Gedurende de vakantie kreeg ik het op een zeker moment een beetje te kwaad. Ik wist niet dat dat kon gebeuren maar ik realiseerde me ineens dat dit wel eens de laatste vakantie kon zijn die we op deze manier zouden hebben. De kinderen worden groot, Hans is zestien en wellicht gaat hij volgend jaar gewoon nog mee, maar het besef dat deze jaarlijkse twee weken van intens geluk eens tot een einde gaan komen, bracht me aan het wankelen.
Voor mij was het vanzelfsprekend dat we jaarlijks naar Frankrijk zouden gaan, de kinderen ’s ochtends uit hun bed zouden lichten, de reis per auto zouden maken en we daar een onbezorgde tijd zouden hebben. We hebben zoveel vakantiefoto’s van twee schattige kinderen die blij poseerden voor weer een kiekje. Of het nu op de brug van Avignon was, bij Pont d’Arc, Pont du Gard of op de Mont Ventoux, overal staan ze en leek het alsof ze eeuwig klein zouden blijven. Ik ben een redelijk intelligente, maar zeer naïeve man van middelbare leeftijd die zich tijdens de vakantie nog veel te jong voelt om al oudere kinderen te hebben.
Ineens drong het tot me door op zaterdagochtend, en Linda zat erbij. Ik huilde. Ik voelde de pijn van de tijd die voorbij was geslopen. Wat moeders wel eens hebben op de laatste schooldag van hun kind, had ik nu. Het einde van een tijdperk komt eraan, en het raakte me diep in mijn hart. Straks gaat Hans niet meer mee en hebben we alleen Tammar nog een paar jaar achterin, wat al compleet anders zal voelen, tot het moment dat ook zij niet meer meegaat en dit voorgoed afgesloten is. Als ik heel veel geluk heb, maar ik acht die kans erg klein, is dat ze later als ze zelf kinderen hebben, met ons mee willen naar een camping, zoals mijn opa en oma ook altijd meegingen naar Zuid Frankrijk. Maar ik denk het eigenlijk niet.
Dit moment van besef moest er denk ik even komen. Frankrijk was altijd superbelangrijk voor me, maar ineens voelt het alsof ik er nooit meer ga vinden wat ik er zocht sinds mijn vader er niet meer is. Ik zocht hem, en ik heb hem gevonden. In de persoon van mezelf die samen met zijn vrouw, hun kinderen prachtige herinneringen voor de rest van hun leven hebben gegeven.
Mack 
We leven in series tijdperken. En na ieder tijdperk komt er een nieuw tijdperk. Daar moeten we dan eerst aan wennen, en eigenlijk willen we gewoon dat de tijd stil staat, als een film die blijft hangen, en dat alles bij hetzelfde blijft. Dat de kinderen klein blijven, wij de baas blijven en ze alles leuk vinden wat wij bedenken, en altijd meegaan.
Maar ja … zij worden ouder, wij worden oud, zij nemen het roer over en we moeten accepteren dat het anders is, we een andere rol hebben, in hun leven en in ons eigen leven. En het gaat snel, zo loop je achter een buggy, zo loop je alleen, met je herinneringen. De tijd gaat steeds sneller hoe ouder je wordt. We kunnen het niet bijbenen. Maar het zal wel wennen denk je niet? Met z’n tweeën op vakantie heeft ook voordelen. De kinderen de deur uit ook. Ieder nadeel ……
LikeGeliked door 6 people
Het liken, lukt mij hier alsmaar niet.
LikeLike
Ik heb dat vaker verteld. Vanwege een stalker hier heb ik extra controles. Als je dat wilt moet je een e-mail adres bijvoegen bij je reactie. Mag ook fake zijn. Als het maar steeds dezelfde is.
LikeLike
Mooi Margo.
LikeLike
ik heb je gevoelens begrepen , denk ik. Een welgemeend advies: als jullie ooit alleen met Tammar op vakantie gaan, een stukje doorrijden naar Spanje.
LikeLike
En kun je dat toelichten?
LikeLike
Als ik met een tekst reageer, lees ik niet eerst de overige reakties, die lees ik na het plaatsen van mijn tekst. Mijn toelichting staat vooral al in de reaktie van Margo Knegjes. Daar komt bij dat ik Spanje zoveel leuker vind dan Frankrijk, om een voorbeeld te geven: in Larun, tamelijk grote plaats, gaat iedereen om half tien des avonds naar huis en moet jij ook opkrassen van het terras, honderd kilometer verder begint in het kleine spaanse dorpje dan iedereen de straat op te gaan, en langs de zes kroegen, tot een uur of een (1), oma en opa ook. Ik bedenk nu dat Hans dan ook nog jaren meewil, maar dan doe ik afbreuk aan de tekst van Margo Knegjes.
LikeLike
Maar waarom zou dat voor mij gelden? Ik ben diverse keren in Spanje geweest, ik was er niet zo kapot van. Vooral Barcelona viel me erg tegen. Eilanden vond ik leuk, maar snel zat, Madrid vond ik mooi. Maar aan de Franse sfeer kan weinig tippen bij mij.
LikeLike
nou ja Mack, dat lijkt op een vraag naar de bekende weg. Natuurlijk hoeft dat niet voor jou te gelden. Misschien moet ik het beter uitleggen: Als jullie zonder Hans de volgende keer niet naar Frankrijk (maar naar ergens elders) gaan, dan kunnen jullie niet Hans de schuld geven dat het allemaal wat minder is.
Eigenlijk dacht ik dat je dat al, zij het wat laat, van Margo Knegjes had begrepen
LikeGeliked door 1 persoon
Een zeer mooi verwoorde terugblik op een bijna vervlogen tijdperk.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar. De tijd gaat in een oogwenk voorbij. Ik heb 1 zoon en besef bij elke fase dat het de laatste keer is dat ik het meemaak.
LikeGeliked door 1 persoon
Al je een emoji optie in je reacties had kreeg je van mij een hartje!
LikeGeliked door 1 persoon