Categorie: Linda’s schrijfsels

Twee jaar geleden was het prachtig weer op 4 mei en mack en ik dachten: Laten wij eens naar mn schoonzus fietsen…
We hebben dit gedaan en het was heel gezellig. Zo gezellig dat we bleven eten en het iets later werd dan we hadden verwacht.
We zaten lekker in de tuin, zo rond 19.45. Nu ben ik nogal fel op die 2 minuten stilte. Ik begrijp niet dat er mensen zijn die dat niet doen. Ook al vind je de reden niet (meer) relevant, dan nog vind ik dat je genoeg fatsoen in je reet moet hebben om even stil te zijn. Het is zo'n kleine moeite.
Zo rond 19.58 krijgen mijn man en zijn zus de slappe lach. En niet zo'n klein beetje, echt heel erg. En natuurlijk door die 2 minuten heen. Ik heb me helemaal dood zitten ergeren. Nu moet ik erbij zeggen dat het ook niks voor hun was want hun hebben zeker wel fatsoen, ze konden er weinig aan doen. Achteraf kan ik er ook wel om lachen, maar op dat moment, gggrrrrr…..
Nu weet mack hoe serieus ik 4 mei 20.00 neem en is altijd muisstil. Zal hij anders ook wel zijn geweest denk ik maar ik weet nu dat dit niet snel weer zal gebeuren.
Duidelijkheid voor alles!!

Ik log maar weer eens een keer, want ik heb weer wat te vertellen en die logs van mack….. Tsja.

Ik ben donderdag bij de verloskundige geweest en we hebben kunnen vaststellen dat "het kind" mijn karakter heeft. Het ligt namelijk nu al dwars, het wil niet indalen. Nu is dat geen ramp, ik ben pas 37 weken, en het zit in de familie. Ik hoorde wel van de verloskundige dat 85% wel is ingedaald met 37 weken (we hebben het nu over het eerste kind). Daar stond ik van te kijken.
Nu mag ik maandag een bezoekje brengen aan de gynaecoloog. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze me daar gaan vertellen dat ik in het ziekenhuis moet bevallen. Wat wij niet erg vinden trouwens. Ik beval graag thuis, maar als het in het ziekenhuis moet hoor ik het liever van tevoren dan tijdens de weeën.
Mijn zus heeft 2 kinderen, wilde alletwee niet indalen en zijn alletwee op de wereld gekomen met een keizersnee. Ik heb een totaal andere bouw dan mijn zus en ik hoop toch nog echt dat het een natuurlijke bevalling kan worden. Bij mijn zus was het probleem dat de ettertjes niet door haar bekken konden.
Ik kreeg ook nog een waarschuwing mee: Mochten mijn vliezen breken, dan mag ik maar 1 ding doen en dat is gaan liggen. Maakt dus niet uit waar, dit kan ook op de vleeswarenafdeling van de C1000 zijn. Omdat het kind niet ingedaald is zit je namelijk met het probleem dat er dan een arm of been uit kan komen…… Ik moest er wel een beetje om lachen. En wat doe je met die informatie? Drie weken op de bank zitten?? Ik kan daar weinig mee. Ik ben geen paniektype, maar je wil iets wel serieus nemen.
Al met al komt het steeds dichterbij, we hebben de proefdrukken van de kaartjes (jaja, met het gedicht van mack), de klossen staan naast het bed (nee, er nog niet onder, ik ben namelijk 1M61, dus het lijkt me zwaar onhandig) en de emmers staan klaar. Zelfs mack is er eng rustig onder!!!!

Het is heel gezellig hier in huize mack…

Mack heeft de " het leven is kut en dan ga je dood" bui….

Natuurlijk moet dan ook de moeder van zijn kind daaronder lijden. En ik ben al zo zielig….

Wat leven wij toch in een heerlijk land. We kunnen er altijd lekker over zeiken maar ondertussen….

Als ze in Amerika een discussie hebben over euthanasie, dan wordt Nederland er meteen bijgehaald. Dat wij "zo'n slecht land zijn" en ik vind het heerlijk. Homohuwelijk, abortus, geen doodstraf, euthanasie, we hebben het allemaal (of niet).

