Categorie: Mack’s mooiste logjes

Vanochtend in bed moest ik er ineens aan denken, aan die arts die me 13 jaar geleden vroeg of ze filmbeelden van Hans mochten maken en gebruiken om te laten zien tijdens colleges. Ik heb toen nee gezegd. Ze mochten wel zijn medische gegevens gebruiken, maar die beelden van dat jochie dat moest vechten om te overleven, dat ging me te ver. Hij had een erg slechte start destijds, en natuurlijk had het allemaal voorkomen kunnen worden als er sneller was ingegrepen. Hij had het al te lang benauwd en het duurde ook veel te lang voor men besloot om tot een keizersnee over te gaan. Toen hij geboren werd moest hij aan het ademen gebracht worden, maar ons was niet duidelijk hoe serieus de situatie op dat moment was. De arts vertelde ons doodleuk dat we moesten afwachten wat hij zou overhouden aan deze start. Pas anderhalf jaar later werd er vastgesteld dat alles goed met hem was. Hij had geen schade opgelopen en hij had geen aangeboren longafwijking.

Op mijn weblog plaatste ik de eerste foto’s van Hans en na een paar dagen begonnen ervaren moeders al te roepen dat het kind niks mankeerde. Dat vond ik fijn om te horen, maar ik vond het ook wel een gewaagde uitspraak. Maar ze hadden gelijk, hun moederinstinct vertelde ze kennelijk de waarheid.

Nu is hij dertien en noemt hij me “Jack.” Zoiets sluipt erin en waarom dat precies is weet ik niet, maar het heeft met Jack van Gelder te maken. “Papa, weet je dat je op Jack lijkt,” hoor ik meerdere malen per dag. “Je bent kaal papa, net als Jack.” Soms vraag ik me hardop af of hij echt geen schade heeft opgelopen. Veel meer geluk dan wij kun je niet hebben. Hij is geen uitblinker op school, en ook niet in sport, al schijnt hij het als keeper goed te doen, maar hij is wel super sociaal en veel mensen lopen met hem weg. Met de kennis van nu hadden ze de beelden mogen laten zien in de collegezaal, maar toen kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. Jack.

Vroeger, als de dag weer was gedaan, klonk er op de radio om middernacht het Wilhelmus. Het leek de nationale staatsradio wel. Ik had het opgenomen op een bandje. Waarom, dat weet ik niet meer. Ik was 14 jaar. Ik vond het mooi, en ik kon het afspelen wanneer ik wilde.

Toen mijn vader werd geopereerd aan maag/slokdarmkanker in 1984, was ik thuis. Na de operatie zou het weer de goede kant op gaan met hem. De troep in hem zou weggehaald worden en dan zou het klaar zijn. Ik wist hoe laat hij geopereerd zou worden maar niet hoe lang het zou duren. Met mijn magische gedachten bepaalde ik het moment dat ze klaar waren, en hem weer dicht maakten. Ik speelde het Wilhelmus om het lot een handje te helpen. Hij was 100 km verderop, maar nu zou het goede nieuws snel komen.

Ik zat er naast, qua tijdstip en qua afloop. Toen ze hem openmaakten, maakten ze hem ook gelijk weer dicht. Hier was niets meer aan te doen. Op de scan uit 1984 zag het er goed uit, in werkelijkheid zag het er vreselijk uit. Toen mijn vader uit narcose kwam, moet hij het gelijk gemerkt hebben. Hij lag niet aan apparatuur, maar gewoon, aan niks. Dat was het dan. Dat hele kut-Wilhelmus had niks geholpen. Ik heb het nooit meer durven spelen voor geluk. Nu ben ik zo oud dat ik kan glimlachen om mijn vroegere magische gedachten. Maar dat Wilhelmus helpt dus niks. Een andere Willem (van Hanegem) is zelfs van mening dat het ons ongeluk brengt tijdens een wedstrijd. Niet het lied zelf, maar het feit dat voetballers ineens moesten gaan meezingen onder druk van de politiek. Geforceerd en tegennatuurlijk, het hoort niet bij ons. Ik was het natuurlijk met hem eens. Hoe kon ik ook anders.

6 Mei.Het is stil en onbewolkt. De zon schijnt en de lucht is alleen maar blauw. Alleen een duif en wat zangvogels die je hoort. Niemand met een motormaaier of hogedrukspuit aan de gang, geen auto, geen muziek, niks. Ik zit onder het zonnescherm met een koud biertje. Alleen de hond en ik zijn thuis. Dit is aangenaam. En zeldzaam. Kinderen zijn logeren, vanavond gaan we naar Carré, in het altijd bruisende Amsterdam. Nu hou ik niet zo van bruisende steden als je thuis zo kunt zitten, maar ik had kaartjes gekregen voor mijn verjaardag voor Julien Clerc. Dat leek me nu wel aardig, en ook een geldige reden om die bruisende stad eens aan te doen. Met dank aan PSV. Stel dat ze nog geen kampioen waren en het tot vandaag spannend was gebleven, dan had ik helemaal niet weg gekund. En stel dat PSV geen kampioen was geworden maar Ajax? Dan was ik toch heel die stad niet ingegaan? Dus bedankt PSV. Twee jaar geleden was ik ook in Carré. Toen had het er nog alle schijn van dat Ajax kampioen zou worden. Maar toen had ik me er al bij neergelegd. Het pakte toch nog anders uit. Ach ik dwaal af. Komt vast omdat er een vliegtuigje momenteel de rust verstoort. PSV speelt zo hun laatste wedstrijd van het seizoen, thuis tegen FC Groningen. Spannend. Ik zit nog even in de tuin.

Hoe ze het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet, maar feit is dat ik uiteindelijk in deze serie werd gezogen. Mijn vrouw heeft hem zeker drie keer in z’n geheel gezien, kan ook vier zijn. Mij ergerde het vooral. Zeven seizoenen van die brommende motorclubtypes die de hele dag elkaar omhelzen en I love you bro roepen. En verder vooral veel geweld en gescheld. Waardeloos vond ik het.
Maar goed, in deze vierde herhaling van zeven seizoenen werd ik in de tweede helft van het laatste seizoen langzaam meegetrokken in dit waardeloze verhaal. En ik wilde de volgende aflevering zien. Op de foto staat Jackson Teller, over smaak valt niet te twisten, maar dat is een knappe man. Jax heeft het geschopt tot president van de Sons of Anarchy, maar weet uiteindelijk niet te ontsnappen uit deze criminele wereld en heeft zich hopeloos en onomkeerbaar in de nesten gewerkt. Hij besluit afscheid te nemen van zijn kinderen, zijn brothers, alle geliefden die hij al heeft moeten begraven, bevrijdt zijn stadje van de laaste criminelen, en stapt nog één maal op zijn motor. Hij wordt gezocht en heeft zeker twintig politieauto’s en -motoren achter zich aan. Het is geen highspeed achtervolging, Jax rijdt gewoon netjes 80 en de politie volgt met loeiende sirenes op gepaste afstand. Jax geniet van zijn laatste rit over zijn Californische wegen, kijkt af en toe achterom en uiteindelijk stuurt hij zijn motor met een glimlach tegen een tegemoetkomende truck. De scène duurt minutenlang, vergezeld van meeslepende muziek.

Ik keek mijn vrouw aan en zei: als je dit zeven seizoenen lang gevolgd hebt, moet deze laatste scène enorm pijn hebben gedaan, want mij doet het al pijn. Ik ging met een triest gevoel naar bed. Jax Teller. Wat een prachtige laatste scène.

Als ik terugkijk op mijn leven tot zo ver, dan zie ik een paar bepalende momenten. Sommige momenten laten zich raden, maar er zijn er ook die minder voor de hand liggen. 1 mei 1994, ik weet de datum uit mijn hoofd. De man die ik het meest bewonderde van allemaal verongelukte in San Marino. Toen hij zijn ongeluk kreeg, had ik nog even de hoop dat hij gered zou worden. Al zou hij nooit meer kunnen racen, deze mooie man moest blijven leven. Vroeg in de avond kwam het slechte bericht, Ayrton was dood. Met een brok in mijn keel vertelde ik het slechte nieuws aan mijn moeder. Zij reageerde nog het emotioneelst met een gemeend “ach” maar voor de rest ging het leven gewoon door, en niemand in Nederland leek zich erom te bekommeren. In Brazilië was de nationale rouw afgekondigd, maar bij ons geen spoortje van verdriet. Totdat Jeroen van Inkel de vrijdag erop een compilatie had gemaakt in zijn radioprogramma. Er was dus nog iemand die het erg vond. Ik reed in de auto naar huis en had tranen in mijn ogen. De compilatie bevatte het commentaar van Olav Mol, de stem van Senna, een tranentrekkend mooi nummer en het wegstervende geluid van een F1 auto aan het einde. Senna zou nooit meer terugkomen en tot op de dag van vandaag mis ik deze man. Ik heb nooit meer iemand gezien die meer charisma had dan hij. Bijna had ik mijn dochter Senna genoemd. De naam stond al vast. Maar het werd een jongetje. Hans, genoemd naar een andere held.

Die sneeuw, die bevalt mij wel. Er moet nodig meer van komen. Ben net met mijn dochter en de hond een grote ronde gaan lopen. Dochtertje had haar nieuwe zaklamp mee, en de hond had haar lichtgevende halsband om. Allemaal onzin, want het was door de sneeuw helemaal niet donker. De zwarte hond zag je zelfs prima. Maar sneeuw is mooi. Veel mannen -ik neem aan dat het mannen zijn- geven wat extra gas om hun wielen aan het spinnen te krijgen. Dan voelen ze zich toch de baas over de techniek en de elementen. Vrouwen vinden dat minder interessant volgens mij. Ik ben natuurlijk geen uitzondering. Weinig zo mooi als door maagdelijke sneeuw te rijden en de grenzen van de grip op te zoeken.

