We zijn donor, mensen! Ik heb het op een of andere manier nooit aangedurfd om me als donor te laten registreren, daarom doet de overheid het nu maar voor me. Ik mag bezwaar maken als ik wil, maar ik vind dat bezwaarlijk. Want ja, wie ben ik dan weer om iemand die het nodig heeft een orgaan te weigeren? En als ik weiger, heb ik dan wel recht op het orgaan van een ander? Ik vind zelf van wel. Pertinent van wel. Als je eigen beslissing daar vanaf moet hangen, is het al geen eigen beslissing meer, en ik zou dat een ernstige inbreuk op de vrijheid vinden. En je creëert goede en slechte mensen, zoals ze dat ook met rokers en niet-rokers hebben gedaan. Terwijl iedereen gelijk is. Roker of niet-roker, donor of geen donor.
Maar waar we niet erg goed over geïnformeerd schijnen te zijn, is de consequentie van orgaandonor zijn. Ik hoorde op de radio een mevrouw, verpleegster, wier man plotseling op sterven lag en in wiens organen men wel geinteresseerd was. Uiteindelijk moest de vrouw de beslissing nemen omdat haar man had aangegeven dat de nabestaanden de beslissing moesten nemen. Eerst had ze nee gezegd, toen bedenktijd gevraagd en na een paar uur kwam haar ja. Echter, door haar ja heeft ze niet goed afscheid kunnen nemen van haar man. Die nog warm -hersendood- bij haar werd weggehaald en bij wie allerlei, voor de nabestaanden vervelende testen gedaan moesten worden. En daar zat ze mee.
Op basis daarvan heeft ze voor zichzelf nee gezegd, en, gaf ze erbij aan, dan hoef ik ook geen orgaan van een ander. Sportief, dat wel. Maar ik vind niet dat iemand erop aangekeken mag worden mocht hij anders willen. Net zoals iemand die rookt gewoon gereanimeerd moet worden in het geval van een hartstilstand, als hij tenminste niet anders heeft aangegeven. Want zouden we hier mensen wel op aankijken, dan vind ik eigenlijk dat u ook bij leven een nier zou moeten afstaan. Want waarom zou u twee nieren voor uzelf willen houden, terwijl u met ééntje prima kunt leven en u iemand anders het leven kunt redden? En dat als u veel rookt, geen donorlongen zou mogen krijgen. En als u veel hardloopt, geen kunstknieën op kosten van de verzekeringsmaatschappij.
Ik zou natuurlijk nooit mijn organen mee willen nemen als een ander vecht voor zijn leven. Dan ga je er wel vanuit dat de ander een goed mens is. Dat hij geen kinderlokker is of zo. Of dat hij in het geval van een oorlog overloopt naar de vijand. Dat weet je van te voren niet. Eigenlijk zouden ze dat ook in de voorlichtingscampagne moeten meenemen. Want met de verhuftering van de samenleving wordt de kans wel steeds groter dat uw organen bij een hufter terecht komen. Maar de bedoeling van Pia Dijkstra is natuurlijk wel dat u aan een ziek kindje denkt.
Ik word dus donor. Mits de ontvanger niet fraudeert, rookt, verkeerd stemt, vreemdgaat, klaploopt, diesel rijdt, nagelbijt, onzin verkoopt of dictator wil worden. En stel nu dat mijn hart toch bij Erdogan terecht komt, dat mijn familie daar niet op aangekeken wordt.
Mack 
Gelukkig weten we er niets van als we eenmaal dood zijn. Toch wel een dingetje: hufterproofclausule bedingen? Ik ben al jaren donor en doe wat de vraagstukken betreft aan struisvogelpolitiek.
LikeLike
Weer iets te snel: dat vraagteken is retorisch bedoeld. 😉
LikeLike
Goed van je. Als je erover na gaat denken zijn er -zeker voor gelovige mensen- nog best wat bezwaren te bedenken.
LikeLike
Gelovige mensen staan hun organen niet af, die moeten namelijk intact bij de hemelpoort aankomen.
Mijn organen mogen ze hebben, als daar over 40 jaar tenminste nog iets mee te doen is. Ik wil wel dat er een soort test gedaan wordt waarmee 100% kan worden vastgesteld dat ik ook echt hersendood ben..:)
LikeLike
Die test wordt ook zeker gedaan. Dat is helemaal geen issue. Het punt is dat er onderzoeken moeten worden gedaan die voor de nabestaanden niet leuk zijn om te zien. Je lichaam wordt in leven gehouden, je hersenen doen het niet meer. En je kunt niet goed afscheid nemen van overledene. Wanneer is hij nu gestorven? Normaal als ze de stekker eruit trekken, kan hij sterven en ben je erbij, nu mis je dat. Dat is tenminste hoe de mevrouw het vertelde.
