Ik keek vandaag een dvd die ik onlangs in mijn schoen vond. Het ging over de opkomst en ondergang van Ayrton Senna. Ademloos heb ik zitten kijken. Ik herinnerde me weer hoe de formule 1 ooit was, toen er nog echte helden waren. Ik beleefde vroegere emoties opnieuw en ik zag hoe een jonge coureur in opkomst in een kansloos team bijna een race won. Ik zag hoe zijn ouders zich zorgen maakten om hun zoon, zo gevaarlijk als zij de sport vonden. Ik zag Senna’s gedrevenheid, zijn opstand tegen de racebazen, zijn opstand tegen collega coureurs, maar vooral de grote rivaliteit tussen hem en Alain Prost. Ik zag de angst in zijn ogen na het bijna fatale ongeluk van collega Donnely en ik zag zijn onwankelbare geloof in God, waarmee door sommige anderen de spot werd gedreven.
In zijn laatste seizoen, 1994, voelde hij zich niet comfortabel met de auto. Tijdens zijn laatste grandprix weekend, waarin nóg een coureur, Ratzenberger, dodelijk verongelukte, en waarbij zijn Braziliaanse collega Barrichello een zware crash meemaakte en bovendien in het publiek ook een dode viel door rondvliegende brokstukken, sprak hij met zijn vriend, de racedokter over stoppen. Die ochtend had hij nog met zijn zus gebeld en zei dat hij God’s hulp had gevraagd. Die kwam er in een passage uit de bijbel waar zijn oog op viel, waarin stond dat hij de grootste gift tot nu toe zou ontvangen, God zelf.
Een paar ronden op weg in de race, hij lag op kop, vloog hij er op een volgaspositie af. Hij had zoveel pech dat een stang van de ophanging zich door zijn helm boorde. Was dat niet gebeurd, dan had hij de wagen wandelend verlaten. Hij had geen blauwe plek en geen gebroken bot. Zijn vriend, de racedokter verklaarde dat toen hij de zwaargewonde Ayrton behandelde hij hem op zeker moment zijn lichaam zag ontspannen en een tevreden zucht hoorde slaken. Hoewel de dokter niet religieus was zei hij dat hij dacht dat dat het moment was dat Ayrton’s geest zijn lichaam verliet. Een paar uur later werd hij officieel doodverklaard. Ik huilde destijds toen het bekend werd. De beste en meest gedreven coureur ooit had het leven gelaten en liet zijn geboorteland Brazilië in diepe rouw achter…
Mack 
Is dat niet die documentaire die laatst op tv werd uitgezonden? Volgens mij wel. Ook wij hebben zitten snotteren, het was wel echt doodzonde. Mooi ook dat zijn aartsvijand dat fonds beheert wat op zijn naam staat.
LikeLike
@Eva: die heb ik gemist, maar van wat ik hoorde lijkt het dezelfde ja. ZIjn aartsvijand Prost bedoel je? Die twee hadden ontzag voor elkaar maar wilden het niet toegeven.
LikeLike
Ja die ja. Heel mooi gebaar vond ik dat.
Ik heb niks met de sport, en zeker niet in de huidige vorm, maar in die tijd was het echt pionierswerk. Ik heb ademloos zitten kijken. En dan de gedrevenheid van die gozer, daar kreeg ik wel kippevel van.
LikeLike
Ik rookte vroeger ook Camel.
LikeLike
Jij bruut, jij.
LikeLike
Inderdaad was diezelfde film op tv laatst. We hebben gekeken. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was. Van de man zelf, en ook de tragedie rond zijn dood. Eeuwig zonde.
Het was hoe dan ook een rampweekende. Eerst Ratzenberger, en daarna Senna. En natuurlijk Barrichello, als jong broekie, die die crash meemaakte.
.
LikeLike
En Schumacher die won…
LikeLike