Maar het beste van het beste is toch wel de zwangerschapsregeling. Ik ben nu namelijk vrij. "Tot wanneer?" Wil u weten?? Nou, tot 22 augustus, dus eigenlijk de hele zomer. Daar moet ik dan wel even wat voor doen maar ik kan het nu nog niet bevatten. Vrij tot 22 augustus…..

Lang leve Nederland!!! (En jammer dat ik niet in Zweden woon…. )

Bijna 5 jaar geleden leerde ik een man kennen. Bescheiden maar stoer, verlegen maar alles wetend. Hij maakte vooral indruk op mij door zijn verhalen over zijn commandotijd, die hij net een half jaartje geleden achter zich had gelaten. Hij was overal geweest en had alles gezien.
Het was nu tijd voor iets rustigs, hij was per slot van rekening ook geen 29 meer en het wilde leven ging zijn tol eisen. Hij had hier vrede mee. Wat ik niet wist is dat dit niet waar was, hij was toegetreden tot de boekhoudcommando's maar hij hield mij in het duister omdat we elkaar nog zo kort kende.
Al zijn stoere medecollega's kwamen veel bij hem thuis, want hij was "the man". Ik voelde mij altijd teveel, dit ook omdat ik erg verlegen ben. Ik heb altijd moeite in gesprek te komen met een onbekende en voel mij altijd bekeken. Ik heb in die tijd ook moeten leren mijn mond te houden als "de grote mensen" aan het woord waren. Ze hebben mij daar een paar keer op moeten wijzen maar ik leer snel. Ik kende het concept "vrienden" niet. Ik ben altijd het type geweest die haar leven toewijd aan een man.
Maar mijn commando zorgde ervoor dat ik me thuis ging voelen en we werden verliefd. Of eigenlijk ik, hij vond mij wel een lief ding.
Voordat we gingen samenwonen, 2 jaar geleden, heb ik eerst een contract ondertekend. Dat ik altijd trouw zal blijven, de was zal doen, zal strijken, zijn eten zal klaarmaken, zorgen dat er bier in huis is en zondagmiddag niet zeuren dat de F1 weer eens aanstaat. Ik zou 7 zoons voor hem baren en nooit zeuren dat ik hoofdpijn heb.
Ik tekende dit met liefde, hij was het waard.
Ook aan het samenwonen heb ik even moeten wennen. De ochtendrituelen (grommend wakker worden, goed snuiven aan z'n oksels en hard boeren) kende ik niet. Nou heb ik ook nog nooit met een dergelijk stoere man samengewoond.

Twee jaar later zijn wij gelukkig getrouwd en is (hopelijk) de eerste zoon op komst.

Als je zwanger bent loop je tegen de meest moeilijke dingen aan. Je buik scheurt uit van je oksels tot je liezen (en dat gaat ook nooit meer weg), als iets goor is dan is het wel je navel die naar buiten ploft (echt goor, bah!!) en je kunt moeilijk meer bij je voeten.
Gisteren lig ik lekker in bad, wat nogal een ritueeltje is bij ons thuis. Ik in bad, Mack achter de pc. Ik heb dan lekker m'n colaatje en mijn Youpboekje binnen handbereik (en natuurlijk de telefoon) en voel me heerlijk. Ik doe dit zo'n 3x per week.
Ik lig gisteren lekker te dobberen en mijn ogen vallen op mijn voeten, vooral mijn nagels. Die werden nogal lang….. En ik kan er moeilijk meer bij, alsof je je kind dubbel vouwt, zo voelt dat.
Mijn poepie zat 1 kamer verder maar ik weet dat er in onze relatie over 1 ding niet valt te praten: Teennagels. Hoe pak je zoiets aan…..
Ik begin dus heel voorzichtig met: "Poepie??" Waar dan nog normaal antwoord op komt…. Ik weer: "Mijn teennagels (op het moment dat ik dit woord over mijn lippen krijg hoor ik al een kotsend geluid uit de computerkamer komen) worden een beetje lang, maar dat moet ik zeker aan mijn moeder vragen ofzo he??" Het enige wat mijn commando op dat moment kan doen is dubbel liggen over de pc en rood aanlopen. Maar antwoord geven, ho maar. Het was dus duidelijk, hij kwam mij niet helpen.
Nu had ik dit al voorzien en als ik wil kan ik er nog wel bij, maar ik heb zijn braaksel al meerdere malen met liefde lopen opruimen en daar hoor je mij ook niet over.
Wat doet een vrouw dan? Die gaat jennen. Vanuit de badkamer ga ik dan tegen hem praten, vertellen- stap voor stap- wat ik aan het doen ben.
"Goh, het valt wel mee, ik kan er wel bij, beetje moeilijk maar het lukt, ik knip de teennagels wel met een schaartje, dat is makkelijker, gelukkig zijn ze door het badwater al lekker week. Ik haal ook meteen even de prut onder mijn nagels vandaan (weer kotsgeluiden nu hoor). Nou, ik hoop dat ik er zo tegenkan, 3 maanden. "
Heeeeerlijk. Je had hem moeten zien. Echt een kodakmoment hoor.