Wat de gelovigen betreft, ik weet daar niks van dat je intact aan moet komen. Ik denk dat dat Jomandapraat is. Ik dacht meer aan God’s wil. Als het je tijd is, is het je tijd.
LikeLike
Het lijkt mij inderdaad zwaar voor de nabestaanden. Voor zover ik weet, moet er vrij snel een besluit worden genomen. Bijvoorbeeld na een ongeluk. Ik denk dat het scheelt als partners en gezinsleden er al in een eerder stadium samen over praten.
Een paar jaar geleden hebben mijn ouders, zus, zwager en ik alvast semi informeel onze belangrijkste wensen uitgesproken, mochten iemand van ons plotseling overlijden. Voor ons allemaal gaf dat alvast enige rust.
LikeLike
Gelovige mensen? Wat ik weet is dat veel niet-gelovige mensen een totaal verkeerd beeld hebben van ‘gelovigen’ en ze daarbij ook nog eens allemaal over één kam scheren. Ik lees vaak van dat soort onzin, in de trant van de klok en de klepel….
Donor zijn, wel of niet, is heel persoonlijk en heeft volgens mij niets te maken met egoïsme of groothartig zijn. De één zal vanuit zijn geloof of overtuiging juist wel donor willen zijn, de ander kan vanuit geloof of overtuiging redenen hebben om geen donor te willen zijn. Het geloof kan daarin dus een rol spelen, maar geeft niet één uitkomst. Ik denk ook dat veel mensen, gelovig of niet, niet goed weten hoe ze hierin staan. Dat stukje vrijheid (privacy) kan je niet afnemen door iedereen te dwingen zich te registreren met als tegenprestatie het ‘dreigement’ als je je niet registreert dan…. Overigens denk ik dat als de wet er door is misschien een heleboel potentiële donoren zich laten registreren als zijnde niet-donor. Als ik iets niet helemaal zeker weet zeg ik ook liever ‘nee’…
Ik ben geen donor, dat durf ik best te zeggen. Daar heb ik mijn redenen voor en ja, daar speelt mijn overtuiging een rol bij. Al heeft dat niks te maken met een hemelpoort of compleet lichaam. Gelovigen, als je ze dan toch als één groep wilt noemen, geloven namelijk in een ziel die naar de hemel gaat. Geen lichaam.
En de vraag of ik vanuit dezelfde overtuiging een orgaan zou weigeren dat het leven van mijn kind zou kunnen redden? Nee! Dat denk ik niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Het gaat mij al te ver dat je je zou moeten schamen als je geen donor wilt zijn. Maar goed, het is wel prive-info natuurlijk.
LikeLike
Gek genoeg wordt het vaak meer als ‘privacy’ ervaren wanneer men aangeeft geen donor te willen zijn dan wanneer je dat wel bent.
LikeLike
Het wordt een beetje een handel in schuldgevoel, dat vind ik vervelend. Je moet donor worden als je dat wilt, en niet als je het niet wilt. En dat zo los moeten staan van of je wel of niet zelf een orgaan wilt ontvangen.
LikeLike
Eens.
LikeLike
Ik ben al 30 jaar Donar fan.
LikeLike
Nadat de jongste zoon van mijn broer op jonge leeftijd (15 jaar) een zwaar hartinfarct kreeg en na 3 weken liggen aan een machine die de hartfunctie overnam een nieuw hart kreeg, kijk je iets anders tegen zulke zaken aan.
Dankbaar dat nabestaanden wel besloten om organen af te staan.
Hoe het afliep? Na de operatie klopte het nieuwe hart prima, maar het lichaam was zo verzwakt dat hij niet meer uit de narcose kon komen en een coma indreef.
Na drie dagen zijn de machines stopgezet.
Ik heb nooit durven vragen wat ze met het nieuwe hart gedaan hebben.
LikeLike
Wat vreselijk…
LikeLike
Ben er niet over uit eigenlijk. Aan de ene kent denk ik dat het ja, tenzij systeem goed is omdat het meer donoren op kan leveren. Aan de andere kant krijgen we uit overheidswege een moraal opgelegd en worden we massaal gedwongen er over na te denken. Dat wringt ook in met betrekking tot zo’n belangrijk onderwerp als dit.
Vernam gisteren dat er veel donor organen verloren gaan omdat de artsen niet best communiceren met nabestaanden. Lijkt me een kwalijke zaak, ook voor nabestaanden voor wie een overlijden in alle gevallen afschuwelijk is om mee te moeten maken.
Eerst maar zien of het wel door de Eerste Kamer komt.
LikeLike