Een depressie ligt weer op de loer, klaar om aan te vallen. Ik voel hem al in mijn buik, daar neemt hij plaats en schakelt me van daaruit uit. Mijn hartslag wordt zwakker, en een glimlach kost grote inspanning. Het liefst wil ik in bed gaan liggen, in slaap vallen, weg zijn.
Maar hij heeft me nog niet helemaal. Ik had de hond uitgelaten en stond in de deuropening van de garage, te wachten op de kat, die mee naar binnen komt na het rondje met de hond. Ik voelde dat de depressie mij niet wilde laten wachten totdat de kat tergend langzaam de deur bereikt had. Die wilde dat ik wegliep, doorliep weg van de plek. En ik voelde ook waar het vandaan kwam die plotselinge omslag. Het is het gevoel om nergens bij te horen, alleen achter gelaten, en geen richting meer weten. Alle wegen lopen dood, en in die wetenschap blijf je maar op het punt waar je bent. Het overlevingsinstinct neemt het over, je moet gaan liggen, geen energie meer verbruiken. Of is het juist het instinct van een gewond roofdier dat wegkruipt om te sterven?
Ik voelde direct een tijdlijn terug naar 1985, het rampjaar waarin ik ook alleen gelaten werd. Ik geloof niet dat eerdere depressies mij datzelfde lieten zien. Zouden ze dan toch daar vandaan komen? Zoals iedereen altijd zegt?
Mijn depressies zijn een gevecht tussen het deel van me dat het op wil geven en het deel dat door wil vechten. Daarom sta ik stil omdat ze elkaar tegenwerken. Het deel dat door wil is sterker. Altijd. Al gaat het pas zijn helende werk doen als de verwoesting al is ingezet.
Ze zijn er niet meer zo vaak, en ook deze keer ga ik winnen. Of ik, er staat hier iemand hard mijn overlevingsinstinct aan te moedigen. In haar armen kan ik schuilen. Niet te lang want ik moet eruit. We zijn een team, zij mag dan de dagelijkse leiding hebben, ik heb een belangrijke functie. Ik ben uitvoerder, toezichthouder en medebeleidbepaler.
Zoals ik vroeger op judo leerde, pak de arm die je aanvalt, draai weg, zet je heup erin en werp hem van je af. Doe je dat goed dan is de aanval afgeweerd. Ik hoop dat het gelukt is.
Win van die zwarte wolf, Mack. Zo noem ik ‘m. En pak alle steun en liefde om je heen die er is.
LikeGeliked door 1 persoon
ik ken dat gevecht. Op het moment heb ik geen tijd voor mezelf en mijn persoonlijke sores, maar is alle aandacht gericht op de gezondheid van mijn man.
Het weer werkt ook niet mee. Steeds die grijze luchten en kou. Maar wat ik mezelf steeds voorhoud: Niet zielig doen, schouders eronder! Alles, zo niet veel, sal regkom. Hou je vast aan die wetenschap en aan Linda.
LikeGeliked door 1 persoon
De pijn wil gezien worden.
LikeLike
Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden dat er iets op de loer lag bij jou. Hou Linda maar goed vast en laat je niet klein krijgen, hoor.
LikeLike
Veel sterkte en succes met het bestrijden ervan. Depressies zijn geen grap, weet ook ik uit mijn directe omgeving.
LikeLike
Depressies zijn de hel, weet ik uit eigen ervaring. Medicatie is mijn strohalm.
Ik hoop dat je er op tijd uitkomt en de depressie niet de overhand krijgt.
LikeLike
Sterkte.
LikeLike
Ik wens je veel sterkte en steun.
LikeLike
Hopelijk gaat het inmiddels weer wat beter met je.
Het kan effe duren maar dan heb je ook niks.
LikeLike