De aanval overnemen.

Een depressie ligt weer op de loer, klaar om aan te vallen. Ik voel hem al in mijn buik, daar neemt hij plaats en schakelt me van daaruit uit. Mijn hartslag wordt zwakker, en een glimlach kost grote inspanning. Het liefst wil ik in bed gaan liggen, in slaap vallen, weg zijn.

Maar hij heeft me nog niet helemaal. Ik had de hond uitgelaten en stond in de deuropening van de garage, te wachten op de kat, die mee naar binnen komt na het rondje met de hond. Ik voelde dat de depressie mij niet wilde laten wachten totdat de kat tergend langzaam de deur bereikt had. Die wilde dat ik wegliep, doorliep weg van de plek. En ik voelde ook waar het vandaan kwam die plotselinge omslag. Het is het gevoel om nergens bij te horen, alleen achter gelaten, en geen richting meer weten. Alle wegen lopen dood, en in die wetenschap blijf je maar op het punt waar je bent. Het overlevingsinstinct neemt het over, je moet gaan liggen, geen energie meer verbruiken. Of is het juist het instinct van een gewond roofdier dat wegkruipt om te sterven?

Ik voelde direct een tijdlijn terug naar 1985, het rampjaar waarin ik ook alleen gelaten werd. Ik geloof niet dat eerdere depressies mij datzelfde lieten zien. Zouden ze dan toch daar vandaan komen? Zoals iedereen altijd zegt?

Mijn depressies zijn een gevecht tussen het deel van me dat het op wil geven en het deel dat door wil vechten. Daarom sta ik stil omdat ze elkaar tegenwerken. Het deel dat door wil is sterker. Altijd. Al gaat het pas zijn helende werk doen als de verwoesting al is ingezet.

Ze zijn er niet meer zo vaak, en ook deze keer ga ik winnen. Of ik, er staat hier iemand hard mijn overlevingsinstinct aan te moedigen. In haar armen kan ik schuilen. Niet te lang want ik moet eruit. We zijn een team, zij mag dan de dagelijkse leiding hebben, ik heb een belangrijke functie. Ik ben uitvoerder, toezichthouder en medebeleidbepaler.

Zoals ik vroeger op judo leerde, pak de arm die je aanvalt, draai weg, zet je heup erin en werp hem van je af. Doe je dat goed dan is de aanval afgeweerd. Ik hoop dat het gelukt is.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

9 gedachten over “De aanval overnemen.”

  1. ik ken dat gevecht. Op het moment heb ik geen tijd voor mezelf en mijn persoonlijke sores, maar is alle aandacht gericht op de gezondheid van mijn man.

    Het weer werkt ook niet mee. Steeds die grijze luchten en kou. Maar wat ik mezelf steeds voorhoud: Niet zielig doen, schouders eronder! Alles, zo niet veel, sal regkom. Hou je vast aan die wetenschap en aan Linda.

    Geliked door 1 persoon

Zegt u het maar

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.