Melkboer

In januari 1983 zag ik hem voor het eerst. Ik weet het nog precies, want wij waren net verhuisd vanuit Drunen naar hier, en hij kwam langs met zijn VW bus + aanhanger. Waarom ik dat onthouden heb is omdat hij gelijk vrolijk zwaaide (naar z’n potentiële nieuwe klant). En een goeie klant, dat werden wij. We kregen al snel door dat de melkboer van het allerstrengste gereformeerde soort was dat je in Nederland kunt vinden. Dus geen televisie, acht kinderen, ’s zondags twee keer naar de kerk. Één keer heb ik hem en zijn gezin een ommetje zien maken op zondag . Ze liepen door onze straat, hij in een zwart pak, en ik voelde me betrapt omdat ik op de oprit aan het tafeltennissen was.

Ik kon uitstekend met deze man overweg. Hij was altijd vrolijk, behalve op zondag dan, en toen ik op de middelbare school zat kocht ik toch zeker twee keer in de week een grote zak drop bij hem. Ik praatte ook veel met hem en leerde het een en ander over de gereformeerde kant van het leven, en in het begin vroeg ik aan hem of hij wist ‘wat of wij waren’. “Jullie zijn Rooms,” zei hij, en Rooms werd bijna uitgespuugd. Ik wist niet beter dan dat we katholiek waren, en ik wist zeker niet dat katholieken zo geminacht werden door zijn soort. Toch waren de gesprekken zelden ongemakkelijk. Een keer vond ik het wel ongemakkelijk, toen hij bijna bij mij te biecht ging. Hij was ergens toe in de verleiding gekomen, ik weet niet meer wat het was- ik wilde alleen weg- en hij zei: “toen heb ik mijn armen ten hemel gespreid en gezegd: Heer, alleen voor U wil ik leven.” De duivel had hem daar even te pakken, vertelde hij mij. Ik was een jaar of zestien en wist bij God niet wat ik daarmee aan moest.

Gelukkig praatte hij ook heel veel over economie, en hij beschouwde mij als autoriteit omdat ik naar de Meao ging. Toen ik bij een accountantskantoor ging werken kon ik helemaal niet meer kapot.

Ik ben hem uit het oog verloren toen ik het huis uit ging. Ik heb hem eigenlijk nooit meer gezien. Totdat ik een paar maanden geleden (nu ik weer in dezelfde wijk woon) langs zijn huis kwam en merkte dat hij er nog steeds woonde. Er stond nog steeds die rare spreuk in sierlijke letters op zijn huis waarvan ik vroeger vermoedde dat het een gereformeerde spreuk was waaraan gelijkgestemden hem zouden herkennen. Maar nu zag ik pas dat het Frans was, en dat er gewoon “buitenrust” stond. Ik zag ook dat hij in zijn voortuin bezig was en een hippe spijkerbroek droeg. Ook had hij nu een hip baardje. Uiteraard was hij wel grijs geworden.

Van de week, ik liet de hond uit en hij maakte een ommetje. Ik zag niet direct dat hij het was, pas toen hij heel dichtbij was (maar wel anderhalve meter) herkende ik hem. Hij had een donkere zonnebril op, waarmee hij haast onherkenbaar was als hartstochtelijk aanhanger van de streng christelijke leer. Het is dat ik hem onlangs een keertje had gezien, anders had ik hem echt niet herkend. “Goeiedag”, zei hij vrolijk en liep door. Ik zal me binnenkort eens aan hem bekend maken.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack