Categorie: Mack’s mooiste logjes

Ik kom tijd te kort de laatste tijd. Voor mijn gevoel moet ik nog zoveel doen in huis, dat twee dagen weekend veel te weinig is. Het is niet alleen dingen doen, het is ook rust nemen dat erbij inschiet. Dus val ik ’s avonds in slaap op de bank. Oudejaarsavond? Om één uur zat ik bij de visite op de bank te slapen.

Mijn baas had gezegd om het kalm aan te doen deze week. Volgende week moeten we er weer zijn. Afgelopen donderdag heb ik het programma waarmee ik werk vier keer opgestart, en vier keer heeft het zichzelf weer afgesloten wegens inactiviteit. Gisteren werkte ik thuis, maar ondertussen deed ik mijn privé administratie. Geen enkel probleem, we hebben genoeg gewerkt het afgelopen jaar. 2020 begint volgende week wat haar betreft en ik ben het daarmee eens.

Maar dan komt in mijn droom mijn eerste werkgever langs. Een oude registeraccountant aan wie ik veel te danken heb. Hij was niet boos, want dat werd hij nooit, hij was ook niet teleurgesteld, het was nog erger. Hij kon je op je plek zetten en je laten voelen dat je zojuist zwaar je taak verzuimd had. Dat je een nietsnut was waarmee je de oorlog niet kon winnen. En zonder dat hij dat benoemde, wist je dat hij dat bedoelde. En precies hij kwam langs in mijn droom om me duidelijk te maken dat wat ik de afgelopen twee dagen had gedaan, niet kon. In de hiërarchie staat hij ver boven mijn huidige baas, en ik weet niet eens zeker of hij nog wel leeft. Als hij nog leeft is hij nu ongeveer 90. Hij leerde mij na te denken over wat ik deed. Hij leerde mij op te houden met zomaar iets te doen.

Nu moet ik volgende week dus weer aan het werk van hem. Nauwkeurig, efficient en resultaatgericht. Op zo’n manier dat mijn huidige baas ook tevreden kan zijn. Weekenden en vrije dagen komen er nog genoeg.

Ik hoorde “don’t give up” van Peter Gabriel en Kate Bush. Mijn gedachten suisden in een seconde terug naar 1986, toen het een hit was. Mijn vader was dat jaar ervoor overleden, en ik had het lastig. Ik was onzeker en angstig maar moest die gevoelens onderdrukken en mee met de opgroeiende meute. Ik klampte mij vast aan elk baken dat ik had en één daarvan was “don’t give up”. Op de zolderkamer waar ik huisde had ik warmte, een bureau en een stereo, en het enige raam bood uitzicht op onze bosrijke achtertuin, ver van de school en de stad. Als de volgende dag nog ver was, was ik veilig. Dj’s vertelden me met hun populaire radiostemmen dat het nummer over werkloosheid ging, maar zoals Kate Bush me toezong, had ik eerder het idee dat het aan mij persoonlijk gericht was. De negativiteit verdween voor even en mijn kamer werd met geluk gevuld.

Vandaag was ik weer even op die zolderkamer. In ons nieuwe huis, dat identiek is aan en vlak bij ons vroegere huis staat. Hier keek ik ook uit op een bosrijke tuin, vogels en een eekhoorn waren er druk in de weer. Zelfs in de herfst is het er mooi. Doordat de begroeiing nu wat dunner was, keek ik op de straat waar vroeger altijd een Renault 4 stond, en waarvan de eigenaar er altijd aan lag te sleutelen. Ik praatte vaak met hem over de auto, ter hoogte van waar nu mijn achtertuin aan grenst. Dat zou ik toch ook nooit gedacht hebben vroeger. De zolderkamer wordt niet voor mij, die wordt voor Hans. Maar ik zal er wel eens uit het raam staan te kijken, schat ik zo in. Opgeven was gelukkig nooit een optie.

Nadat ik Michel Boerebach had gezien in DWDD, werd ik weer even terug op aarde gezet. Al mijn boosheid verdween als sneeuw voor de zon door zijn diep trieste verhaal dat ik niet eens kende. Ik schaamde mij een beetje voor mijn eigen sores en sprak dat ook uit op dat moment. Zelfs Hugo Borst, die ik normaal een arrogante lul vind, was ineens sympathiek doordat hij Boerebach had geholpen om verder te leven.

Het is niet dat mijn ogen ineens opengingen, zo gaat het namelijk altijd. Het gaat goed, en hoe langer het goed gaat, hoe dichterbij het moment komt dat het niet meer goed gaat, omdat je kennelijk niet meer in de gaten hebt wat er allemaal aan negatieve ballast aan je blijft plakken in je rush door het bestaan. Die ballast wordt steeds groter en zwaarder, als bij een tractor in trekkertrek. Wijze mensen nemen misschien af en toe een pauze om een last van zich af te werpen en om zich zo weer makkelijker voort te kunnen bewegen. Ik loop vast in de grond. En dan komt er altijd iemand, nu is het Boerebach, die ellende moest meemaken die je niemand gunt, en waarvan je je afvraagt waarom in hemelsnaam. Dat nemen van een pauze, dat is nog best lastig als je je niet moe voelt. Ik vrees dat ik in mijn team degene ben van wie het het langst geleden is dat hij een vrije dag heeft opgenomen.

