Daar kijk je dan het hele jaar naar uit, de vakantie, en zo is-ie alweer voorbij. Als je ervoor staat lijk je de tijd vast te kunnen houden, maar dat zijn slechts kinderlijke gedachten. Ik hou die gedachten mijn hele leven, denk ik. Zo’n terugreis is altijd een trieste gebeurtenis. Je zat in een prachtige heuvelachtige omgeving, met mooie wegen die zich door het landschap kronkelen, en je probeert dat tijdens de terugreis toch zo lang mogelijk vast te houden. Alles sla je in je op, en als je een regionaal park uitrijdt, kijk je nog in je spiegel naar de bergen achter je. Op de snelwegen verwonder je je over de leegte van het land. In de wijde omtrek alleen maar korenvelden, een paar bossen, en als je goed zoekt een huisje. De talloze riviertjes die je oversteekt. Hadden ze er daar in Nederland maar een paar van, van die ondiepe riviertjes met rotsbodem en snelstromend water, wemelend van de vissen. Bij elke aankondiging dat we een riviertje overstaken, probeerde ik snel een glimp ervan op te vangen. Die hele Franse sfeer kun je bijna vasthouden totdat je de grens overgaat bij Visé. De grens van het oude, het rotsachtige en het zomerse schijnt daar te liggen. In Zuid Limburg deed ik nog een dappere poging om daar de heuvels te zien, maar ze zijn niet hetzelfde. Ze zijn te netjes.
Ik sprak een meisje van de animatie, Stella, zij was Nederlands maar woonde al sinds haar vijfde in Frankrijk, en sprak Frans met een accent. Geen Nederlands accent, maar een heus Zuid-Frans accent. Céé in plaats van C’est, en Franséé in plaats van Francais. Zij zou niet meer terugwillen en de belangrijkste reden daarvoor was voor haar de gejaagdheid in Nederland. In Frankrijk was het allemaal relaxter, maar ze sloot ook zeker haar ogen niet voor de nadelen van Frankrijk ten opzichte van Nederland. Ik zei dat het ook wel eens door mijn hoofd ging om in Frankrijk te gaan wonen, maar dat het daar doorgaans bij bleef. Ik had het er later over met mevrouw Mack, die eigenlijk al om was toen ik zei dat ze twee honden en vier katten kon nemen, als we in Zuid Frankrijk zouden gaan wonen. Wat we vast niet gaan doen.
Ik vraag me af of dat hele Frankrijk gedoe van mij niet één groot eerbetoon aan mijn vader is. Ik wil nergens anders heen op vakantie, ik probeer de taal te leren en ik probeer mijn vrouw en kinderen de liefde voor het land bij te brengen. Natuurlijk, ik heb ook rationele overwegingen om voor Frankrijk te kiezen in de zomervakantie, maar het zit in mijn herinneringen. Heel Frankrijk is voor mij een vat met mooie herinneringen. En het is weer voorbij. Tijdens de terugreis dacht ik nog aan het moment dat ik afscheid nam van mijn vader, alweer 32 jaar geleden. Nu ben ik zelf al grijs, het vliegt allemaal in een vloek en een zucht voorbij, en je kunt er niets aan tegenhouden. Het maakt eigenlijk niet uit hoe lang iets duurt, als het voorbij is, is het klaar, voor eeuwig.
Mack 
Prachtig omschreven herkenbaar ook. Frankrijk is niet mijn ding om te wonen vakantie ja graag.
LikeLike
Er wonen, nee. Maar wel elk jaar in het voor- en najaar op vakantie.
LikeLike
Frankrijk bij Harderwijk, is dat niks?
LikeLike
La douce France is overal anders, je komt om de 200 kilometer weer in een ander landschap, andere huizenbouw, ander gesteente, andere mensen. Mensen die elkaar vaak niet kunnen luchten, wij troffen eens Bretonnen die aan de Rhône bij Tairn een hotel dreven, ” onbetrouwbare zeikerds zijn het, die lui hier, en dat eten! en de pastoor wil ons kind geen communie laten doen omdat ze een protestants vriendinnetje heeft”. “Wij gaan verder naar de Var”, zeiden we voorzichtig. “Merde, daar zijn ze nog erger, nog slomer”. Wisten zij veel dat voor Nederlanders heel Frankrijk een paradijs op aarde is….
LikeLike
Ik moet toegeven dat ik Bretagne en Normandië niet ken. Voor de rest ben ik overal wel geweest. het eten is inderdaad overal verschillend, tenminste de streekgerechten. Maar die nemen wij meestal toch niet, boeren als we zijn.
LikeLike
Ik zag er altijd zo tegenop, de reis en het pakken, maar eenmaal daar en een paar weken later wilde ik nooit meer terug, mijn terugreis begon altijd met biggelende tranen.
LikeLike
“Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij”.
J.C. Bloem.
LikeLike
Ik heb altijd heel rare gevoelens als ik terugkeer uit Amerika. Het besef dat hier alles zoveel beter geregeld is, zoveel beter onderhouden, minder idiote politici… maar ik laat Mary en haar en mijn vrienden achter. En je hebt er vooral de ruimte en mooie natuur. Alles loopt door elkaar.
LikeLike
Ik vind het ook wel weer leuk om thuis te komen na de vakantie. Eigen kat weer op schoot, eigen bed, gewoon weer even het gewone ritme. Na 2 weken moet ik weer even terug in het gewone ritme anders raak ik van slag en dan ben ik niet te genieten. Eenmaal thuis verlang ik al gauw weer om weer weg te gaan. Dat gewone ritme is ook wel suf eigenlijk. Waarom gaan jullie in het najaar ook niet even weg, al is het maar een paar dagen, en niet ver, even uit de sleur.
LikeLike
Omdat ze voorlopig alleen maar in de vakanties kunnen, Margo. Dan is het overal vol, druk en duur.
Onze jongste zoon gaat nu ook maar een keer per jaar, in de grote zomervakantie. Daarnaast zijn ze ook vakantiedagen kwijt met oppas. Wij passen wel 2 dagen per week op, maar gaan in het voor- en najaar weg.
LikeLike
Die relaxtheid heeft vooral te maken met de bevolkingsdichtheid. Hier in Alkmaar vind ik de mensen al een stuk relaxter dan in Amsterdam. Maar ga even naar Parijs en dan wordt je compleet gek. Dat terwijl alle inwoners van dat dunbevolkte Frankrijk richting Parijs willen.
In Frankrijk ben ik langdurig geweest voor m’n werk en dan merk je dat de Fransen behoorlijk afstandelijk zijn. Ik kan daar goed mee leven, maar veel NL’ers niet. Op vakante zwierf ik door Frankrijk en dan is het voor mij niet veel anders dan Duitsland. Elke dag een ander landschap en erg veel ruimte.
Toch is het bij jullie ook mooi als je de Veluwe opgaat. Zelf zit ik zo in de Schoorlse duinen. In NL kan ik overigens de Dinkel aanraden.
LikeLike