Twilight zone

Tussen de middag loop ik met de hond in het bos. Een klein stukje bos, een landweg en wat weilanden. Ver is het niet, tweeënhalf, hooguit drie kilometer. Het is een mooi stukje waar ik bijna alle soorten wild al heb gezien.

Op de landweg liep een oude mevrouw met een rollator. Ik had haar wel eens eerder gesproken maar dat leek ze niet meer te weten. Ze woont aan de landweg en ze is tachtig, want dat vertelde ze. Ze was vriendelijk en ik vertraagde mijn pas omdat ze een praatje wilde. Ze moest lopen van de therapeut want ze was gevallen. Even daarvoor had ze een hersenbloeding gehad en haar man was al 12 jaar dood. Die dingen wist ik, want dat had ze al eens verteld. Ik praatte over gezondheid en het weer.

Toen de lucht donker werd, keerde ze om, op tweehonderd meter van haar huis. Ik moest mijn ronde afmaken. Ze zei: het allerbeste meneer, en veel gezondheid. Ik wenste haar hetzelfde. Ik vond het mooi, hoe ze dat zei. Prachtig taalgebruik van een oudere.

Even later barstte de bui. Ik regende kletsnat. Ik had geen paraplu of iets bij me. De regen deerde me niet.

Ik herinner me dat ik gisteren tot hier schreef. Ik had nog een zin getypt maar die typte ik terwijl ik in slaap aan het vallen was. Er stond ook iets heel raars. Iets wat totaal niet van mijn hand leek. Maar wel een complete zin, die ik overigens niet herkende. Het woord “brother” stond erin. Ik wiste het en vertrok naar dromenland. En nu is het alweer morgen. Zo vliegt de tijd.