Ik leer het ook niet. Ik ben even een week van de kaart, ik schud alle ballast van me af, en ik kan weer verder. Totdat ik me weer tegen die steen stoot, die heel in de verte al ligt te wachten. Over een poosje kan ik hem al zien, maar ik zal hem dan niet herkennen als dezelfde steen. Ik klap er zo weer bovenop. Het zou mooi zijn als ik dan zelf opkrabbel in plaats van dat ik daar iemands ellende voor nodig heb. Dan leer ik tenminste.

2014-2015 was het eerste seizoen dat Hans en ik samen de wedstrijden van PSV volgden. Het was zijn eerste jaar als PSV-er en ik had hem beloofd dat PSV dat jaar kampioen zou worden. Dat was niet heel erg riskant want Depay was erbij. Maar ook Luuk de Jong. Halverwege lag PSV al op kampioenskoers met een maximale voorsprong van 17 punten op de nummer twee. Depay werd topscorer, Luuk werd de nummer twee.

Luuk groeide uit tot een vaste en belangrijke waarde binnen PSV, en waarschijnlijk was hij de speler met de grootste inzet. Hij had er een moeilijk seizoen tussen, waarin het eerder regel was dat hij miste dan dat hij scoorde. Echter, door zijn inzet kwamen anderen aan scoren toe dus liet de trainer hem staan, ondanks zijn slechte seizoen. Slechts één of twee keer moest hij op de bank beginnen. En toen hij na vele wedstrijden droog staan weer eens scoorde, veerde het hele stadion op.

Afgelopen jaar werd hij topscorer, ik noemde dit gisteren ergens op een feestje omdat hij een buitenlandse transfer kon maken. Ik merkte dat ik nog steeds niet van mijn Ajax trauma af ben doordat een Ajacied gelijk het woord “gedeeld” liet vallen en doelpunt van Luuk uiterst dubieus noemde, volgens hem was het niet door Luuk was gemaakt. Ik voelde gelijk de haat weer opkomen, ik vrees dat het nooit meer goedkomt met mijn gevoelens jegens deze successupporters. Desondanks hield ik mijn mond.

Nu gaat Luuk weg. Naar Sevilla. Voor het luttele bedrag van 15 miljoen. Geen wereldbedrag, geen wereldclub, maar Luuk is dan ook een beperkte speler die al 28 is. Zijn kopballen, zijn inzet en zijn kaatsen zijn zijn sterkste wapens. Het doet mij pijn, de aanvoerder te zien vertrekken. Deze man die ik jarenlang na elke wedstrijd geïnterviewd zag worden, en die vaak het boetekleed over de ploeg spreidde. Een verliespartij deed net iets minder pijn als Luuk achteraf vertelde wat er aan schortte.

Nu moeten Hans en ik PSV volgen zonder Luuk. Hans staat nog met hem op een mislukte foto, mijn schuld, ik durfde door de rij wachtenden niet te zeggen dat de foto te donker was, maar Hans heeft zijn PSV shirt met zijn naam en rugnummer nog. Het zal inmiddels te klein zijn, maar hij zal het bewaren. Luuk is voor ons de eerste vertrekkende PSV-er die ons achterlaat met pijn in onze harten. Bedankt voor de mooie seizoenen en voor het sleeptouw als het minder ging.

Het huis wat we hebben gekocht -ik moet daar nog even aan wennen, ik heb alleen een bod gedaan wat geaccepteerd is- staat in dezelfde wijk waar ik opgroeide. Dat wil zeggen, vanaf mijn dertiende, het tweede deel van mijn leven. Ik woonde er tot mijn 24e. Het huis is precies eender aan het huis waar wij woonden, dus ik wist hoe het er van binnen uitzag. Het enige verschil is dat je linker- en rechterhuizen had, en we gaan nu naar een rechter, wat gespiegeld is.

In die wijk ken ik alle straten, het was mijn krantenwijk, en bovendien pik je op die leeftijd de straten beter op. Van de wijk waar ik nu woon, weet ik na 17 jaar nog steeds niet alle straten uit mijn hoofd. Ik weet ook niet meer zeker of ik de krant bracht in het huis waar we nu heen gaan. Drie jaar geleden besloten we nog dat we hier voorlopig zouden blijven wonen en lieten ons huis grondig aanpakken. Vlak daarna begon mijn vrouw langzaam over andere huizen te praten. Ik negeerde het eerst, maar later begon het besef te komen dat het meeste woongenot hier wel genoten was.

