Helden, ze bestaan nog.

Als ik langs het kanaal fiets, gaat het regelmatig door m’n gedachten. Dat als er een auto te water raakt, wat wel een paar keer per jaar gebeurt, dat je er dan in moet. En dan denk ik aan hoe koud het water is, en in hoeverre je dat dan in de gaten hebt. En twijfel je in zo’n geval? Een paar jaar geleden raakte hier een auto op het ijs, en de jonge bestuurster zat bewusteloos achter het stuur. Na een poosje zakte de auto erdoor en dreigde te zinken. Een agent stond verstijfd van de kou tot zijn middel in het water en riep dat hij niet verder kon. Maar toen de vrouw dreigde te verdrinken zette hij toch door en sleurde haar door de achterruit aan haar haren de auto uit.

Het was een heldendaad en, naar ik denk, niet zo vanzelfsprekend als het misschien zou moeten zijn. Ik mag hopen dat ik het zelf ook zou kunnen mocht het -God verhoedde- gebeuren. Want dan is het zo’n moment waarop het er eens een keer echt op aankomt. Waarop het leven even niet een verzameling sterke verhalen is. Of een facebookpagina vol foto’s van je stoere zelf op een feestje. Nee, dan raak je weer even de essentie van wat al heel lang weg lijkt geraakt door het feestgedruis. Van het zich opofferen voor een ander, waardoor mensen, mensen genoemd worden.

En daarom viel deze foto me op. Een man die op een koude januaridag in het water springt om een kat te redden. En daarmee niet alleen de kat heeft gered, maar misschien ook heeft voorkomen dat het kind bij wie de kat woonde, ontroostbaar zou zijn. Ja, het kan niet anders of dit is een goede man. Als iemand niet goed is voor een dier, hoef je er als mens niks van te verwachten, zei mijn opa ooit.

Onbekend's avatar

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

8 gedachten over “Helden, ze bestaan nog.”

  1. Je opa had gelijk. Aan de andere kant las ik pas dat er in Yellowstone Park eens een man zijn hond nasprong in zo’n geyserpoeltje daar. Ze werden alletwee gekookt. Even nadenken is toch ook wel weer een goed idee.

    Like

  2. “Hij sleurde haar aan haar haren door de achterruit”.
    Met verstijfde handen. Nou ik zie het al helemaal voor me. Zul je kort geknipt haar hebben. Dan is er toch niets te sleuren?
    Dus wees paraat voor als je in het water ligt. En men wil je komen redden.

    Like

  3. Er is nog een foto waar de man dat katje met twee handen vasthoudt. Katje houdt de pootjes in de lucht alsof iemand tegen haar zei: hands up….!
    Het is behalve het koude water nog best riskant een kat in nood vast te pakken, deze man is zo verstandig de kat met gestrekte armen vast te houden. Ik weet hoe het voelt als een kat al z’n nagels in je gezicht plant. Ik hield m’n kat vast en deed de voordeur open en toen bleek er iemand met een hond voor de deur te staan.

    Like

Zegt u het maar

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *