Of het nu komt door de muziek of door de beelden, maar ik voelde mij weemoedig toen ik een filmpje tegenkwam over de “roeivijver” in Drunen, de plek waar ik woonde in mijn jeugd. Het was overigens niet dit filmpje, maar een protestlied tegen de verbouwing van de roeivijver tot pretpark. Het was nu zo’n typische plek, waar je ’s winters schaatste en ’s zomers kon zwemmen. Er stonden houten klimtorens waar ik niet meer uit durfde toen ik heel klein was. Mijn opa heeft me daar nog jarenlang mee gepest. Ik zie nog het beeld van mijn vader, gaande over het ijs op Friese doorlopers. Hij had een specifieke blik in zijn ogen die ik me goed herinner.
Toen kwam ik terecht op de plek waar ik vroeger woonde, de Beukstraat. Wij woonden in het laatste huis, aan “het rondje”. Zo noemde wij het doodlopende pleintje voor ons huis. Als wij ’s avonds nog buiten mochten spelen dan mochten we vaak alleen in het rondje. Tot mijn ontzetting is het doodlopende rondje er niet meer. Het is nu een doorgaande straat geworden, en tegenover ons huis, waar een groot voetbalveld lag, en waar later een school kwam, is nu een nieuwe straat gemaakt. De Beukenhof, dat verzin je toch niet? Ons rondje is weg.
Kwam er nog een filmpje achteraan over de huidige toestand van de Lips fabriek (de reden waarom ik überhaupt in Drunen terecht kwam) maar die stond er ook niet al te florissant bij. Ooit prijkte er een trotse schoorsteen en stonden er honderden auto’s op het terrein. De enorme, roestkleurige scheepschroeven lagen aan de zijkant te wachten op transport. En nu was het een trieste aanblik van een lege fabriek. Wat Philips was voor Eindhoven, was Lips voor Drunen. En dan heeft de fabriek nog lang gestaan. De ijzergieterij in Vaassen, waar mijn vader later ging werken is er helemaal niet meer. Alleen de wijknaam en de straatnamen daar zijn de stille getuigen van die bloeiende, vroegere jaren. Afbramerij, Vormerij, Gieterij… Ik meen zelfs te weten welke praatjesmaker er nu in het huis woont op de plek waar mijn vaders kantoor was.
Het voelt altijd heel leeg om een plek te bezoeken waar je fijne herinneringen aan hebt. De plekken worden steeds onherkenbaarder. De nieuwe bewoners doen maar wat. Hebben geen enkel benul van wat zich er vroeger in hun huis afspeelde. Ons oude huis ziet er raar uit. Een dakkapel en een houten schutting. En geen rondje meer. De schade die de tijd aanricht…
Mack 
Ik weet precies wat je voelt. Zo zijn alle scholen waarop ik heb gezeten afgebroken. Ik herinner me nog levendig de schok en de pijn bij de eerste afgebroken school die ik zag. Het dorp van mijn jongste jeugd durf ik niet meer te bezoeken. Alle bossen enzo waar ik zo heerlijk heb gespeeld en geravot zijn vol met huizen gebouwd. De vennetjes waar we ‘s winters schaatsten gedempt en ja hoor, huizen dr op. De tijd glijdt voorbij en niets blijft zoals het was. Aanvaarden is het enige wat erop zit. De herinneringen koesteren. Zegt men dan. Ja hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Het kan zo confronterend zijn, om naar de vertrouwde plaatsen uit je vroegere leven terug te gaan. Bij sommige plaatsen blijf ik bewust weg. Hopelijk behoud je je herinneringen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik ken het ook. Ik ben vaak terug gegaan naar plaatsen waar ik woonde of werkte. Je hebt heimwee naar die plek. Je wil het nog een keer zien. Je verheugt je erop. En dan de immense teleurstelling als het er niet meer is. Alles is anders. Ook al staan de gebouwen er nog, het is niet meer wat het was. Er lopen mensen die er toen nog niet waren, de sfeer van toen is weg. Het is diep treurig. Ik heb wel eens lopen janken.
Nu doe ik het niet meer. Plekken die een warme plek in mijn hart hebben en waar ik al heel lang niet ben geweest bezoek ik niet meer. Ik wil de herinnering intact laten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ervaar dat precies zo.
Jammer dat zoveel moet wijken voor die kennelijk broodnodige vooruitgang en extreme bevolkingstoename.
LikeLike