Bizar

Een jaar of vijf geleden zat Hans op school en had hij goed contact met een docent. Op Facebook zag ik een foto en de man kwam mij bekend voor. Het duurde even voor ik de link legde, maar de man leek sprekend op iemand die bij mij op de Havo zat. Ik had destijds amper contact met hem, ik wist zijn naam ook niet meer. Ik zocht een klassenfoto van 5 havo waar hij en ik op stonden en ik vroeg Hans eens te checken bij zijn docent of hij dat was. Hij was het. Pas toen ik zijn volledige naam hoorde, viel het langzaam weer op z’n plek en ging die naam weer bij die jongen horen, en we werden bevriend op FB.

Tammar kwam later ook bij hem in de klas, en zijn zoon zat weer bij Linda op school, dus in die hoedanigheid en in de hoedanigheid van docent van onze kinderen had hij ook contact met Linda.

Vorige week maandag kregen wij van hem het nare bericht dat het niet goed met hem ging en dat het zijn wens was om ons nog een keer te zien. Wat een vreemd verzoek was, want ik had hem voor het laatst gezien in 1987 en toen kende ik hem amper. Linda, Hans en Tammar kenden hem beter. Ik stuurde hem een bericht om hem te laten weten dat het me niet onberoerd liet. We waren op vakantie, maar ik wilde hem dat wel laten weten aangezien hij Linda had geappt. En ook omdat ik niet zeker wist of we nog op tijd zouden zijn om hem te bezoeken.

Vandaag bezochten we hem en hij lag op bed. Zijn hoofd kaal van de chemo, en hij kon niet meer lopen. Maar wat een heldere ogen en een heldere stem nog. Hij zei dat hij me nog herkende, dat hij weer wist waar ik zat in de klas en we spraken over die tijd. Ik zei dat hij een kakker was destijds, en hij zei dat dat klopte omdat het op die school voordelen bood om een kakker te zijn. Ik had het moeilijk op die school, maar ik was dan ook geen kakker. Hij vertelde me ook over een klasgenoot die was omgekomen bij de aanval op de MH-17, waar ik tot nog toe geen weet van had.

Hij vertelde over z’n bijzondere band met Hans, dat ze het altijd even over voetbal hadden, dat Hans voor de verkeerde club is, en dat Hans na z’n eindexamen nog een keer of vijf is langsgekomen, ook in z’n legerkleding. En over Tammar, waar hij van toegaf dat hij haar onthouden had door Hans, en doordat hij haar naam verkeerd uitsprak en door haar gecorrigeerd werd.

Hij vertelde over hoe zwaar zijn ziekte was verlopen en hoeveel pech hij had, maar dat hij besloten had het op te geven. Over hoe hard het was dat hij z’n vrouw en kinderen (9, 16 en 20) moest achterlaten. Maar de manier hoe hij het vertelde en de rust die hij over zich had, waren indrukwekkend. En nu heeft hij nog maar kort te leven. Het is bizar dat hij vroeger bij mij in de klas zat, dat hij later docent van mijn kinderen zou worden, dat hij mijn vrouw zou leren kennen en dat ik veertig jaar later aan zijn sterfbed zou staan. Ondenkbaar destijds.

Toen we afscheid hadden genomen deed ik de deur dicht en zag hem voor zich uit staren. Hij heeft de naderende dood geaccepteerd maar afscheid nemen doet altijd pijn.