Overigens valt de sneeuw natuurlijk weer drie weken te vroeg. Zo gaat het altijd. Met kerst is het waarschijnlijk 15 graden en regenachtig. Kerst devalueert. Alleen de weg er naar toe is nog leuk. Kerstliedjes, vrolijke etalages, kerstbomen worden opgezet, overal lichtjes buiten en misschien wordt A Christmas Carol wel uitgezonden. De nachtmis brengt je helemaal in kerstsferen. Maar dan kerst zelf. Regenachtig, modderig, de leuke liedjes hoor je om een of andere reden niet meer, het valt eigenlijk een beetje tegen. Een verplicht nummer is het. Wij slaan het waarschijnlijk over dit jaar. We zijn er niet. We zitten in een uithoek. Ik denk waarschijnlijk heel even aan de geboorte van Jezus. Want uiteindelijk ging het daar allemaal om. Oh ja, da’s waar ook.

De dagen tussen kerst en oud en nieuw vind ik wel altijd mooi. Op een of andere manier is het een soort reservetijd, met de top 2000 op de radio. Geen stress, weinig verkeer op de weg, weinig collega’s aanwezig dus rustig kunnen werken. Hoewel ik dit jaar vrees voor de jaarafsluiting. In finance werd het vooral spannend na 31 december, in sales, waar ik nu onder val, moeten ze zoveel mogelijk scoren voor 31 december. Het begin van het nieuwe jaar is ook altijd een waardeloze tijd. Niks om naar uit te kijken, en allerlei vreemden de beste wensen wensen. Onzin. Alle kerstversieringen hebben nu iets treurigs gekregen. Weghalen die troep. Kaal, koud en nat. Ging het maar vriezen. Dan kon ik het gevecht met de elementen weer aan.

Daar kijk je dan het hele jaar naar uit, de vakantie, en zo is-ie alweer voorbij. Als je ervoor staat lijk je de tijd vast te kunnen houden, maar dat zijn slechts kinderlijke gedachten. Ik hou die gedachten mijn hele leven, denk ik. Zo’n terugreis is altijd een trieste gebeurtenis. Je zat in een prachtige heuvelachtige omgeving, met mooie wegen die zich door het landschap kronkelen, en je probeert dat tijdens de terugreis toch zo lang mogelijk vast te houden. Alles sla je in je op, en als je een regionaal park uitrijdt, kijk je nog in je spiegel naar de bergen achter je. Op de snelwegen verwonder je je over de leegte van het land. In de wijde omtrek alleen maar korenvelden, een paar bossen, en als je goed zoekt een huisje. De talloze riviertjes die je oversteekt. Hadden ze er daar in Nederland maar een paar van, van die ondiepe riviertjes met rotsbodem en snelstromend water, wemelend van de vissen. Bij elke aankondiging dat we een riviertje overstaken, probeerde ik snel een glimp ervan op te vangen. Die hele Franse sfeer kun je bijna vasthouden totdat je de grens overgaat bij Visé. De grens van het oude, het rotsachtige en het zomerse schijnt daar te liggen. In Zuid Limburg deed ik nog een dappere poging om daar de heuvels te zien, maar ze zijn niet hetzelfde. Ze zijn te netjes.

Ik sprak een meisje van de animatie, Stella, zij was Nederlands maar woonde al sinds haar vijfde in Frankrijk, en sprak Frans met een accent. Geen Nederlands accent, maar een heus Zuid-Frans accent. Céé in plaats van C’est, en Franséé in plaats van Francais. Zij zou niet meer terugwillen en de belangrijkste reden daarvoor was voor haar de gejaagdheid in Nederland. In Frankrijk was het allemaal relaxter, maar ze sloot ook zeker haar ogen niet voor de nadelen van Frankrijk ten opzichte van Nederland. Ik zei dat het ook wel eens door mijn hoofd ging om in Frankrijk te gaan wonen, maar dat het daar doorgaans bij bleef. Ik had het er later over met mevrouw Mack, die eigenlijk al om was toen ik zei dat ze twee honden en vier katten kon nemen, als we in Zuid Frankrijk zouden gaan wonen. Wat we vast niet gaan doen.

Ik vraag me af of dat hele Frankrijk gedoe van mij niet één groot eerbetoon aan mijn vader is. Ik wil nergens anders heen op vakantie, ik probeer de taal te leren en ik probeer mijn vrouw en kinderen de liefde voor het land bij te brengen. Natuurlijk, ik heb ook rationele overwegingen om voor Frankrijk te kiezen in de zomervakantie, maar het zit in mijn herinneringen. Heel Frankrijk is voor mij een vat met mooie herinneringen. En het is weer voorbij. Tijdens de terugreis dacht ik nog aan het moment dat ik afscheid nam van mijn vader, alweer 32 jaar geleden. Nu ben ik zelf al grijs, het vliegt allemaal in een vloek en een zucht voorbij, en je kunt er niets aan tegenhouden. Het maakt eigenlijk niet uit hoe lang iets duurt, als het voorbij is, is het klaar, voor eeuwig.