Beste mensen,

Ik wilde dit logje de titel "mijn laatste" geven, omdat jullie dierbare Mack weer op de been is, maar dat vond Mack niet nodig. Dit omdat ik best af en toe een logje van hem mag schrijven. En ja, daar schrok ik in het begin best van, vooral omdat de pc hier in huize Mack nogal een discussiepunt is. Hij heeft dus goed geluisterd in het gemeentehuis, beter dan ik…
Zoals jullie weten heeft Mack mij zwanger gemaakt. Ik doe het iets anders dan de meeste zwangeren om me heen. Ik ga niet naar pufcursus e.d. en die roze wolk, ik weet bij god niet waar ze het over hebben. Ik ben ook nog steeds in de veronderstelling dat ons kind in de criminaliteit zit als hij 10 is, mijn hoop is gevestigd op Mack…
Maar je bent zwanger en dan moet je ineens allemaal spullen hebben waar je 33 jaar geen interesse in had. Een goede tip is dan: Ga met iemand die al eens geworpen heeft, zoals DE EX VAN MIJN BESTE VRIEND (sorry, hier moet ik even de nadruk op leggen) , LiZ, tegenwoordig beter bekend hier als Jomanda.
We keken naar een kinderwagen. Waarom ze niet gewoon 1 model in 3 kleuren verkopen is mij een raadsel, maar je wordt helemaal gek als je winkel als Prenatal binnen loopt. Keuze uit 435 verschillende soorten, en er blijkt ook nog eens echt verschil in te zitten. Mijn vraag aan zo'n verkoopster is dan ook: "Is deze goed?", waar het bij mij bij zou blijven. Maar gelukkig was Jomanda mee. Die viel die verkoper gewoon lastig met 1001 vragen. Daarna ging ze door tegen een verkoopster, weer 45 vragen, waar ik nooit opgekomen zou zijn. Die vrouw keek met een blik van: " Ach wat lief, krijgen jullie samen een kindje?" maar had het lef niet om het te vragen. Uiteindelijk heeft jomanda besloten dat "die ene" het beste voor ons was, en ik kon het niet méér eens zijn met haar.
Ik heb de wagen nog niet gekocht, dat komt volgende maand wel. Maar mijn dank gaat uit naar Jomanda want zonder haar was ik heel wat minder wijs geweest…..
En ik wist niet dat het al moeilijk zou worden voor de bevalling, ik dacht tijdens en erna. U bent gewaarschuwd!

