Ronduit kloten

Vijf uur, mijn telefoon ging. Mijn beste collega. Hij vroeg nog of het uitkwam dat hij belde. Ik zei nog wat bits, als je niet een lang verhaal afsteekt wel. Hij zei, dan zal ik het kort houden, ik kom morgen niet naar kantoor want ik ben ontslagen.

Die had ik even niet zien aankomen, en hij ook niet. “Dat meen je niet,” riep ik verschrikt uit. “Ja, ik ben normaal van de slechte grappen, maar dit is echt,” zei hij. En dat het echt was, dat snapte ik gelijk, want we zaten te wachten op de ontslagronde. Die zou in eerste instantie in April gebeuren, maar Amerikanen vinden Europeanen maar vervelend met al hun arbeidsrecht, dus moest het wat uitgesteld worden. Dan volgt er nog een datum, dan nog een, en uiteindelijk weet je pas of je erbij zit als ze gezegd hebben dat ze iedereen geïnformeerd hebben. Nu zat hij erbij. Dikke kut.

Ik noem hem mijn beste collega, niet alleen vanwege gebrek aan betere collega’s maar ook omdat hij me veel geleerd heeft, en daar was niet al te veel over werk bij. Wel over overleven in lastige situaties en over het leven in het algemeen. Hij leerde me anders naar dingen te kijken dan ik deed, en ik geloof dat het een klein beetje heeft bijgedragen aan het relaxter blijven. Ik geloof niet dat iemand je totaal anders naar dingen kan laten kijken, maar al is het maar een klein beetje, dat kan al schelen. Hij maakte eigenlijk overal al snel een grap van. In het algemeen kwam het erop neer dat mensen zichzelf en anderen al snel te serieus nemen. Dus als iedereen wat zenuwachtig was omdat de tweede man van het bedrijf zich liet gelden, zei hij: ja, toen ik die de eerste keer zag had ik het gevoel dat hij rechtstreeks van de filmset van een slechte cowboyfilm kwam lopen.

Hij heeft ook een belangrijk aandeel gehad in de keuze van mijn huidige auto. Als ik wat twijfelde en voor iets veiligers wilde gaan zei hij: Nee, dat ga je echt niet doen. Jij neemt gewoon die blauwe, die is helemaal goed. En dat bleef hij herhalen tot ik die blauwe ook echt had. Ik heb slechts twee keer woorden met hem gehad, wat in vier jaar met een collega niet veel is. Zelfs het feit dat ik geen goed woord voor Ajax over heb, nam hij als Ajax fan niet al te serieus en nam hij mij niet kwalijk.

En dat doen die Amerikanen zomaar. Ik had al van mijn baas gehoord dat ik me niet teveel zorgen moest maken, maar het is bij dit soort dingen niet dat als je zelf niet getroffen wordt, dat het dan goed is. Je blijft met een heel naar gevoel achter, omdat ik nooit het gevoel heb gehad dat deze ontslagronde een nobel doel dient.

Ik denk niet dat dit hem blijvend zal raken. Ik heb altijd gevonden dat hij veel beter op zijn plek zat bij dit bedrijf dan ik, omdat hij met veel situaties beter om kon gaan. Die trekt het wel een tijdje. En nu blijf ik over, en zit ik voortaan alleen op die vervloekte kamer.