Ons toekomstige huis heeft meer ruimte, een grotere tuin, een garage, een oprit, een mooie veranda, en het ligt aan de rand van het bos. Ik zie ineens allerlei mogelijkheden die ik vroeger niet had. Mijn wensen zijn simpel. Ik wil straks een ladder, zodat ik zelf simpele dingen kan doen. De dakgoot schoonmaken, de ramen wassen, misschien wel schilderen. Een grasmaaier. Geen elektrische, maar zo eentje die het mooie geluid van een grasmaaier maakt. Gereedschap dat je kwijt kunt. Nee, ik zie ons hier wel wonen.

Maar eerst, alles regelen. Hypotheek, badkamer, verhuizing. Het beklemt me nu al. Waar zijn we aan begonnen?

Vanochtend in bed moest ik er ineens aan denken, aan die arts die me 13 jaar geleden vroeg of ze filmbeelden van Hans mochten maken en gebruiken om te laten zien tijdens colleges. Ik heb toen nee gezegd. Ze mochten wel zijn medische gegevens gebruiken, maar die beelden van dat jochie dat moest vechten om te overleven, dat ging me te ver. Hij had een erg slechte start destijds, en natuurlijk had het allemaal voorkomen kunnen worden als er sneller was ingegrepen. Hij had het al te lang benauwd en het duurde ook veel te lang voor men besloot om tot een keizersnee over te gaan. Toen hij geboren werd moest hij aan het ademen gebracht worden, maar ons was niet duidelijk hoe serieus de situatie op dat moment was. De arts vertelde ons doodleuk dat we moesten afwachten wat hij zou overhouden aan deze start. Pas anderhalf jaar later werd er vastgesteld dat alles goed met hem was. Hij had geen schade opgelopen en hij had geen aangeboren longafwijking.

Op mijn weblog plaatste ik de eerste foto’s van Hans en na een paar dagen begonnen ervaren moeders al te roepen dat het kind niks mankeerde. Dat vond ik fijn om te horen, maar ik vond het ook wel een gewaagde uitspraak. Maar ze hadden gelijk, hun moederinstinct vertelde ze kennelijk de waarheid.

Nu is hij dertien en noemt hij me “Jack.” Zoiets sluipt erin en waarom dat precies is weet ik niet, maar het heeft met Jack van Gelder te maken. “Papa, weet je dat je op Jack lijkt,” hoor ik meerdere malen per dag. “Je bent kaal papa, net als Jack.” Soms vraag ik me hardop af of hij echt geen schade heeft opgelopen. Veel meer geluk dan wij kun je niet hebben. Hij is geen uitblinker op school, en ook niet in sport, al schijnt hij het als keeper goed te doen, maar hij is wel super sociaal en veel mensen lopen met hem weg. Met de kennis van nu hadden ze de beelden mogen laten zien in de collegezaal, maar toen kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. Jack.

Vroeger, als de dag weer was gedaan, klonk er op de radio om middernacht het Wilhelmus. Het leek de nationale staatsradio wel. Ik had het opgenomen op een bandje. Waarom, dat weet ik niet meer. Ik was 14 jaar. Ik vond het mooi, en ik kon het afspelen wanneer ik wilde.

Toen mijn vader werd geopereerd aan maag/slokdarmkanker in 1984, was ik thuis. Na de operatie zou het weer de goede kant op gaan met hem. De troep in hem zou weggehaald worden en dan zou het klaar zijn. Ik wist hoe laat hij geopereerd zou worden maar niet hoe lang het zou duren. Met mijn magische gedachten bepaalde ik het moment dat ze klaar waren, en hem weer dicht maakten. Ik speelde het Wilhelmus om het lot een handje te helpen. Hij was 100 km verderop, maar nu zou het goede nieuws snel komen.

Ik zat er naast, qua tijdstip en qua afloop. Toen ze hem openmaakten, maakten ze hem ook gelijk weer dicht. Hier was niets meer aan te doen. Op de scan uit 1984 zag het er goed uit, in werkelijkheid zag het er vreselijk uit. Toen mijn vader uit narcose kwam, moet hij het gelijk gemerkt hebben. Hij lag niet aan apparatuur, maar gewoon, aan niks. Dat was het dan. Dat hele kut-Wilhelmus had niks geholpen. Ik heb het nooit meer durven spelen voor geluk. Nu ben ik zo oud dat ik kan glimlachen om mijn vroegere magische gedachten. Maar dat Wilhelmus helpt dus niks. Een andere Willem (van Hanegem) is zelfs van mening dat het ons ongeluk brengt tijdens een wedstrijd. Niet het lied zelf, maar het feit dat voetballers ineens moesten gaan meezingen onder druk van de politiek. Geforceerd en tegennatuurlijk, het hoort niet bij ons. Ik was het natuurlijk met hem eens. Hoe kon ik ook anders.