Vanavond belde LiZ mij op.. (Bekende van de log) Zij ging lekker wokken met Mick (ook een bekende van de log). We hebben het hier nu over 2 vrienden die altijd roepen dat ze klaarstaan voor je, alles voor je willen doen e.d.
Wij (de zieke en ik) vonden het dus een goed plan als ze NIET gingen wokken maar naar ons toe kwamen en eten haalden. Nou…. dat was nou ook weer niet de bedoeling. Het werd een heen en weer ge-sms met schelden (ik hoop dat het vlees bedorven is en zak in de stront, dat soort taal) maar uiteindelijk moest ik dus een restje nasi opwarmen omdat dame en heer geen echte vrienden zijn.
Sta ik vanavond om 20.00 met de echte Mack buiten te spelen (de zieke stond er even bij met een warme kruik op zn rug gebonden) komen Fokke en Sukke alsnog aanrijden. Ik begin natuurlijk meteen te schelden (sodemieter maar op, jullie zijn geen vrienden…) maar dat helpt met dat soort mensen niet. Die komen toch gewoon binnen, opdringerig gedrag is dat.
Uiteindelijk werd het toch nog iets wat op gezellig ging lijken en we kwamen op "meisjesnamen". Mack en ik komen daar namelijk niet uit. We dachten dat we er 1 gevonden hadden: Che (spreek uit: sjee). Onze zogenaamde vrienden zijn dichters in hart en nieren dus toen kwam het:
Sje, plee, diaree, snee, (ik zei niet dat ze een hoog IQ hadden he) ik zal verder niet uitwijden hoe de zinnen in mekaar zaten. Che is dus bij deze van de baan…..
Met Mack gaat het een stukkie beter. Hij denkt nu vrijdag weer te gaan werken (…..) Hij kan namelijk al 2 meter lopen. Een slak haalt hem nog in maar daar praten we maar niet over, het gaat beter. En liggend een wind laten gaat ook al s-t-u-k-k-e-n beter.
Ik begrijp eigenlijk niet waarom hij morgen niet gaat werken, de aansteller.

Beste Loggers,

Mijn eerste verhaaltje, ik voel mij zeer vereerd. De reden waarom is dan wel minder, Mack ligt plat en het ziet er niet naar uit dat het snel beter gaat worden.
Een week getrouwd en hij flikt me dit. Vier jaar bij mekaar en nooooooit ziek he… Voelen jullie 'm??
En Mack zou Mack niet zijn als hij het stilletjes zou doen. Nee, hij heeft 4 uur op de grond gelegen op zijn werk, er is daar een huisarts gekomen en vanuit zijn werk zijn ze mij op komen halen. Het was allemaal wat.
We zijn nu 3 dagen verder en ja, iets beter gaat het wel maar veel slechter kon het ook niet. Volgens de huisarts is het zware spit en gaat dit met rust (en pijnstillers en spierverslappers) over.
Of Mack de humor er niet van inziet?
Donderdagnacht moest hij naar de wc om 4 uur, en dan loop ik voor hem uit en steunt hij op mn schouders. Toen we terug liepen naar de slaapkamer hoorde ik achter mij:" 's Nachts na tweeën" zingen…
En ook houdt hij nu nog vol maandag gewoon weer te kunnen werken, met een stalen gezicht.
Je hebt als "niet-zieke" ook wel een machtspositie want elke keer als hij probeert op te staan en het dus uitkermt van de pijn, zegt hij steeds "sorry". Heerlijk!!!
Aandacht is ook een sterk punt. Zit ik eindelijk even rustig, bel ik m'n zus even. Even bijkletsen (zij moet over 2 weken bevallen). Tijdens het telefoongesprek komt er beweging op de bank. Mack ging proberen van de bank af te komen. Ik zit lekker te kletsen en gewoon te kijken hoe mijn poepie het ging doen. Maar uiteindelijk lag hij dus op de grond…. Dus ik praat lekker verder en zeg tegen m'n zus: "Mack ligt nu op de grond", waarna ik vraag aan Mack wat hij daar doet. (Hij kon me bijna niet verstaan want ik kwam niet meer bij) Hij wilde een paracetamol, waarop ik reageer: "Die liggen daar niet hoor".
Dus zelfs een telefoongesprek word mij niet gegund.
Al met al kunnen we nog lachen en Mack is een makkelijke zieke gelukkig.
Hij hoopt snel weer iets te kunnen loggen maar aangezien zitten niet mag zal dat nog even duren denk ik. (als het aan hem ligt niet trouwens)
Nou, dit was het verhaal van de zieke Mack. Nu zijn jullie ook weer bij.