Ik zag positiviteit op televisie vanavond. Het is er waarschijnlijk vaker, maar het valt mij vaak niet op. Carrie op vrijdag. Er was een prachtige vrouw met lang grijs haar die een beetje vreemde hobby had, namelijk in koud water zwemmen. Ze deed me sterk aan Jolie denken. Verder was Herman van Veen er, die bijna 80 is, en uit de Kievitdwarsstraat in Utrecht komt. Mijn vader zou nu 80 zijn en kwam ook uit de Kievitdwarsstraat, maar ik heb nooit gehoord dat hij Herman van Veen kende, dus dat zal ook wel niet. Herman zag er nog verrekte goed uit, leek amper ouder geworden sinds de laatste keer dat ik hem zag – hij was toen al grijs- en hij zong het liedje “Anne.”
Jamai zong Elton John, en Carrie danste met het publiek. Het zag er natuurlijk uit, ik kon er niet doorheen kijken zoals ik normaal doe. Geen gemaakte lach, geen verkrampte of overdreven dans. Jamai was ook al grijs, toen ik hem voor het eerst zag was hij nog een jochie. Maar Jamai zei dingen. Goeie dingen. Normale dingen. Positieve dingen. Verstandige dingen. En ik weet niet meer wat. Ik weet alleen dat het me allemaal een goed gevoel gaf, alsof alles nog onschuldig was. Alsof Charles Trenet het lied La Mer zong.
Mack 
Ik probeer heel hard om alleen nog maar te luisteren naar mensen die goeie en verstandige dingen zeggen. De rest is gewoon ruis.
LikeGeliked door 2 people