan waar ik op durfde te hopen. Ook dit werd onmogelijk geacht, vijf wedstrijden geleden. Op Hans z’n verjaardag kan PSV kampioen worden. Mocht dat lukken gaat deze wederom de geschiedenisboeken in als een van de bizarste ontknopingen ooit. Come on, PSV!

Ik kocht een halve ton. Een kuip eigenlijk. Linda wilde hem voor Moederdag voor in de tuin, maar dat duurt nog bijna twee maanden, en dan zou je twee maanden voorjaar missen. De ton is gemaakt van duigen. Dat denk ik tenminste. Ik heb altijd al duigen willen hebben. Vanaf Jan Huygen eigenlijk al.

Een houten ton is wel een van de mooiste dingen die je kunt bezitten. Wij hebben dan een halve, maar toch. Het moet ook een van de mooiste dingen om te maken zijn. Linda vindt dat ook, maar die heeft dan ook aan de Kuiperstraat gewoond. Het gekke is, de ton is bepaald niet waterdicht. Er zitten zichtbare spleten tussen de duigen waar het water uitstroomt. Volgens de winkeleigenaar trekt de ton zich vanzelf dicht na een dag of twee en hij lijkt gelijk te hebben. Stukje bij beetje wordt het lekken minder. Magie lijkt het wel. Misschien doe ik er wel twee goudvissen in.

Ik heb al een paar weken een irritante blessure in mijn rechterschouder. Het begon met een stijve nek, toen zat het vóór in mijn schouder en vandaag meer aan de zijkant. De blessure hindert me niet echt bij het badminton, maar wel bij het bier drinken of slapen. Dat klinkt als een grapje, maar dat is het niet. Als ik mijn nek achterover gooi, voel ik de pijn het meest. Geen idee wat het is.

Tijdens een partij gaf ik aan aan mijn medespeelster dat ik last van mijn schouder had. Zij voelde met haar hand en beaamde dat ik pijn had. Ik vroeg of zij dat kon voelen en of ze er ook iets mee kon. Dat kon ze, dus ik moest na de wedstrijd even bij haar komen. Ze legde haar hand op de zere plek, ik hoorde haar zuchten en ze schudde mijn pijn weg. Ik voelde op dat moment ook even niks meer, maar dat zegt weinig. Ze vertelde daarna nog wat vage ervaringen die ik niet herkende, maar dat maakt niet uit, ik geloof iedereen op zijn woord.

De pijn is niet weg. Het lijkt wel erger juist. Daar geef ik haar niet de schuld van want alles wat ze deed was een handoplegging. Ik denk dat het sporten het ietsje heeft verergerd. Maar toch hou ik van mensen met een zesde zintuig. Volgens haar hebben we dat allemaal en kunnen we leren het te gebruiken. Als ze nu mijn pijn had weggenomen dan zou ik me erin gaan verdiepen. Nu ga ik, als ik eraan denk, de fysiotherapeut bellen.

Ik speelde maandag mijn beste dubbel ooit. Dat kan op mijn niveau. Als ik top was geweest had ik nooit op mijn 55e kunnen pieken, maar nu wel. Mijn conditie is goed, mijn snelheid is goed, mijn slagen zijn goed, mijn concentratie is goed. Maar vooral heb ik gekeken en geleerd. Een paar weken terug keek ik naar een wedstrijd uit de eredivisie en zag wat die mannen anders deden dan ik. Simpele dingen, die ik niet deed omdat ik nooit goed getraind ben. En sindsdien sta ik anders en speel ik anders.

Ik speelde met een goede medespeler tegen ongeveer het sterkst mogelijke duo van de club. En ze gingen er kansloos af met 21-11 en 21-15. Gewoon door naar de besten te kijken word je zelf al beter. En we waren ook enorm gebrand om te winnen. Dat hou je ook niet de hele avond vol. Maar het zegt wat over wat er nog mogelijk is in het leven. Je moet nooit topsporter worden want dan kun je na je vijfendertigste weemoedig terugkijken terwijl ik nog niet eens op mijn top zit. Of misschien nèt. Dat ik die van de week gehaald heb. En dat het vanaf nu dan toch naar beneden gaat. Misschien maar stoppen op het hoogtepunt?