Zelfveroorzaakte tegenslagen

Het zijn lastige tijden, en mijn humeur heeft het ook opgegeven. Of ik iets mankeer, dat weet ik niet zeker, ik ken andere mensen die beter met tegenslagen overweg kunnen. Ik wil de tegenslag het liefst gelijk te lijf, maar soms gaat dat niet, omdat een winkel dicht is of er andere dingen moeten gebeuren.

Nu heb ik het even niet over de tegenslagen waar je niks mee kunt, waarover ik laatst schreef, en die nog steeds aanwezig zijn, maar over de tegenslagen die ik zelf veroorzaak. Zoals dat ik aan de slag wilde met een losse trapleuning. En dat ik dan niet door heb dat er iets niet goed is en ik teveel kracht zet waardoor er een bout afbreekt die daar al sinds 1970 zit. En dat ik dan met enige moeite die bout uit de muur trek en ik naar de DHZ winkel ga voor een nieuwe bout. En dat er dan drie mensen bij moeten komen om te concluderen dat ze die bout niet hebben. Dat irriteert mij. Heb verdomme gewoon die bout op voorraad, je weet toch dat ik eraan kom?

Ik kreeg een andere bout mee, eentje die ik zelf moest afzagen, maar ik draaide deze bout ook gelijk naar de fuck, dus ik race dan ouderwets geërgerd terug naar de bouwmarkt, flikker die kapotte bout op de toonbank en zeg dat het niet werkt. Nu smeerden ze me extra sterke muurvuller aan, en nogmaals zo’n bout, en ik racete weer terug naar huis. Op zo’n moment heb ik schijt aan dertigkilometerzones en maak daar zeker zeventig kilometer van.

De muurvuller was simpel. Drie delen muurvuller en een deel water en na vijftien minuten klaar en muurvast. In de praktijk kun je dat rustig vergeten, die mengverhouding is niet goed en die vijftien minuten kloppen ook niet. Ondertussen probeerde ik in de tuin ook de trapleuning te schilderen maar ik heb daar simpelweg geen geduld voor, terwijl geduld een van mijn beste eigenschappen is.

Ik had de keilbout in de muur, maar ik moest weg, waardoor de muurvuller goed kon uitharden en de volgende ochtend was ik redelijk tevreden over het resultaat. De trapleuning was nog niet geheel droog, maar jammer dan, prioriteit één was die trapleuning weer vast te krijgen. De steun met mijn nieuwe keilbout zat goed vast, maar om een of andere reden paste de leuning ineens niet meer. Ik had hem kennelijk niet op dezelfde plek geboord.

Gefrustreerd trok ik de bout weer uit de muur, waarbij de extra sterke muurvuller weinig deed om het mij moeilijk te maken en ik moest weer van voor af aan beginnen. Dan is ruzie met Linda onvermijdelijk want ik word pissig en zij mag mij geen strobreed in de weg leggen, wat ze dus wel doet. Ze vond namelijk dat ik de trapleuning in de tuin moest schilderen, en niet aan de muur zoals mijn nieuwe plan was. En waarom niet? Omdat mijn domme gezin kennelijk niet kan onthouden dat er een trapleuning nat is, en om die reden moet ik het weer zwaarder krijgen. Dus zeg ik dat iedereen het nu maar wel een keer moet onthouden en dat ze met hun poten van de leuning afblijven! Dus dat werd ruzie.

Ik heb de hulptroepen er maar weer bij gehaald en nu zit de leuning weer stevig vast. En ik heb hem aan de muur geschilderd en de halve trap gebarricadeerd zodat voor iedereen duidelijk was dat die leuning nat was. Het lijkt allemaal weer gelukt.

Verder, ik zal het verder kort houden, moest ik vanochtend naar Zwolle maar ging er ineens een “stop” lampje branden in Linda’s auto. Het ging snel weer uit maar ik controleerde het oliepeil, dat met de peilstok al niet meer te meten was. Ik pleurde er een liter olie bij en gelijk wat koelvloeistof. Toen ik later nog een keer peilde zag ik dat het dopje van de koelvloeistof weg was. Die was ik vergeten erop te draaien en nu is hij weg.

Dat zijn van die zelfveroorzaakte tegenslagen die mij knetterchagrijnig maken en waarbij ik machteloos mijn weekend aan mij voorbij zie trekken. Doelloos op mijn telefoon zittend, niet in staat om het om te keren. Ik wil het ook niet omkeren. Ik wil dat Linda weet hoezeer ik lijd, en ik wil dat ze mijn pijn verzacht door medelijden te tonen. Uren later gebeurde dat pas. Nu gaat het wel weer.