Gelukkig 2025!

Ik las mijn laatste logje van 2023 en ik moet concluderen dat nieuwjaarswensen ook je reinste flauwekul zijn. Tenminste, de mijne wel, want wereldwijd was het een kutjaar en persoonlijk eveneens. Ik flikkerde van mijn apenrots en ik kwam in een midlife crisis. Het duurde bijna een half jaar, ik was depressief en zag niet meer hoe ik eruit kon. Ik ging naar een psycholoog, nog steeds, en ik voel me stukken beter. Maar of ik eruit ben is de vraag. Waarschijnlijk is dit mijn lot. Ik zal nooit lang vrolijk zijn, omdat het leven eenmaal niet vrolijk is en ik daar steeds aan herinnerd word. Maar ik vraag me niet meer de hele meer af wat ik hier doe, dat doe ik alleen nog als ik eraan denk.

Een vriendin schreef me vandaag dat ik na dit leven niet meer terug hoef naar de aarde. Volgens mij bedoelde ze dat lief. Ik vroeg haar of zij in het bestuur zat, en dat beaamde ze. Ik mocht het niet verder vertellen, want ze had geen zin in hielenlikkers.

Nou ja, het was ook lief, er zijn lieve mensen en daar ga ik graag mee om. Dat helpt enorm. Ik moest ook nog denken aan een onbekende lezeres, die mij ooit mailde dat ze mijn weblog zo mooi vond, vooral de stukjes over mijn kinderen en hoe ik omging met het verlies van mijn vader op jonge leeftijd. Ze had zelf borstkanker en is op jonge leeftijd overleden. Ze was duidelijk op zoek naar perspectief voor haar kinderen die ze moest achterlaten. Ze schreef, hoe toevallig, dat was ik vergeten, dat ze bij bovengenoemde vriendin op school had gezeten. Ze heette Diana Vederzwaar, ik noem haar naam omdat ze dood is en niet vergeten moet worden.

2025, mijn vader is straks 40 jaar dood, en ik zie hem nog steeds gemakkelijk voor me. Ik hoor zijn stem nog, al zal dat waarschijnlijk niet kloppen met de werkelijkheid. Het is waarschijnlijk de oorzaak van hoe ik ben geworden. Lastig voor mezelf, maar ik hoef tenminste niet meer terug naar de aarde. 😉

Een gelukkig 2025! Tering! Maar echt!